Το ερώτημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο έληξε μετά την επιφοίτηση που δέχτηκε ο Τσίπρας, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα μετατράπη σε θιασώτη του ευρωμονόδρομου. Βέβαια το πενταετές παπατζηλίκι έχει κόστος, αφού πολλοί υποστηρικτές τού θα ακολουθήσουν τους εκφραστές του αντιμνημονίου που μέχρι χθες πλαισίωναν τον Τσίπρα.
Ο Τσίπρας θα εισπράξει το κόστος της μεταστροφής του. Ωστόσο το γεγονός ότι δεν έχει αντίπαλο σε επίπεδο προσώπου θα παρατείνει την ηγεμονία του, τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι πρώτες λυπητερές όπως ο αυξημένος ΦΠΑ και ο ΕΝΦΙΑ που δεν καταργήθηκε.
Επομένως το ουσιαστικό διακύβευμα των εκλογών δεν είναι ούτε η πρωτιά αλλά ούτε και το αν θα έχουμε μνημόνιο ή όχι. Το πρώτο ερώτημα θα λάβει μια προσωρινή και ευμετάβλητη απάντηση, ενώ το δεύτερο έχει ήδη απαντηθεί.
Το βασικό ζητούμενο πλέον είναι ποια Ελλάδα θέλουμε μετά το μνημόνιο. Ένα ερώτημα που δεν έχει τεθεί στον δημόσιο διάλογο και φαίνεται ότι δεν απασχολεί την κοινή γνώμη, η οποία ασχολείται με το πως θα τιμωρήσει τον Καμμένο και τον Τσίπρα που τους πρόδωσαν, με το πόσο γραφικός είναι ο Λαφαζάνης, με το αντριλίκι του Μεϊμαράκη και την προέλευση των πέδιλων του Θεοδωράκη.
Το ποια μεταμονημονιακή Ελλάδα διαμορφώνουμε είναι το καίριο ερώτημα λοιπόν, αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Οι ερχόμενες εκλογές εξυπηρετούν μεν την εσωκομματική εκκαθάριση του Σύριζα, ίσως να δώσουν και μια θυμική διέξοδο σε ένα μέρος του λαού που νιώθει προδομένος, αλλά δεν φέρουν καμία πολιτική ουσία. Ο σοφός λαός βέβαια αυτό το αντιλαμβάνεται, οπότε θα δούμε "εντυπωσιακά" αποτελέσματα όπως και στις εκλογές του 2012.
Άρα πάμε σε κάλπη άνευ ερωτήματος. Βέβαια μετά από το δημοψήφισμα όπου το ερώτημα υπήρχε αλλά η απάντηση του λαού αγνοήθηκε, αυτό μπορεί να είναι και θετικό αφού δεν υπάρχει πιθανότητα πραξικοπηματικής αγνόησης της βούλησης του λαού. Κάτι είναι και αυτό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου