"Να καεί να καεί το μπουρδέλο η Βουλή"

Ένα σύνθημα που ακούγεται έντονα και αναπαράγεται ακόμα πιο έντονα από τα μέσα ενημέρωσης. Το οποίο υποτίθεται ότι συμπυκνώνει και εκφράζει τόσο την απαξίωση του πολιτικού συστήματος όσο και το αίσθημα αδικίας του λαού για τα κλεμμένα.
Στην πράξη το σύνθημα αυτό είναι εξόχως λαϊκιστικό και φασιστικό. Και κατά συνέπεια επικίνδυνο. Υπάρχει άλλωστε και ιστορικό προηγούμενο στη Γερμανία το 1933.

1933: το Γεμανικό κοινοβούλιο στις φλόγες

Το 1932 ο Χίτλερ κερδίζει τις εκλογές αλλά δεν είναι αυτοδύναμος. Στις 30/1/1933 σχηματίζει κυβέρνηση συνεργασίας και ξεδιπλώνει το σχέδιό του προς την απόλυτη επικράτηση. Κυνηγάει Εβραίους, κομουνιστές, πολιτικούς αντιπάλους, τρομοκρατεί τα πάντα. Από τη μία βασίζεται στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Από την άλλη στηρίζεται στην τρομοκρατία που ασκούν οι παραστρατιωτικές του οργανώσεις όπως τα τάγματα ασφαλείας SS, τα τάγματα εφόδου SA και τη μυστική αστυνομία Γκεστάπο.


Ψήφιζε ό,τι ήθελε και το εφάρμοζε γιατί σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ο λαός πίστευε ότι για όλη αυτή την αυταρχικότητα έφταιγαν τα μέλη του κοινοβουλίου. Την αντίδραση αυτή εξέφραζαν οι βουλευτές της αντιπολίτευσης, περισσότερο οι κομουνιστές βουλευτές και λιγότερο οι σοσιαλδημοκράτες.


Στην πραγματικότητα τον ενοχλούσαν ακόμα οι βουλευτές της αντιπολίτευσης στη Βουλή, καθώς δεν έλεγχε την απόλυτη πλειοψηφία. Επίσης των ενοχλούσαν και κάποιοι άλλοι που τον είχαν βοηθήσει να ανέβει στην εξουσία μέσω της τρομοκρατίας.


Για τους "ενοχλητικούς" βουλευτές λειτούργησε η προβοκάτσια. Στις 27 Φεβρουαρίου 1933 ξεσπά πυρκαϊά στο γερμανικό κοινοβούλιο (Ράιχσταγκ) η οποία μετά από χρόνια αποδεικνύεται ότι είναι βαλτή από τον Γκέμπελς. Μέσα στο κτίριο συλλαμβάνεται ο Ολλανδός κομμουνιστής Μαρίνους φαν ντερ Λούμπε. Οι Ναζί αποδίδουν τον εμπρησμό στους κομμουνιστές και την ίδια νύκτα συλλαμβάνονται περίπου 4.000 μέλη και υποστηρικτές τους, οι οποίοι μεταφέρονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Νταχάου. Μέσα σε αυτούς ήταν και όλοι οι κομουνιστές βουλευτές, οπότε πλέον το γερμανικό κοινοβούλιο λειτουργεί χωρίς αυτούς.


Η πυρκαγιά αυτή αφενός "δικαίωσε" το αίσθημα του κόσμου και από την άλλη ενοχοποίησε τους κομουνιστές, οι οποίοι ήταν και οι βασικοί εκφραστές του κοινού αισθήματος.


Στη συνέχεια, αφού ελέγχει απόλυτα το κοινοβούλιο μετά από την εκκαθάρισή του από τους κομουνιστές και με αφορμή τον εμπρησμό, ψηφίζει διάταγμα με το οποίο καταργεί το θεμελιωδέστερο των ανθρώπινων δικαιωμάτων, το Habeas Corpus. Habeas Corpus λέγεται η απαγόρευση κράτησης (προφυλάκισης ή φυλάκισης) κάποιου χωρίς απόφαση δικαστηρίου. Αυτό το διάταγμα έγινε γνωστό ως "Διάταγμα του εμπρησμού του Κοινοβουλίου".


Πλέον είναι ελεύθερος να προχωρά σε φυλακίσεις και σε εκτελέσεις ποινών θανάτου χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη. Εργαλεία που του στάθηκαν απαραίτητα για να εξοντώσει τα μέχρι πρότινος φιλικά αλλά ανεξέλεγκτα τάγματα εφόδου SA, τα μέλη των οποίων εκτέλεσε κατά τη "Νύχτα των Μακριών Μαχαιριών". Από εκεί και μετά επικράτησε πλήρως με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα.


Ας θυμόμαστε λοιπόν ότι την τελευταία φορά που κάηκε ένα κοινοβούλιο στο όνομα της οργής του δημοκρατικού λαού ακολούθησε αιματοκύλισμα μιας ολόκληρης ηπείρου.