Κάποτε τα παιδιά ενός
γεωργού μάλωναν. Ο γεωργός βλέποντας ότι με τις συμβουλές του δεν έκανε τίποτα,
σκέφτηκε να τους δείξει το σωστό δρόμο με τις πράξεις. Τους είπε να του φέρουν
ένα δεμάτι από βέργες. Αφού του τις έφεραν, τους έδωσε όλες μαζί τις βέργες και
τους είπε να τις σπάσουν. Τα παιδιά έβαλαν όλη τους τη δύναμη, μα δεν πέτυχαν
τίποτα. Έλυσε ύστερα το δεμάτι και τους έδινε μια- μια τη βέργα. Κι ενώ τα
παιδιά τις έσπαζαν εύκολα, ο πατέρας τους είπε: «Σαν τις βέργες παιδιά μου κι
εσείς να είστε μονιασμένοι. Έτσι θα είστε ακατανίκητοι από τους εχθρούς σας.
Γιατί, αν είστε χωρισμένοι πολύ εύκολα οι εχθροί σαν σας βλάψουν».
Το Δεμάτι οι Βέργες,
από τους μύθους του Αισώπου
Ο τόπος μας έχει
πληγεί σκληρά από την κρίση. Για σχεδόν 10 χρόνια βλέπουμε να φτωχαίνει, να
φθίνει, να μικραίνει και δυστυχώς, να ερημώνει.
Οι προσδοκίες που
καλλιέργησαν έργα υποδομής όπως η Γέφυρα και η Ιόνια οδός φαίνεται να μείνανε
ανεκπλήρωτες καθώς φαίνεται πως καταφέραμε να παίρνουν κόσμο αντί να φέρνουν.
Παρακολουθούμε οχήματα να περνάνε «ξυστά» από τον τόπο μας και να φεύγουν για
προορισμούς όπως η Πάργα και τα Ιόνια. Αντί να υπάρχει κίνηση από την Πάτρα
προς τα μέρη μας συμβαίνει το αντίθετο μιας και είναι πια γνωστό πως -ειδικά οι
Ναυπάκτιοι- τιμούμε με το παραπάνω την αγορά και την διασκέδαση της Πάτρας.
Την ίδια περίοδο
είδαμε τις πόλεις μας να μικραίνουν. Είδαμε
να φεύγουν κρίσιμες δημόσιες υπηρεσίες και από το Μεσολόγγι και από τη
Ναύπακτο. Εφορίες, δικαστήρια, τριτοβάθμια εκπαιδευτικά ιδρύματα, στρατόπεδα,
ό,τι υπήρχε στην περιοχή μας ως αναπτυξιακός μοχλός, έφυγε. Και ό,τι έμεινε,
μίκρυνε και λιγόστεψε. Η μαρίνα του Μεσολογγίου, η Εφορία Αρχαιοτήτων της
Ναυπάκτου, το ΤΕΙ που φθίνει και στις 2 πόλεις και άλλα πολλά. Αντί να
μεγαλώσουμε, μικρύναμε. Είναι τόση η συρρίκνωση του δυναμικού της περιοχή μας
που είναι πιθανό την ώρα που η υπόλοιπη Ελλάδα θα ξεπερνά την κρίση, εμείς θα
δούμε τις πόλεις μας να παραμένουν χωριά. Τι κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια ως
τοπικές κοινωνίες; Τα γνωστά: γκρινιάζουμε, διαμαρτυρόμαστε κάποτε χλιαρά και
κάποτε πιο έντονα, συζητάμε, ως εκεί. Επί της ουσίας, τίποτα. Και πάντα
χωριστά, ποτέ από κοινού.
Είτε το θέλουμε είτε
όχι, η Ναύπακτος και το Μεσολόγγι έχουν κοινή μοίρα, μαζί μικραίνουν και μαζί
μπορούν να μεγαλώσουν. Έως σήμερα είμαστε εγκλωβισμένοι στον τοπικιστικό
αυτισμό μας και δεν έχουμε καμία ευρύτερη οπτική στα κοινά προβλήματα αλλά και
τις κοινές δυνατότητες της περιοχής μας. Όσο λειτουργούμε έτσι δεν θα υπάρξει
αναστροφή της κατάστασης. Υπάρχουν κοινές απειλές να αντιμετωπίσουμε, αλλά και
κοινές ευκαιρίες που πρέπει να αξιοποιήσουμε. Η απομόνωση των δύο πόλεων πρέπει
να αρθεί, οι ελάχιστοι συναισθηματικοί τοπικισμοί να μπουν στην άκρη και οι δύο
τοπικές κοινωνίες πρέπει να αρχίσουν να συνεργάζονται με κοινούς στόχους.
Αν το Μεσολόγγι, το
Θέρμο και η Ναύπακτος συστήσουν κοινή στρατηγική διεκδίκησης και ανάπτυξης,
αποκτούν σημαντικό ειδικό βάρος που μπορεί να επηρεάσει την κεντρική αλλά και
περιφερειακή εξουσία σε θέματα που αφορούν την κατανομή πόρων και την
χωροθέτηση υπηρεσιών που είναι αναπτυξιακοί μοχλοί για τις τοπικές μας
κοινωνίες. Παράλληλα πρέπει να υπάρξει κοινός αναπτυξιακός σχεδιασμός σε
προνομιακά πεδία όπως είναι η μεταποίηση αγροτικών προϊόντων και ο θεματικός
τουρισμός. Όσο τα κέντρα της περιοχής μένουν απομονωμένα μεταξύ τους, θα
βλέπουμε τα τρένα να περνούν και να παίρνουν στρατόπεδα, ΤΕΙ, Εφετεία,
τουρίστες και δουλειές μαζί τους για άλλα μέρη, μαζί με τη νεώτερη γενιά που
μεταναστεύει για να βγάλει τα προς το ζην.
Καιρός να υπάρξει
συνέργεια μεταξύ των πόλεών μας, προκειμένου να κερδίσουμε αυτά που μας
αξίζουν.
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Αιχμή" του Μεσολογγίου στις 13 Μαρτίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου