Καληνύχτα Ελλάδα, η Πομπηία σε περιμένει

Αυτό που διακρίνει τους πολίτες είναι η παραίτηση. Παραίτηση από τη ζωή, όχι μόνο από τα κοινά. Μια καθολική διάθεση για αυτοκτονία διαπερνά τον Ελληνικό λαό.




Όταν ένας λαός αντιμετωπίζει δυσκολίες η αναμενόμενη αντίδραση είναι η συσπείρωση και η μαζική, επίπονη εργασία για επαναφορά στην ομαλότητα.

• Αντί γι' αυτό βλέπεις ανθρώπους να χαίρονται όταν καίγονται ζωντανοί κάποιοι εργαζόμενοι.
  
  
• Βλέπεις ανθρώπους να αποκλείουν λιμάνια και να καταλαμβάνουν καράβια καταδικάζοντας ένα ολόκληρο κλάδο της οικονομίας στην καταστροφή.
  
  
• Βλέπεις να μην ανησυχεί κανείς όταν σκοτώνεται ένας ανώτερος υπάλληλος από μια ταχυδρομική βόμβα μαφιόζικου στυλ. Βλέπεις κριτική για ανικανότητα την ώρα που κάποιος προσπαθεί να δολοφονήσει έναν υπουργό. Κανένας πάντως δεν κατηγόρησε τον Κένεντι για ανικανότητα όταν τον δολοφόνησαν, παρόλο που οι νεκροί έρχονταν σωρό από το Βιετνάμ την ίδια εποχή.

Βλέπεις τρομαγμένα πρόσωπα που τα έχουν κάνει πάνω τους επειδή μειώνεται το εισόδημά τους. Δηλαδή αν γινόταν πόλεμος και όχι μόνο δεν είχε λεφτά αλλά έπρεπε να σκοτωθεί αυτός ή ο γιός του ή ο άντρας της τι θα έκανε; Θα μου πει κάποιος ότι ο πόλεμος είναι κατάσταση ασυνήθιστη και σπάνια. Λάθος: είμαστε η πρώτη γενιά που δεν έχει ζήσει πόλεμο στην Ελλάδα. 1974, 1945-1949, 1941-1944, 1922, 1912 και πάει λέοντας. Κάθε 20-30 χρόνια είχαμε πόλεμο μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1970. Πόλεμο που συνήθως χάναμε με καταστροφικές συνέπειες για τον λαό.

Έχουμε γίνει μαλθακοί.

• Ένας λαός που αρνείται να πεισμώσει με τις δυσκολίες που περνάει.
  
  
• Ένας λαός που τρομάζει στην ιδέα ότι μπορεί να χάσει τη δουλειά του για ένα διάστημα.
  
  
• Ένας λαός που δεν αντέχει στην ιδέα να χάσει 1.000€ το χρόνο, που τρομάζει από απώλειες της τάξης του 5%.
  
  
• Ένας λαός που καταριέται τους πάντες επειδή φέτος τα παιδιά του θα πάνε σε δημόσιο και όχι ιδιωτικό σχολείο.
  
  
• Που νιώθει απελπισμένος επειδή δεν θα πάει διακοπές φέτος.
  
  
• Που δεν αντέχει στην ιδέα ότι δεν θα πάει για καλοκαιρινά ψώνια και θα φορέσει τα περσινά.
  

Ένας λαός που δεν αντέχει τις δυσκολίες και που έχει χάσει το μέτρο.

Αρκεί να συγκρίνεις αυτό που συμβαίνει εδώ με τη στάση των εργαζομένων στην Chrysler, όπου δέχτηκαν μείωση μισθών από 20% έως 40% προκειμένου να συνεχίσει το μαγαζί να λειτουργεί. (http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=30289). Ή με αυτή των Ισπανών που θα διοργανώσουν την πρώτη απεργία τους κατά των μέτρων της κυβέρνησης Θαπατέρο τον... Σεπτέμβριο.

Ένας λαός που του φταίνε οι άλλοι. Οι Γερμανοί που δεν του δανείζουν, οι αντιπροσωπείες που του πούλησαν αυτοκίνητο, οι τράπεζες που του έδωσαν κάρτες και καταναλωτικά διακοποδάνεια. Ο Βγενόπουλος που δεν είχε πυροσβεστήρες και κάψανε κάποιοι 3 ανθρώπους. Το κράτος που δεν ελέγχει επαρκώς τα δέματα που πάνε σε υπουργεία και σκοτώνουν υπαλλήλους. Οι άλλοι.

Ένας λαός τεμπέλης και καλοζωισμένος που αρνείται να πεισμώσει και να πει "θα τα καταφέρω". Ένας λαός που φοβάται το ζόρι, που δεν μπορεί να διαχειριστεί την στραβή και τη δυσκολία. Ένας λαός καταδικασμένος στην αυτο-εξαφάνιση.

Καληνύχτα και καλό ξημέρωμα λαέ μου.