Αδιέξοδη οργή...

Ο κόσμος μίλησε. Και είπε Οργή. Πολύ οργή. Δεν θέλει το ΔΝΤ και τα μέτρα του.

Από την άλλη, κανείς δεν διατυπώνει πρόταση. Πως θα βγούμε από τον φαύλο κύκλο του ελλείμματος χωρίς να μειώσουμε το κόστος του δημοσίου τομέα; Πως θα συνεχίσει να πληρώνει το δημόσιο μετά τις 19 Μαΐου χωρίς τα χρήματα του ΔΝΤ, όταν επί της ουσίας δεν μπορεί να δανειστεί;

Ακούγονται διάφορες εναλλακτικές, τις οποίες μάλιστα υποστηρίζουν διάφοροι δημοσιογράφοι του εξωτερικού. Άκουσα και τον Κάιζερ του CNN, που τον ανακάλυψαν ξαφνικά και οι Έλληνες. Αυτός ο καλός δημοσιογράφος λέει ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ. Ο ίδιος όμως, ενώπιον του διεθνούς τηλεοπτικού κοινού, καθημερινά βομβάρδιζε την Ελλάδα μέσω της εκπομπής του. Ο ίδιος συνέβαλε στο να φτάσουμε στην διεθνή ανυποληψία. Και τώρα χαϊδεύει αυτάκια...

Λέγεται ότι η λύση είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους. Ξεχνάμε όμως ότι τέτοια προσπάθεια έγινε, με την Κίνα. Δεν προχώρησε. Άρα δοκιμάστηκε και δεν πέτυχε.

Λέγεται ότι άλλη λύση είναι η στάση πληρωμών. Θα ήθελα να δω όλους τους οργισμένους δημόσιους υπαλλήλους τι θα λέγανε αν αντί για τα δώρα τους κόβανε όλο το μισθό μέχρι νεωτέρας. Οι ίδιοι που σήμερα είναι αντίθετοι θα ήταν ακόμα πιο εξαγριωμένοι.

Άλλη λύση που κυκλοφορεί ως αντίδοτο είναι η έξοδος από το σκληρό ευρώ, η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, ο πληθωρισμός της εσωτερικής αγοράς μέσω πλημμύρας χαρτονομισμάτων. Κοινώς μια επιστροφή στις αρχές τις δεκαετίας του 1980, ή αυτό που έκανε η Αργεντινή όταν απέπλεξε το εθνικό της νόμισμα από την ισοτιμία με το δολάριο. Στην περίπτωση αυτή θα λειτουργούσε όντως η εσωτερική αγορά. Θα εξακολουθούσε όμως να διογκώνεται το δημόσιο χρέος, αφού το ευρώ -στο οποίο λογίζεται το χρέος μας- θα ανέβαινε κάθε μέρα έναντι του εθνικού νομίσματος. Οι τράπεζες θα αύξαναν τα επιτόκια των κυμαινόμενων δανείων που μας έχουν χορηγήσει. Όσο το ευρώ παρέμενε "σκληρό" τόσο θα μεγάλωνε το χρέος μας.

Εκτός και αν καταρρεύσει το ευρώ, οπότε θα γυρίσει όλη η ΕΕ σε εθνικά νομίσματα. Τότε θα διολισθαίνει και το νόμισμα των πιστωτών μας. Μάλλον εκεί θα καταλήξει η ΕΕ, αν μετά από την Πορτογαλία και την Ισπανία ακολουθήσει και η Ιταλία. Χρήματα για να στηριχθούν όλοι αυτοί δεν υπάρχουν, οπότε σπάει η νομισματική ένωση και πλέον ο καθένας έχει το δικό του νόμισμα. Εκεί μπορεί να παίξει το σενάριο του πληθωριστικού εθνικού νομίσματος, αλλά αργούμε ακόμα.

Τότε γιατί λοιπόν όλη αυτή η οργή;

Ένας λόγος είναι επειδή χάνονται κεκτημένα. Βασικός λόγος. Φορολογούνται άνθρωποι που μέχρι χθες δεν πλήρωναν εφορία ποτέ. Εφαρμόζεται πόθεν έσχες σε ανθρώπους που μέχρι χθες πλουτίζανε παράνομα. Άλλοι πρέπει να πάνε στην υπηρεσία τους, ενώ είχαν συνηθίσει να μην εργάζονται παρά ελάχιστες ώρες. Άλλοι χάνουν αφορολόγητα επιδόματα. Άλλοι δεν θα βγουν ξανά δήμαρχοι ή αντιδήμαρχοι. Άλλοι δεν θα πάρουν σύνταξη στα 50 τους. Άλλοι πρέπει για πρώτη φορά στον επαγγελματικό τους βίο να κόψουν αποδείξεις. Προνόμια που αποκτήθηκαν σε αγαστή συνεργασία με το πολιτικό σύστημα που όλοι σήμερα καταριούνται. Ένα πολιτικό σύστημα που διαμορφώθηκε μαζί με τις "συμπαθείς" ομάδες που θέλουν να είναι πιο ίσες από τους υπόλοιπους. Παρόλα αυτά όλοι εξακολουθούμε να βγάζουμε την ουρά μας απέξω. "Δεν έκλεψα εγώ" η απάντηση. Δεν έκλεψε κανείς, όντως. Αλλά αφαίμαξε και καλοπέρασε. Να δείτε τι έχει να γίνει όταν θα έρθει η ώρα για ενιαίο μισθολόγιο!

Άλλος λόγος είναι ότι υπάρχει διάχυτη η αίσθηση ότι οι πολιτικοί τα έχουν αρπάξει. Πράγματι κάποιοι τα πήραν. Πράγματι ποτέ δεν αποδώθηκαν ευθύνες, γεγονός που ρίχει το φταίξιμο σε όλο το πολιτικό σύστημα. Κανένας από τους λαδιάριδες δεν πλήρωσε. Ως μέσο αυτοσυντήρησης τουλάχιστον το πολιτικό σύστημα κάτι πρέπει να κάνει γι' αυτό, έστω και τώρα. Πρέπει κάποιοι να πληρώσουν. Αλλά και στο Γουδί πλήρωσαν κάποιοι πριν πολλά χρόνια. Άλλαξε κάτι ή απλά εκτονώθηκε η οργή της μάζας και συνέχισαν όλα κανονικά; Αντί λοιπόν για αίμα, αίτημα έπρεπε να είναι η δημιουργία ιεσμών που θα αποτρέπουν την διαπλοκή της πολιτικής με το χρήμα. Άλλο εκλογικό σύστημα με μικρότερες περιφέρειες και λιγότερο ανταγωνιστικό, περιορισμός του μαύρου χρήματος που κυκλοφορεί και πάει λέγοντας. Υπάρχει τέτοιο αίτημα πουθενά;

Πολύ οργή. Εντάξει, το ΔΝΤ δεν το θέλει κανείς, είναι η καταστροφή μας. Κανένας όμως δεν μιλάει για λύσεις. Πως θα ξεμπλέξουμε; Οέο; Έλα μωρέ τώρα, να πληρώσει ο άλλος. Οι πολιτικοί φταίνε. Ασεγιαύριο...

Όλοι τη βολή τους θέλουν. Μια χώρα έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει, δεν εξηγείται αλλιώς. Όχι επειδή δεν θέλει το ΔΝΤ. Επειδή δεν ξέρει τι θέλει!