Δύο αδέρφια, μετανάστες, στις ΗΠΑ. Δύο Έλληνες, δύο από τα έξι παιδιά του Ασμακογιώργου και της Αντωνιάς από τα Αρπάκια, στην άλλη άκρη της γης.
Λογικά 1968-1969, ο πατέρας μου Κώστας Ασημακόπουλος δεξιά και αριστερά ο αδερφός του ο παπα-Γιάννης. O πρώτος πήρε νωρίς τον δρόμο της ξενιτιάς με μόνο όπλο την αποφοίτηση από τη Ριζάρειο εκκλησιαστική σχολή Αθηνών.
Στη συνέχεια ακολούθησε την υπερατλαντική διαδρομή και ο δεύτερος, μετά από την απαραίτητη "πρόσκληση" του πρώτου. Φεύγοντας δεν ήξερε όχι Αγγλικά, ούτε Ελληνικά να γράφει καλά καλά. Μόνο όπλο του δεύτερου η εξοικείωση με τα μηχανοκίνητα που απέκτησε στον Ελληνικό Στρατό, κάποια χρόνια εργασίας σε χωματουργικά μηχανήματα στη Ναύπακτο τα χέρια του και το μυαλό του.
Στην αρχή στην Νάπα της Καλιφόρνια που έμενε ο παπα-Γιάννης ήδη τοποθετημένος στην εκεί ενορία της Ελληνορθόδοξης εκκλησίας. Εκεί φιλοξενήθηκε από τον παπα-Γιάννη και την παπαδιά του, τη Μαρία. Μετά στην άλλη άκρη των ΗΠΑ, στον βιομηχανικό ομφαλό της γης τότε, το Ντιτρόιτ.
Εκεί βρήκε την πορεία του στο εργοστάσιο της Chrysler ενώ δούλεψε σε συνεργείο πριν, παντρεύτηκε την Μάρθα Ασημακοπούλου, κάνανε εμένα...
Δούλεψαν, γλέντησαν, αγχώθηκαν, στενοχωρήθηκαν, αρρώστησαν, χάρηκαν, αγάπησαν κόσμο, απέκτησαν φίλους καλύτερους από συγγενείς, μπήκαν σε νοσοκομεία, στείλανε παιδί σχολείο (χωρίς να ξέρει γρι αγγλικά), κάνανε οικονομίες, και ζήσαν το νεανικό κομμάτι της ζωής τους με τρόπο πολύ πολύ διαφορετικό από ότι στην Ελλάδα.
Δούλεψαν, γλέντησαν, αγχώθηκαν, στενοχωρήθηκαν, αρρώστησαν, χάρηκαν, αγάπησαν κόσμο, απέκτησαν φίλους καλύτερους από συγγενείς, μπήκαν σε νοσοκομεία, στείλανε παιδί σχολείο (χωρίς να ξέρει γρι αγγλικά), κάνανε οικονομίες, και ζήσαν το νεανικό κομμάτι της ζωής τους με τρόπο πολύ πολύ διαφορετικό από ότι στην Ελλάδα.
Το 1982 βρήκαν τον δρόμο της επιστροφής. Παιδί πάντα αυτό ήταν το ορόσημο που καθόριζε τα πάντα. Δεν αλλάζουμε αυτοκίνητο γιατί θα γυρίσουμε στην Ελλάδα. Δεν παίρνουμε ακριβά έπιπλα γιατί θα γυρίσουμε στην Ελλάδα. Όλα εκεί, στην επιστροφή. Εκεί έκανα και εγώ σε ηλικία 10 ετών το δικό μου reset θέλοντας και μη.
Να το ξέρετε δεν υπάρχει Έλληνας στον κόσμο που να μην θέλει να γυρίσει στην Ελλάδα. Για κάποιον λόγο που τελευταία δεν τον καταλαβαίνω και πολύ, αλλά τέλος πάντων.
Από πρώτο χέρι και ως τότε μικρό παιδί σας το λέω να το ξέρετε: μην τα ζηλεύετε τα ξένα. Να θυμάστε ότι στην αρχαία Ελλάδα ο ξένος άξιζε τον σεβασμό των θεών, γιατί ούτε ξέρουμε που θα βρεθούμε ούτε ποιος θα βρεθεί στο δρόμο μας.
