28/8/15

Η απόσταση κομμάτων και λαού

Η απάτη του διπόλου αντιμνημόνιο-μνημόνιο κατέρρευσε μετά από πέντε χρόνια ανώριμης συμπεριφοράς ενός αυτιστικού πολιτικού συστήματος. Πέντε χρόνια δεν υπήρξε πολική, αλλά ηθικολογία επί ενός ανύπαρκτου διλήμματος: οι καλοί αντιμνημονιακοί και οι κακοί μνημονιακοί. Γι' αυτό είδαμε ανίερες συμμαχίες μεταξύ αριστερών και δεξιών. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Τα πραγματικά προβλήματα που γονατίζουν τον Ελληνικό λαό είναι η υψηλή ανεργία που εξευτελίζει μεγάλο μέρος της κοινωνίας και, η παράλογα υψηλή φορολογία που πνίγει την κίνηση του χρήματος στην αγορά. 

Ανεργία και φορολογία όμως δεν έχουν τεθεί στο δημόσιο διάλογο εν όψει των εκλογών, μιας και το πολιτικό σύστημα παραμένει αυτιστικό. Αποτέλεσμα θα είναι ένα εκλογικό αποτέλεσμα-χυλός. Μιας και κανένα κόμμα δεν προτείνει κάτι σχετικά με τα ζέοντα ζητήματα, ο κόσμος θα ψηφίσει με απρόβλεπτο τρόπο. Μιας και η κάλπη δεν κρύβει ουσιαστικό διακύβευμα, η ψήφος θα διαχυθεί χωρίς προσδοκία λύσεων, χωρίς κάποιο όραμα. Ψήφο στο κουτουρού με απλά λόγια.

Αν μια πρόβλεψη μπορεί να γίνει είναι ότι πολλά κόμματα θα καταφέρουν να μπουν στη Βουλή και οι δύο μεγάλοι θα χάσουν ψήφους. Εκ πρώτης όψεως όμως αυτό μοιάζει θετικό, μιας και δημιουργούνται προϋποθέσεις συναίνεσης και επιτυγχάνεται πλουραλισμός. Δυστυχώς όμως η επερχόμενη πολυκομματική Βουλή δεν θα είναι προϊόν πολυφωνίας.

Αντιθέτως όλα τα κόμματα που θα μπουν στη Βουλή λένε το ίδιο πράγμα αφού κανένα δεν απαντά στις αγωνίες του εκλογικού σώματος. Όλοι λένε "δεν έχουμε λύσεις για την ανεργία και την φορολογία, ψηφίστε μας έτσι γιατί πρέπει κάποιον να ψηφίσετε".

Πάμε ολοταχώς σε μια Βουλή μηδενικών προσδοκιών. Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι όταν η Δημοκρατία δεν εκπληρώνει ή έστω δεν υπηρετεί τις προσδοκίες του λαού τότε η λειτουργία της τίθεται εν αμφιβόλω.

Ας ελπίσουμε ότι σύντομα το πολιτικό σύστημα θα καταφέρει να ανασυσταθεί ώστε να εκφράζει έστω και οριακά προσδοκίες, να προσφέρει όραμα, εν τέλει να είναι έστω και φραστικά κοντά σε αυτό που σκέφτεται συλλογικά ο λαός. Αλλιώς πιθανόν να μάθουμε ότι ενίοτε η Δημοκρατία έχει και αδιέξοδα.

22/8/15

Εκλογές χωρίς διακύβευμα

Το ερώτημα μνημόνιο ή αντιμνημόνιο έληξε μετά την επιφοίτηση που δέχτηκε ο Τσίπρας, ο οποίος μέσα σε μια νύχτα μετατράπη σε θιασώτη του ευρωμονόδρομου. Βέβαια το πενταετές παπατζηλίκι έχει κόστος, αφού πολλοί υποστηρικτές τού θα ακολουθήσουν τους εκφραστές του αντιμνημονίου που μέχρι χθες πλαισίωναν τον Τσίπρα.


Ο Τσίπρας θα εισπράξει το κόστος της μεταστροφής του. Ωστόσο το γεγονός ότι δεν έχει αντίπαλο σε επίπεδο προσώπου θα παρατείνει την ηγεμονία του, τουλάχιστον μέχρι να έρθουν οι πρώτες λυπητερές όπως ο αυξημένος ΦΠΑ και ο ΕΝΦΙΑ που δεν καταργήθηκε.

Επομένως το ουσιαστικό διακύβευμα των εκλογών δεν είναι ούτε η πρωτιά αλλά ούτε και το αν θα έχουμε μνημόνιο ή όχι. Το πρώτο ερώτημα θα λάβει μια προσωρινή και ευμετάβλητη απάντηση, ενώ το δεύτερο έχει ήδη απαντηθεί. 

Το βασικό ζητούμενο πλέον είναι ποια Ελλάδα θέλουμε μετά το μνημόνιο. Ένα ερώτημα που δεν έχει τεθεί στον δημόσιο διάλογο και φαίνεται ότι δεν απασχολεί την κοινή γνώμη, η οποία ασχολείται με το πως θα τιμωρήσει τον Καμμένο και τον Τσίπρα που τους πρόδωσαν, με το πόσο γραφικός είναι ο Λαφαζάνης, με το αντριλίκι του Μεϊμαράκη και την προέλευση των πέδιλων του Θεοδωράκη.

Το ποια μεταμονημονιακή Ελλάδα διαμορφώνουμε είναι το καίριο ερώτημα λοιπόν, αλλά αυτό δεν απασχολεί κανέναν. Οι ερχόμενες εκλογές εξυπηρετούν μεν την εσωκομματική εκκαθάριση του Σύριζα, ίσως να δώσουν και μια θυμική διέξοδο σε ένα μέρος του λαού που νιώθει προδομένος, αλλά δεν φέρουν καμία πολιτική ουσία. Ο σοφός λαός βέβαια αυτό το αντιλαμβάνεται, οπότε θα δούμε "εντυπωσιακά" αποτελέσματα όπως και στις εκλογές του 2012.

Άρα πάμε σε κάλπη άνευ ερωτήματος. Βέβαια μετά από το δημοψήφισμα όπου το ερώτημα υπήρχε αλλά η απάντηση του λαού αγνοήθηκε, αυτό μπορεί να είναι και θετικό αφού δεν υπάρχει πιθανότητα πραξικοπηματικής αγνόησης της βούλησης του λαού. Κάτι είναι και αυτό...