Η συλλογική μας συμπεριφορά στηρίχθηκε σε ένα δόγμα το οποίο αυταπόδεικτα δεν ήταν βιώσιμο: μια χώρα όπου οι εστίες παραγωγής έφθιναν σταθερά προσέφερε διαρκώς βελτιούμενο βιωτικό επίπεδο στους πολίτες της.
Αυτή η διαδικασία ήταν αντίθετη με κάθε έννοια λογικής, με κάθε νόμο της φύσης αλλά και της οικονομικής επιστήμης. Ε και; Αφού όλα πήγαιναν καλά από μόνα τους, η βελτίωση ήταν αυτονόητη. Κάναμε όλοι ότι δεν βλέπαμε.
Φταίμε όλοι το ίδιο; Όχι βέβαια. Ο καπετάνιος πάντα έχει τον πρώτο λόγο. Από την άλλη, είναι γεγονός ότι ο "λαός" -που έβλεπε το αύριο να είναι αυτονόητα και ακοπίαστα καλύτερο από το χθες- αποστασιοποιήθηκε από την Πολιτική.
Η Πολιτική μέσω του κλίματος της γενικευμένης ευμάρειας έγινε μπανάλ, αφού ο ρόλος της πέρασε σε δεύτερο πλάνο και οι πολιτικές αποφάσεις φαινόταν ότι δεν παίζουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο. Οι πολιτικοί γίνανε "λίγοι", αφού ανεξάρτητα από τις πράξεις τους η συλλογική μας πορεία έμενε σταθερά ανοδική. "Όλοι ίδιοι είναι" η γενική επωδός της Ελλάδας της ευμάρειας.
Έτσι φτάσαμε στην αποθέωση της επικοινωνίας της πολιτικής, του πολιτικού lifestyle, της χαλαρής ψήφου, της αποθέωσης της αποχής, στη γραφικοποίηση των εμπλεκόμενων με τα κοινά.
Σήμερα όμως όλα αυτά άλλαξαν, και μάλιστα απότομα. Ακούς όλο τον κόσμο να μιλάει για τα κοινά, και μάλιστα με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο. Τα λεφτά δεν φτάνουν, η εργασία είναι επισφαλής, η ανεργία είναι απειλητική, οι φόροι δυσβάστακτοι, κάτι να γίνει με τη φοροδιαφυγή, όλα αυτά που λέμε όλοι μεταξύ μας.
Ουσιαστικά έχουμε μια πολιτικοποίηση ευρύτατων μαζών υπό το φως της ανέχειας που εισαγάγει η "κρίση". Όλοι μιλάνε πάλι για την Πολιτική και όχι για τις ατάκες του Θέμου Αναστασιάδη.
Αυτή η διαμορφούμενη μάζα πολιτικά σκεπτόμενων Ελλήνων ωστόσο απορρίπτει συλλήβδην τους υφιστάμενους πολιτικούς σχηματισμούς. Ελλείψει άλλου, κάποιοι θα ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές με τη λογική της τιμωρίας ή της μη χειρότερης επιλογής που διαθέτουν. Ωστόσο είναι βέβαιο ότι η μάζα αυτή, παρόλη τη νέα της πολιτικοποίηση, δεν μπορεί να προσεγγιστεί από τα κόμματα που ξέρουμε.
Πριν λίγα χρόνια ναι μεν ψήφιζαν παθητικά αλλά απέρριπταν εν πολλοίς τα κόμματα ως παίκτες ενός πολιτικού σκηνικού που πήγαινε λίγο-πολύ στον "αυτόματο". Σήμερα μπορεί να ψηφίζουν κάποιοι τα κόμματα αυτά, αλλά είναι βέβαιο ότι θα προτιμούσαν κάποιο φορέα που θα ένιωθαν λιγότερο ένοχο για όσα περνάνε.
Με λίγα λόγια, ο κόσμος παρακολουθεί ξανά την πολιτική, αλλά δεν μπορεί να εκφραστεί από τα υπάρχοντα κόμματα και το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό. Θα ήθελε να δει κάτι καινούργιο, με νέα πρόσωπα, όπως είδε το 1974. Αλλά προϋπόθεση για την πλήρωση αυτής της συλλογικής "ευχής" δεν είναι η διάθεση, αλλά η συμμετοχή για τη διαμόρφωσή της.
Όταν δούμε λοιπόν μαζικές διεργασίες αυτο-οργάνωσης για τη σύσταση αναλογικοτήτων που θα παράγουν Πολιτική, θα ξέρουμε ότι έφτασε η στιγμή της νέας Μεταπολίτευσης. Ως τότε παρακολουθούμε είτε μεμονωμένες προσωπικές στρατηγικές μικρών πολιτικών ανδρών και γυναικών που δεν είναι ικανοποιημένοι από το κόμμα τους στην παρούσα συγκυρία, ή κινήσεις εκτόνωσης του κόσμου που δεν παράγουν πολιτική, όπως έγινε με τους αγανακτισμένους το περασμένο καλοκαίρι.
***
Το πρώτο κλικ έγινε: ο κόσμος μιλάει και πάλι για την Πολιτική. Απομένει το δεύτερο, αν έρθει ποτέ: η εμπλοκή όλου αυτού του κόσμου για η δημιουργία νέων κομμάτων, με νέο πολιτικό προσωπικό. Θα συμβεί; Κανείς δεν ξέρει. Αλλά είναι πιο κοντά από ποτέ μια τέτοια εξέλιξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου