27/4/09

Η Γη στις φλόγες στην ώρα της

Έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε που και στη Ναύπακτο γιορτάσαμε την ημέρα της Γης. Την ημέρα που η WWF μαζί με τον δήμο Ναυπάκτου μας παρότρυνε να σβήσουμε τα φώτα ώστε συμβολικά να μειώσουμε την εκπομπή του διοξειδίου του άνθρακα που συμβάλλει στο φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Ο εορτασμός στο λιμάνι έδωσε την ευκαιρία για μερικές ακόμη εντυπωσιακές φωτογραφίες. Ο Δήμος άναψε φωτιές ώστε να στήσει ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Φωτιές όμως που εκπέμπουν... διοξείδιο του άνθρακα, όπως φαίνεται και από τους καπνούς που εκπέμπουν οι φλόγες.

Δεν ξέρω ποιος αποφάσισε να αναπληρωθούν τα αέρια του θερμοκηπίου που εκλύονται από τα φώτα μας όσο τα είχαμε σβηστά. Δεν ξέρω την αναλογία μεταξύ των αερίων που γλιτώσαμε από τα σβηστά φώτα και των αερίων που παράξαμε από τις εντυπωσιακές φωτιές. Ξέρω όμως ότι οι φωτιές αποδεικνύουν την επικοινωνιακή και όχι επιστημονική υπόσταση της οικολογικής γιορτής.


Η δεύτερη φωτογραφία από το... Δημαρχείο της πόλης. Φυσικά την ώρα της Γης τα φώτα ήταν... αναμμένα. Γεγονός που αποδεικνύει την προχειρότητα με την οποία προσεγγίστηκε η γιορτή. Εκτός και αν η Γη περιορίζεται στο... λιμάνι.

Για παρόμοιας λογικής ενέργειες από άλλους, δείτε και εδώ.

26/4/09

Μπούρου μπούρου...

Ο Γεωργίου με καλύπτει απόλυτα όταν σκέφτομαι ότι στη Ναύπακτο είμαστε κολλημένοι στα ίδια ζητήματα: Ξενία, πολεοδομία κλπ...



Ξεκολλάτε ρε παιδιά, έλεος! Αλλιώς φέρτε μας ντεπόν...

24/4/09

Νίκος Κοτζιάς: Ανθρώπινοι τύποι στη δημόσια ζωή

Διάβασα το παρακάτω άρθρο του Νίκου Κοτζιά που δημοσιεύτηκε στην Αξία. Ειλικρινά μου έφερε στο μυαλό πολλούς που έχω γνωρίσει σε αυτό που αποκαλούμε "κοινά της πόλης".

Έγραψα τη προηγούμενη εβδομάδα για τις ευθύνες που έχει η κοινωνία να αλλάξει νοοτροπίες και συμπεριφορές προκειμένου να αποφύγει η Ελλάδα την παρακμή στην οποία οδηγείται μέσα στην παγκόσμια κρίση και με την παρουσία – απουσία της κυβέρνησης της ΝΔ. Οι τύχες της χώρας εξαρτώνται, επίσης, από την ποιότητα του δημόσιου προσωπικού της. Θα μπορούσε κανείς να κάνει μια πρώτη ταξινόμηση αυτών των ομάδων προκειμένου να επιλέξει ποιον θα ήθελε να στηρίξει.

Πρώτος διαχωρισμός: Υπάρχουν άνθρωποι στο δημόσιο χώρο που θεωρούν ότι η κοινωνία οφείλει να εξυπηρετεί τα δικά τους στενά συμφέροντα και μόνο. Προκειμένου να συμβεί αυτό, αδιαφορούν εάν η χώρα δεν μπορέσει να ξεφύγει από την Παρακμή. Θεωρούν τους εαυτούς τους μάγκες, αλλά ουσιαστικά δεν κατανοούν ότι στο βαθμό που εμποδίζουν την εμφάνιση νέων δυναμικών δημοκρατικών δυνάμεων στο δημόσιο χώρο υπονομεύουν το ίδιο το έδαφος πάνω στο οποίο δρουν. Αντίθετα, υπάρχουν, ακόμα, σε τούτο τον τόπο δυνάμεις οι οποίες προτάσσουν το κάλλιστο για τη χώρα και θεωρούν ότι η προσωπικότητά τους αναπτύσσεται μέσα από μια πορεία ανάταξης της Ελλάδας. Περιττό να πω ότι οι πρώτοι θεωρούν και χαρακτηρίζουν τους δεύτερους ως προβληματικούς. Προβληματικούς, βέβαια, για τα στενά τους συμφέροντα και όχι για τη χώρα.

Δεύτερος διαχωρισμός: οι τύποι που προτάσσουν τα συμφέροντά τους εκείνων της χώρας, προσπαθούν να εκτεθούν όσο το δυνατό λιγότερο στον δημόσιο χώρο. Προκειμένου να αντιμετωπίσουν εκείνους που αντιστέκονται στον κοινωνικό τους εγωισμό, «προσλαμβάνουν» όπως οι παλιοί παραβάτες της δύσης «πιστολάδες». Χρησιμοποιούν έναν συγκεκριμένο τύπο ανθρώπου που δεν έχει αναστολές, αλλά απλά επιθυμεί να εξυπηρετεί τους έχοντες εξουσία της πρώτης ομάδας. Τα «πιστόλια» είναι αυτοί που ξεπέφτουν στις μάχες. Χρησιμοποιούν το ψέμα, τη συκοφαντία και την μικροπολιτική. Θεωρούν ότι κάνουν κάτι σημαντικό, αλλά ουσιαστικά αποτελούν αναλώσιμο υλικό. Σε μια πρώτη διαπραγμάτευση των κοινωνικά εγωιστών τα «πιστόλια» και «πιστολάκια», όλο και περισσότερο νεροπίστολα, θα θυσιαστούν ως μέρος ενός συμβιβασμού. Απέναντι στα νεροπίστολα και τα αφεντικά τους υπάρχουν οι άνθρωποι που πιστεύουν ότι οι συκοφαντίες και τα ψέματα δεν λύνουν κανένα πρόβλημα της χώρας. Οι αντίπαλοι των αφεντάδων χαρακτηρίζονται από τα νεροπίστολά τους ως «οι εριστικοί».

Τρίτος διαχωρισμός: όλο και περισσότερο γίνεται φανερό ότι υπάρχουν οι άνθρωποι που μπορούν να λύσουν τα προσωπικά τους προβλήματα και άνθρωποι που εκτιμούν ότι τα προβλήματα της χώρας είναι και δικά τους. Οι κοινωνικά εγωιστές και τα νεροπίστολα τους δεν είναι σε θέση να το καταλάβουν. Για αυτό κάνουν συνεχώς σχέδια επί χάρτου με τα οποία θαμπώνονται οι ίδιοι από τις φανταστικές τους επιτυχίες. Ο ως άνω διαχωρισμός μπορεί να γίνει και με διαφορετικό τρόπο. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να συμβάλλουν στη λύση των προβλημάτων της χώρας. Αυτοί βρίσκονται αντιμέτωποι με εκείνους που προτάσσουν τα εγωιστικά τους συμφέροντα έναντι της κοινωνίας. Οι δεύτεροι επιδιώκουν με όλους τους τρόπους να υπονομεύσουν τη δημόσια εικόνα των πρώτων. Από αυτή τη οπτική γωνιά δεν είναι τυχαίο ότι στη χώρα μας μεγάλο μέρος των Μέσων Επικοινωνίας «υποστηρίζουν» ως ήρωες ανόητους και ανόητες που πέραν από μια συνεχή παρουσία στο κενό περιεχομένου Life style δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα το ουσιαστικό για τη χώρα. Πρόκειται για «ανερχόμενα χάρτινα αστεράκια». Έρχονται από το πουθενά και κινούνται στο πουθενά. Επειδή δε μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως νεροπίστολα μπορούν και αποκτούν πτυχία άνευ εξετάσεων, περιουσίες με την ιδιοποίηση του δημοσίου πλούτου, «εικόνα» με την εκχώρησή του είναι τους. Από την άλλη υπάρχουν πολίτες που νιώθουν ότι έχουν υποχρέωση να ανταπεξέλθουν στο καθήκον που τους έθεσε η ζωή. Είναι αυτοί που τα ανερχόμενα χάρτινα αστεράκια χαρακτηρίζουν ως «απρόβλεπτους» αφού αντιστρατεύονται τα συμφέροντα εκείνων των ισχυρών που υπονομεύουν το μέλλον της χώρας.

Τέταρτος διαχωρισμός: στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης που η σημασία της κατανόησης και επηρεασμού του παγκόσμιου γίγνεσθαι συνεχώς αυξάνει, ακόμα και για την καθημερινότητα των πολιτών, εμφανίζονται τρεις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Οι πρώτοι, φυλακισμένοι στο παρελθόν, ελπίζουν, επιθυμούν και ονειρεύονται μια εποχή που έχει παρέλθει τελεσίδικα. Ζουν στο χθες και παλεύουν για την επιστροφή στην ουτοπία της επανεμφάνισής του. Καταγράφουν με ακρίβεια τα μεγάλα προβλήματα της εποχής. Ειλικρινά θέλουν να τα αντιπαλέψουν και να τα εξαλείψουν. Μπερδεύουν την εχθρότητα προς τα καινούργια προβλήματα με τη λύση τους, Πιστεύουν ότι όσο πιο πολύ τα καταγγέλλουν τόσο πιο γρήγορα θα τα αφορίσουν – εξαφανίσουν. Είναι μια αγωνιστική, συχνά έντιμη στάση, η οποία, όμως, δεν είναι σε θέση να δώσει λύσεις. Μια δεύτερη κατηγορία ανθρώπων, παγιδεύονται στο κενό του καινούργιου. Ότι είναι καινούργιο είναι κατ’ αυτούς εξορισμού καλό. Πρόκειται για συμπολίτες μας που υποκλίνονται σε ότι εμφανίζεται από το εξωτερικό. Έχουν το κόμπλεξ ανθρώπων που επιδιώκουν να αποδείξουν ότι είναι σύγχρονοι και υιοθετούν οποιαδήποτε λύση (συχνά φαινομενικά) δίνεται σε υπερεθνικό επίπεδο και το εμφανίζουν ως μονόδρομο. Το αποτέλεσμα είναι να καταγγέλλουν –επί παραδείγματι- των Κρούγκμαν όταν έγραφε το 1999 ότι ο καπιταλισμός δεν έχει ξεπεράσει τον κύκλο των κρίσεών του και ταυτόχρονα να τον εξυμνούν, αλαλιάζοντας, το 2009 όταν αναλύει την κρίση του σημερινού παγκόσμιου καπιταλισμού. Πρόκειται για ανθρώπους που έχουν το πλεονέκτημα να αντιλαμβάνονται το καινούργιο, χωρίς, όμως, να είναι σε θέση να του εμφυσήσουν τη δική τους αναπνοή. Είναι άνθρωποι κατά κανόνα χωρίς αρχές. Ο κόσμος μας τους ονόμασε «ΟΦΑ» (Όπου Φυσά ο Άνεμος). Πρόκειται για τύπους συχνά χρήσιμους στα αφεντικά και υποστηριζόμενους από τα νεροπίστολα, αλλά άχρηστους έως επικίνδυνους για τη χώρα. Όποιος δεν πάει με τα νερά τους, όποιος αντιστέκεται θεωρείται εριστικός. Κατά τη γνώμη τους ο επικίνδυνος δεν είναι αυτός που κάνει ένα έγκλημα, αλλά εκείνος που το καταγγέλλει. Είναι και αυτός ένας τρόπος θεώρησης της ζωής.
Υπάρχουν και εκείνοι που αντιμετωπίζουν το καινούργιο ως δημοκρατικό ζήτημα. Που γνωρίζουν καλά τα υπερεθνικά, τις λύσεις που προτείνονται, αλλά δεν υποκλίνονται στην πρώτη πέτρα πάνω στην οποία θα πέσουν. Αναζητούν ελληνικές λύσεις στα παγκόσμια προβλήματα.

Ένας πέμπτος διαχωρισμός είναι εκείνος ανάμεσα στους ανύποπτους και τους υποψιασμένους. Οι πρώτοι δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν, γιατί το κάνουν, προς τι το κάνουν. Το κύριο για αυτούς είναι να είναι στο δημόσιο χώρο και να ικανοποιούν τον ναρκισσισμό τους. Μια άλλη κατηγορία δεν γνωρίζει την έκταση των προβλημάτων που απαιτούνται σήμερα να λυθούν. Μετρούν το μπόι τους και βρίσκουν ότι είναι οι καλύτεροι του χωριού. Πιστεύουν δε, ότι με αυτό το προσόν είναι σε θέση να διαχειριστούν την τύχη της χώρας ανυποψίαστοι από την αντικειμενική απαίτηση οι δημόσιοι άνθρωποι να μην αναμετρώνται με το χωριό τους, αλλά με τα μεγάλα προβλήματα της Ελλάδας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Τέλος, κάποιοι ανήσυχοι πορεύονται, μακριά από ωραιοποιήσεις αναμετρώμενοι με τα πραγματικά προβλήματα που ξεπερνούν το μπόι των περισσοτέρων. Και κατανοούν ότι επειδή αυτά τα προβλήματα υπερβαίνουν τις ικανότητες του μέσου όρου, ότι απαιτούνται συλλογικότητες και συλλογικές δράσεις των ατόμων μετά από συνειδητή και σταθερή επιλογή της κάθε προσωπικότητας.

Οι άνθρωποι διαχωρίζονται και από μια άλλη, έκτη, σκοπιά. Είναι οι ψωνισμένοι και εκείνοι που γεμάτο αγωνία μπορούν και είναι αυτοκριτικοί. Οι πρώτοι άκρα φιλόδοξοι νομίζουν ότι οι πάντες και τα πάντα τους χρωστούν. Αν και δεν έχουν κανένα ουσιαστικό έργο την έχουν ψωνίσει και για κάποιο λόγο ανεξήγητο σε μας τους τρίτους πιστεύουν ότι ο τόπος τους οφείλει τα μέγιστα. Σε αυτό τους το ψώνισμα δεν είναι μόνοι. Οι διαπλεκόμενοι και τα νεροπίστολά τους παροτρύνουν. Επιδιώκουν να τους στέλνουν ως λαγούς μπροστά προκειμένου να κάνουν χαρτογράφηση αντιδράσεων και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να τους εγκαταλείψουν στο πρώτο ψητοπωλείο προκειμένου να διασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Το κακό με τους λαγούς είναι ότι πιστεύουν ότι είναι οι βασιλείς της ζούγκλας και δεν μπορούν να κατανοήσουν τι τρέχει γύρο τους. Για ποιο λόγο δεν τους αναγνωρίζει η κοινότητα των υπολοίπων ειδών τα μεγαλεία τους. Πιθανό να πεθάνουν με αυτό το ερώτημα και να αντικρίζουν όλους τους άλλους «ως προβληματικούς». Προβληματικούς διότι δεν θέλουν να δουν ότι το πρόβλημα το έχουν οι ίδιοι. Πιθανά, και αυτή είναι η καλή παραλλαγή, να κατανοήσουν τους λόγους και να γίνουν κάποια στιγμή άκρως χρήσιμοι, όπως οι σκεπτόμενοι και αναλογιζόμενοι τα μεγάλα προβλήματα που έχει μπροστά της η χώρα και που επείγει να λυθούν.

Η ζωή ασφαλώς είναι πιο πλούσια σε τύπους ανθρώπων του δημόσιου χώρου. Θέλησα απλά να κάνω μια πρώτη καταγραφή για να μας είναι πιο εύκολα να επιλέγουμε με ποιους θέλουμε να πάμε και ποιους θέλουμε να αφήσουμε.

22/4/09

Ειδήσεις πολλές... Νέο κανένα.

Έρχεται η ώρα που θέλεις να γράψεις και δεν σου βγαίνει. Σε κοιτάει η λευκή οθόνη με τον κέρσορα να αναβοσβήνει. Ρίχνεις μια ματιά στην εθνική επικαιρότητα, μπας και σε κεντρίσει κάτι και πάρεις μπροστά. Απογοητευμένος κοιτάς τα τοπικά. Φεύγεις από εκεί και πας σε θέματα επιστήμης και τεχνολογίας. Ειδήσεις; Πολλές! Νέα; Κανένα...
  • Διαβάζω ότι συνέχισαν να έρχονται μίζες από την Siemens στην Ελλάδα μέχρι το 2008. Είδηση σίγουρα είναι. Αλλά πλέον δεν αποτελεί νέο το γεγονός ότι η διαφθορά είναι θεσμικό πρόβλημα και όχι θέμα "σεμνών και ταπεινών" πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων. Ξέρουμε ότι όσο δεν υπάρχουν κανόνες στη δημόσια διοίκηση τα συμφέροντα θα διαφθείρουν συνειδήσεις διαβρώνοντας την χώρα. Τι άλλο να πεις γι΄ αυτό;

  • Μαθαίνω ότι η Ελλάδα είναι μια από τις χειρότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα παιδιά, αφού καταλαμβάνει την 23η θέση σε σύνολο 29 χωρών. Μόνο η Βρετανία, η Βουλγαρία, η Λετονία, η Λιθουανία και η Μάλτα είναι χειρότερες. Δεν είναι είδηση πως είμαστε πολύ μπροστά σε δυστυχήματα παιδιών και στο πλήθος των παιδιών που πίνουν και καπνίζουν. Δεν είναι πια είδηση το γεγονός ότι τα νηπιαγωγεία μας στεγάζονται σε υπόγεια και τα σχολεία μας σε πολυκατοικίες. Τι άλλο να πεις γι' αυτό;

  • Διαβάζω ότι λόγω της οικονομικής κρίσης η κυβέρνηση αποφάσισε να τονώσει την αγορά -εισαγόμενων- αυτοκινήτων, δημιουργώντας απώλειες 500 εκ. ευρώ στον προϋπολογισμό. Δεν είναι νέο το γεγονός ότι η κυβέρνηση με πρόσχημα την διεθνή κρίση επέλεξε να κάνει το χατίρι κάποιων ισχυρών -όπως έκανε όταν απάλλασσε από φόρους τις μεγάλες επιχειρήσεις πριν λίγα χρόνια- εν μέσω κρίσης, μετακυλίοντας το κόστος στους πολλούς. Τι άλλο να πεις για την κοντόφθαλμη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Καραμανλή που έχει ανεβάσει το έλλειμμα στο 5% του ΑΕΠ;

  • Διαβάζω ότι προκειμένου να τονώσει την απασχόληση η κυβέρνηση Καραμανλή ετοιμάζεται να "προσλάβει" 60.000 άνεργους -νέους κατά κανόνα- στο δημόσιο μέσω προγραμμάτων Stage, δηλαδή χωρίς ασφάλιση και χωρίς καμία προοπτική μονιμοποίησης. Τι να πεις για την συνεχιζόμενη πολιτική δημιουργίας ομήρων που τους τσαλακώνουν την αξιοπρέπεια για λίγες ώρες ανασφάλιστης εργασίας; Δεν είναι νέο.

  • Ακούω ότι θα λειτουργήσει η πολεοδομία κατόπιν ενεργειών πολλών και διαφόρων. Τι άλλο να πεις για το θέμα της δόμησης στη Ναύπακτο που το συζητάμε από το 1996;

  • Διαβάζω ότι το ΞΕΝΙΑ έρχεται πάλι στην επικαιρότητα. Τι άλλο να πεις για το ξενοδοχείο φάντασμα η κατάντια του οποίου αντιπροσωπεύει τον "τουριστικό μεγαλοϊδεατισμό" που έχει καλλιεργηθεί στη Ναύπακτο; Τι άλλο να γράψεις ώστε να εξηγήσεις ότι αφενός πρέπει να έχει τουριστικό προορισμό και ότι αφετέρου δεν μπορεί να γίνει πολυτελές ξενοδοχείο σε μια πόλη με τουρισμό δύο μόλις μηνών; Τι να γράψεις για τον λαϊκισμό που έχει στεγάσει το ΞΕΝΙΑ όλα αυτά τα χρόνια;
Μονοτονία απαρτιζόμενη από πολλά και χρονίζοντα αδιέξοδα χαρακτηρίζει τη δημόσια ζωή. Μονοτονία που καταβάλλει το ηθικό των πολιτών και αλλοιώνει την κρίση τους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι το φως της αυγής έρχεται μετά από το πιο βαθύ σκοτάδι.

8/4/09

"Κάθε € που δίνουμε στην παιδεία γυρίζει στο Έθνος μας με τόκο"

Αυτή την φράση κράτησα από την ομιλία του Γιώργου Παπανδρέου στο φόρουμ «Μιλάμε για Παιδεία», το οποίο διοργάνωσε το ΠΑΣΟΚ και στο οποίο συμμετείχαν όλοι οι φορείς της εκπαίδευσης όπως η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ, η ΟΙΕΛΕ, η ΟΣΕΠ-ΤΕΙ και η ΠΟΣΔΕΠ. Αντίστοιχα φόρουμ έχει διοργανώσει και διοργανώνει το ΠΑΣΟΚ ώστε κάθε πολίτης που θα προσέρχεται στην κάλπη να γνωρίζει ακριβώς τι περιμένει από μία κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ.

Γιατί εκτός από την μιζέρια στην οποία έχουμε βυθιστεί, την πρωθυπουργική μας κούραση, το Βατοπέδι, τους κουκουλοφόρους και τις φωτογραφίες με τον Ομπάμα υπάρχουν ουσιαστικά ζητήματα που πρέπει να συζητούνται, υπάρχουν προοδευτικές πολιτικές ικανές να μας πάνε μπροστά.

Στο φόρουμ αυτό ο Γιώργος Παπανδρέου παρουσίασε τις δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ που θα υλοποιήσουν το όραμά του ΠΑΣΟΚ για δημόσια, δωρεάν και υψηλής ποιότητας παιδεία για όλους:
- Επέκταση Ολοήμερου σχολείου σε όλη την χώρα μέσα στην επόμενη τετραετία
- Πιστοποιητικό επάρκειας στην χρήση του διαδικτύου και γλωσσομάθειας μέσα στο σχολείο
- Ουσιαστική αύξηση των αμοιβών των εκπαιδευτικών σε συνδυασμό με την επιμόρφωση και την αξιολόγηση τους
- Εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ: Εθνικό Απολυτήριο μετά από γενικές και αντικειμενικές εξετάσεις
- Για κάθε νέο με Εθνικό Απολυτήριο, εγγυημένο ποσό από το κράτος στο ύψος του κόστους σπουδών προς το ίδρυμα που δέχεται το νέο.
- Φορητός υπολογιστής και δωρεάν γρήγορη πρόσβαση στο διαδίκτυο για κάθε μαθητή
- Αυτόνομα και αυτοδιοικούμενα ΑΕΙ: με ισχυρή κρατική χρηματοδότηση, και μηχανισμούς κοινωνικής λογοδοσίας, αξιολόγησης και ελέγχου
- Όλα τα συγγράμματα των φοιτητών στο διαδίκτυο
- Αύξηση της χρηματοδότησης για την Παιδεία στο 5% του ΑΕΠ και επιπλέον 1 δις. ευρώ από τον πρώτο χρόνο διακυβέρνησης

Η ποιότητα της παιδείας μας σήμερα καθορίζει την ποιότητα της κοινωνίας μας αύριο. Ό,τι δίνουμε σήμερα στην παιδεία θα το εισπράξουμε αύριο στο πολλαπλάσιο. Με βάση αυτή τη λογική γίνεται κατανοητό ότι η επένδυση στην παιδεία δεν μπορεί να αναβληθεί επειδή βρισκόμαστε σε περίοδο οικονομικής κρίσης. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που στα πακέτα εξόδου από την κρίση άλλων χωρών περιλαμβάνονται μεγάλες επενδύσεις στην παιδεία και στην κατάρτιση. Η κυβέρνηση Καραμανλή από την άλλη "επενδύουμε" σε... εισαγόμενα αυτοκίνητα, αγνοώντας την αξία της επένδυσης στον άνθρωπο μέσω της παιδείας.

Στόχος πρέπει να είναι μια ποιοτική παιδεία που θα παρέχει γνώση και εφόδια, που θα δημιουργεί ισχυρούς πολίτες που δεν έχουν ανάγκη το μέσο, που είναι τελικά μέσο εξάρτησης. Που θα ισχυροποιεί την αξιοκρατία και θα εκτοπίζει το ρουσφέτι. Που θα καλλιεργεί την κριτική σκέψη και θα αποτρέπει την πνευματική υποταγή. Μια παιδεία που θα προωθεί την δημιουργικότητα και θα απαξιώνει τον ωχαδερφισμό. Μια παιδεία που θα κάνει την μαθησιακή διαδικασία χαρά και όχι αγγαρεία.

