Με αφορμή τη μελέτη ανάπλασης του ανατολικού τμήματος της πόλης της Ναυπάκτου, έχουμε σε επανάληψη το φαινόμενο της αδράνειας που παρατηρείται διαχρονικά στη Ναύπακτο όταν συζητείται η μετάβαση της πόλης σε ένα μοντέλο που βάζει τον πεζό στο επίκεντρο και όχι το αυτοκίνητο. Η αδράνεια που παρατηρείται παράγει ίδιου τύπου αντιδράσεις που οδηγούν σε μερική ή πλήρη ακύρωση τέτοιων προσπαθειών.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το αυτοκίνητο κερδίζει τον πεζό. Αρκεί να θυμηθούμε την κατάληξη των αντιδρομήσεων στις δύο παραλίες επί δημαρχίας Παπαπαθάνη. Ο μελετητής τότε είχε προτείνει τα αυτοκίνητα να μην κινούνται διαμπερώς στις παραλίες, αλλά να υπάρχει μία μόνο καθόδος στη μέση περίπου από την οποία μπορούν οι οδηγοί να κινηθούν αριστέρα η δεξιά. Το μέτρο ίσχυσε ένα μήνα και πράγματι μείωσε την κίνηση. Οι αντιδράσεις όμως ακύρωσαν το μέτρο.
Είχε προηγηθεί το ζήτημα της ανάπλασης της πλατείας του λιμανιού, όπου ο μελετητής είχε προτείνει την πεζοδρόμηση του νότιου μέρους της πλατείας προς το λιμάνι και την εκτροπή της κίνησης από την βόρεια πλευρά. Ένα έργο που ακυρώθηκε λόγω αντιδράσεων και πυο έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση με το καλύτερο σημείο της πόλης να είναι ουσιαστικά κυκλοφοριακός κόμβος και όχι σημείο ενδιαφέροντος. Άλλη μια νίκη του αυτοκινήτου επί του πεζού.
Στο ίδιο μοτίβο οδηγηθήκαμε στη μερική ακύρωση της ελεγχόμενης στάθμευσης. Αρχικά ο μελετητής είχε σχεδιάσει ένα σύστημα που λειτουργούσε σε ολόκληρο το κέντρο της πόλης, με θέσεις επισκεπτών και κατοίκων. Κάποια στιγμή, χωρίς νέα μελέτη, το σύστημα συρικνώθηκε μόνο στους δύο κεντρικούς δρόμους με αποτέλεσμα το κέντρο της πόλης να είναι ξανά πηγμένο στα αυτοκίνητα.
Πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε τα ίδια με το διάστημα πεζοδρόμησης των δύο παραλιών. Ξεκινήσαμε από ένα διευρυμένο χρονικό διάστημα για να καταλήξουμε σε μια κατάσταση απροσδιόριστη με ανεφάρμοστα ωράρια, μπάρες να κλείνουν και να ανοίγουν τις προσβάσεις ανάλογα με τα κέφια του καθενός και, κυρίως, με ένα νομικό καθεστώς που δεν ξεκαθάριζε αν τελικά επιτρέπεται η κίνηση οχημάτων ή όχι στις παραλίες.
Η μόνη περίπτωση που προχώρησε κάτι ολοκληρωμένα ήταν η ανάπλαση του "κάτω δρόμου" από το λιμάνι μέχρι την Αγ. Παρασκευή. Πλατιά πεζοδρόμια τα οποία δεν είναι προσβάσιμα από αυτοκίνητα, υπογειωποιημένα δίκτυα κοινής οφέλειας, πρόβλεψη για φρεάτια ώστε να μην σκάβεται ο δρόμος για νέες υποδομές και γενικά μια εικόνα φιλική για τον πεζό. Φυσικά κάποια στιγμή κόπηκαν τα κάγκελα και πλέον το καλοκαίρι είναι αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε όλο το μήκος του δρόμου, αλλά παραμένει η μόνη ίσως ολοκληρωμένη ανάπλαση των τελελυταίων ετών.
Με λίγα λόγια, η διαμόρφωση της εικόνας και της λειτουργίας της πόλης καθορίζεται από τις αντιδράσεις και τον τρόπο που αυτές γίνονται αντιληπτές από τον εκάστοτε Δήμαρχο. Αν ο Δήμαρχος είναι πεισματάρης ή αν οι αντιδράσεις τον αφήνουν αδιάφορο, προχωράμε σε κάτι καινούργιο. Αν όχι, τότε ή όλα μένουν ίδια ή, ακόμα χειρότερα, εφαρμόζονται μισές μελέτες για χάρη των αντιδρόντων.
Αυτός όμως δεν είναι τρόπος για να προχωρήσει μια πόλη στο μέλλον. Διαβούλευση, επιστημονική δουλειά, ολοκληρωμένη προσέγγιση είναι αυτό που χρειάζεται. Αν επικρατεί ο λαϊκισμός, η εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων κάποιων ομάδων και η λογική του "άσεγιαύριο" τότε το μέλλον δεν θα είναι καλό ούτε για την πόλη, ούτε για τους επαγγελματίες, ούτε για τους κατοίκους ούτε για τους επισκέπτες της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου