Κλειδωμένο Κάστρο

Την περασμένη εβδομάδα πέρασα μια βόλτα από το Κάστρο. Ξεκίνησα από τον Άγιο Δημήτριο και περνώντας μέσα από ένα οικιστικό ιστό που τείνουμε να ξεχάσουμε πόσο μοναδικός είναι λόγω της πυκνότητας και της ταυτόχρονης αίσθησης του μέτρου που αποπνέει με τα τα μικρά σπιτάκια, έφτασα στην πόρτα του φρουρίου.

Την οποία βέβαια βρήκα κλειστή. Μαζί με εμένα ήταν 25 περίπου ακόμα άτομα, όλοι τους επισκέπτες.

Μετά από ένα σημαντικό έργο 3 περίπου εκατομμυρίων ευρώ, έχουμε ένα άριστα αναπλασμένο φρούριο... κλειδωμένο. Το κωμικό της υπόθεσης είναι ότι το έργο της ανάπλασης του Κάστρου είχε ως σκοπό να το καταστήσει... επισκέψιμο. Και κατάφερε ακριβώς το αντίθετο: να το κλειδαμπαρώσει.

Ο λόγος του κλειδώματος είναι απλός: έλλειψη προσωπικού. Η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων που εδρεύει στη Ναύπακτο δεν έχει επαρκές προσωπικό για να καλύψει και τις ανάγκες φύλαξης του χώρου του φρουρίου.

Κατανοητή αυτή η έλλειψη προσωπικού, αλλά από την άλλη το Κάστρο πρέπει να ανοίξει. Αποτελεί σύμβολο για τη Ναύπακτο και σημείο ενδιαφέροντος για τους επισκέπτες της. Το κλείδωμα του το μόνο που καταφέρνει είναι να διώχνει επισκέπτες. Είναι κρίμα ένας τέτοιος χώρος που χαρακτηρίζεται από πράσινο, γαλήνη, θέα και ιστορικό πλούτο που δεσπόζει να μένει ανοιχτός μόνο στα... κατσίκια.

Ένας τρόπος για να ξεπεραστεί ενδεχομένως το πρόβλημα αυτό και να γίνει το Κάστρο ξανά επισκέψιμο, είναι η αξιοποίηση του θεσμού των πρακτικών εργασιών. Τη φύλαξη αλλά και τη ξενάγηση στο χώρο θα μπορούσαν να αναλάβουν τελειόφοιτοι τμημάτων Τουριστικών Επαγγελμάτων, Αρχαιολογίας κλπ υπό την επίβλεψη της ΕΒΑ. Αν δε αυτή η δράση συνδυαστεί με εθελοντικές ομάδες νέων τα καλοκαίρια, μπορεί να δούμε το Κάστρο να είναι επισκέψιμο για αρκετές ώρες κάθε μέρα.

Ίσως έτσι να ανοίξουν και πάλι οι πύλες του φρουρίου και, να πάρει καλύτερη τροχιά για όλους μας.