Είναι η ώρα να βγει και η παιδεία από το τέλμα της και να παίξει τον αναπτυξιακό και κοινωνικό της ρόλο. Μια ανατρεπτική διαδικασία σαν και αυτή απαιτεί νέες, τολμηρές και αποφασιστικές ιδέες και πρωτοβουλίες. Απαιτεί επίμονες ηγεσίες, που δεν κουράζονται από τα προβλήματα του τόπου.

1/4/09

Ασφάλεια, όχι διαχείριση φόβου!

Στις 1/4 συνεδρίασε το ΚΥΣΕΑ με θέμα την... φρούρηση του κέντρου της Αθήνας. ΚΥΣΕΑ σημαίνει Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Άμυνας. Με λίγα λόγια, η Κυβέρνηση αποφάσισε ότι η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας έχει αποκτήσει βαρύτητα αντίστοιχη... με την εδαφική ακεραιότητα της χώρας. Απόφαση που δημιουργεί αίσθημα τρόμου στους πολίτες μιας και εξισώνει την καθημερινότητά της με... πόλεμο! Μια απόφαση που έρχεται να προστεθεί στην καλλιέργεια του φόβου που βιώνουν οι Έλληνες.
  • Τον Αύγουστο του 2007 θυμόμαστε την εκστρατεία τρομοκράτησης των πολιτών με τις αναφορές του τότε αρμόδιου Υπουργού της κυβέρνησης Καραμανλή στις ασύμμετρες απειλές που δεχόταν η χώρα. Ακόμη θυμόμαστε ότι ο στρατός είχε τότε αναλάβει να φυλάσσει από τις ασύμμετρες απειλές ακόμη και τα αστικά άλση της Αθήνας όπως αυτό του Φιλοπάππου Ακόμη θυμόμαστε το στρατιωτικό μπουφάν που φορούσε ο πρωθυπουργός τότε.
  • Τον περασμένο Δεκέμβριο η Αθήνα βίωσε μια έκρυθμη κατάσταση την οποία η πολιτεία απέτυχε(;) να τιθασεύσει. Για μήνες οι πολίτες ήταν παραδομένοι στην ανασφάλεια μιας και κανείς δεν μπορούσε να είναι σίγουρος πότε θα καούν ή λεηλατηθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία. Όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε εικόνες που έπλητταν την ασφάλεια των πολιτών. Παράλληλα είδαν το φως της δημοσιότητας φωτογραφίες που έδειχναν άτομα με πολιτική αμφίεση, κουκούλες και λοστούς να κινούνται μαζί με αστυνομικές μονάδες.
  • Το ίδιο διάστημα και εδώ στη Ναύπακτο ζήσαμε τις ψευδείς φήμες ότι "έρχονται λεωφορεία με αναρχικούς", με αποτέλεσμα καταστήματα να αδειάζουν τις βιτρίνες τους νυχτιάτικα και κόσμος να κάθεται να φυλάει το αυτοκίνητό του.
  • Ταυτόχρονα εκδηλώνεται ένα μπαράζ τρομοκρατικών ενεργειών που σε καμία περίπτωση δεν αναζητούν την κοινωνική συναίνεση όπως συνέβαινε με τρομοκρατικές ενέργειες του παρελθόντος Πυροβολισμοί εναντίον αστυνομικού λεωφορείου μέσα από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, βαρύτατος τραυματισμός αστυνομικού μετά από πρωτοφανή ένοπλη επίθεση, σφαίρες σε συρμό του προαστιακού, βόμβες σε τράπεζες και στα γραφεία της ΚΕΔ λία μόλις μέτρα από την ΓΑΔΑ, με αποκορύφωμα την τεράστια βόμβα επιπέδου Αλ Κάιντα στη Citibank, που ευτυχώς δεν εξερράγη.
Από το newsweek

Το κλίμα τρομοκράτησης της κοινής γνώμης εντείνεται από την αναποτελεσματικότητα της Αστυνομίας η οποία εμφανίζεται να αδυνατεί να πατάξει και τις πλέον απλές μορφές εγκληματικότητας όπως οι ληστείες ψιλικατζίδηκων, οι διαρρήξεις οικιών και οι ληστείες τραπεζών. Ο διασυρμός δε της Ελληνικής Αστυνομίας από γεγονότα όπως η εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, η αποκάλυψη ότι ο αστυνομικός που φρουρούσε την πρεσβεία των ΗΠΑ ήταν ψυχικά διαταραγμένος καθώς και η δεύτερη ελικοπτεράτη απόδραση του Παλιοκώστα από τον Κορυδαλλό εντείνει ακόμη περισσότερο τον διάχυτο τρόμο.

Αυτό το αίσθημα ανασφάλειας συσσωρεύεται στην εργασιακή και οικονομική ανασφάλεια που υφίσταται, αφού νιώθει διαρκώς ότι απειλείται το εισόδημά του, η εργασία του και, το επίπεδο ζωής που έχει κατακτήσει. Έτσι έχουμε φτάσει σε μια κατάσταση όπου ο πολίτης νιώθει ότι απειλείται η ο ίδιος, η περιουσία του και εν τέλει η ισορροπία του. Αποτέλεσμα είναι μια τρομοκρατημένη κοινή γνώμη που λειτουργεί κάτω από το πρίσμα του άγχους.

Στον τομέα της ψυχολογίας διεξάγεται εκτεταμένη επιστημονική έρευνα που με σειρά πειραμάτων μελετά την πολιτική ισχύ του φόβου. Αποδεικνύεται επιστημονικά ότι ο φόβος είναι το συναίσθημα που μπορεί να προκαλέσει τα πλέον σημαντικά σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, ειδικά όταν αυτός εδράζεται σε πραγματικά ή αληθοφανή γεγονότα. Έχει αποδειχθεί ότι οι υποψήφιοι που αξιοποιούν τον φόβο προκαλούν εντονότερα την προσοχή των ψηφοφόρων σε σχέση με άλλους που προβάλλουν την εμπειρία, το όραμα ή την ικανότητά τους. Αποδεικνύεται ακόμη ότι η διαχείριση του φόβου είναι πιο αποτελεσματική όταν ο φόβος διαχέεται για μακρύ χρονικό διάστημα στην κοινωνία.

Αποδεδειγμένα, οι τρομαγμένοι πολίτες μετατρέπονται σε απομονωμένα άτομα αφού εγκλωβίζονται στην ανασφάλειά τους, γεγονός που τους καθιστά διαχειρίσιμους. Έτσι η απώλεια της ασφάλειας μετατρέπεται σε κοινωνική και συλλογική ήττα μίας δημοκρατικής κοινωνίας, αφού καθιστά τους πολίτες άβουλους και εύκολα καθοδηγούμενους. Ο φόβος μπορεί να οδηγήσει σε αλλοίωση του πολιτικού κριτηρίου των πολιτών. Η τρομοκράτηση της κοινωνίας αποτελεί δελεαστική πρακτική για όποιον στη συνέχεια σκοπεύει να διαχειριστεί αυτό τον φόβο.

Οι πολίτες πρέπει να αντισταθούν στις απόπειρες διαχείρισης της ανασφάλειάς τους, πρέπει να απαιτήσουν την πραγματική αποκατάσταση της ασφάλειας χωρίς τον περιορισμό δημοκρατικών ελευθεριών. Αίτημα πρέπει να είναι η συλλογική διεργασία μέσω της οποίας το αίσθημα ασφάλειας θα επιστρέψει στην δημοκρατική Ελληνική κοινωνία και όχι η διαχείριση της καλλιεργούμενης ανασφάλειας με μέτρα όπως τα παπάκια και η κουκούλα. Άλλο τα μέτρα διαχείρισης της ανασφάλειας και άλλο η εμπέδωση του αγαθού της ασφάλειας.

Ας θυμόμαστε τα ερευνητικά αποτελέσματα που έχουν παρουσιάσει τελευταία οι ψυχολόγοι ώστε να είμαστε λιγότερο ευάλωτοι σε απόπειρες καθοδήγησης της κοινωνίας.