26/4/18

Για την κυκλοφορία στην πλατεία του Λιμανιού

«Όλες οι λύσεις είναι φίνες και ωραίες τότε και μόνο όταν είναι εφικτές»

Το κλείσιμο του παραπάνω τραγουδιού των Κατσιμιχαίων ταιριάζει απόλυτα με την καινούργια «ιδέα» που θα λύσει το κυκλοφοριακό της Ναυπάκτου τη Μεγάλη Παρασκευή: η πεζοδρόμηση του κάτω δρόμου και η διπλοδρόμηση του πάνω δρόμου.

Όπως και στη Συνέλευση των Ποντικών που περιγράφει το τραγούδι, είδαμε λίγο ή πολύ οι αιρετοί συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης τσιμπάνε όλοι και λένε «α, εξαιρετική ιδέα να το δοκιμάσουμε». Με διαφοροποιήσεις, με προτάσεις, αλλά το νόημα του προηγούμενου φύλλου της «Ε» ήταν ότι επιτέλους ομονοήσαμε σε κάτι. Και ξαφνικά από ήσυχη συντηρητική κωμόπολη γίναμε μια κοινωνία έτοιμη για «πειραματισμούς» και μάλιστα, ομόφωνα. Η απλή λογική, περίπατο. Δεν είμαι μηχανικός ή συγκοινωνιολόγος, αλλά τα παρακάτω είναι ασκήσεις κοινής λογικής:
  • ·     Από την πλατεία Φαρμάκη έως και την πλατεία του λιμανιού παρκάρουν αυτοκίνητα. Πολλά αυτοκίνητα. Αυτά που θα πάνε όταν ο πάνω δρόμος γίνει διπλής κατεύθυνσης; Μη μου πει κανείς για τους χώρους στάθμευσης του Δήμου γιατί τέτοιες μέρες όλα πιασμένα είναι.
  • ·        Στον πάνω δρόμο, πάνω από τα μαγαζιά, έχει σπίτια. Σπίτια όπου μένουν άνθρωποι. Και δεν είναι λίγοι. Μετρήστε κουδούνια και θα δείτε ότι είναι όσοι και σε μια από τις τοπικές κοινότητες του Δήμου μας. Γιατί θα πρέπει χρονιάρες μέρες να ζουν σε τόσο φορτισμένο κυκλοφοριακά δρόμο διπλής κατεύθυνσης; Δεν θέλουν αυτοί να ξεφορτώσουν ψώνια από το αυτοκίνητο να τα ανεβάσουν σπίτι τους; Δεν έχουν μικρά παιδιά να πρέπει να βγάλουν κα να βάλουν σε αυτοκίνητα; Γέρους ανθρώπους να κατεβάσουν και να ανεβάσουν; Θα τους κάνουμε τις γιορτές μαύρες για να βολευτούμε για λίγες ώρες με το ποτάκι στα χέρια μέσα στο δρόμο;
  • ·        Ένας Δήμος που οικειοθελώς δεν επανασύστησε την Δημοτική Αστυνομία δεν μπορεί να απαιτεί από την Τροχαία τέτοιες μέρες να ασχολείται με προσωρινές κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Υπερβάσεις ταχύτητας, αλκοτέστ, ζώνες/κράνη είναι παραβάσεις σε έξαρση στην περιοχή μας, σε συνδυασμό με την επιτήρηση της Ιόνιας Οδού. Ποιος θα προλαμβάνει/τιμωρεί τέτοιες σοβαρές έως θανατηφόρες παραβάσεις όταν εμείς θέλουμε το προσωπικό της τροχαίας να είναι απίκο στη στροφή στο λιμάνι;

·        Στόχος αυτής της ιδέας είναι θεωρητικά η αποσυμφόρηση του Λιμανιού, μεταφέροντας το φόρτο σε όλο το υπόλοιπο Κέντρο της πόλης. Η πλατεία του λιμανιού πραγματικά αποσυμφορείται όταν στο βόρειο μέρος της έχουμε δρόμο διπλής κατεύθυνσης; Η πλατεία χάνει ή κερδίζει από ένα τέτοιο μέτρο όταν θα τραβήξει όλο το κυκλοφοριακό φορτίο στην μία πλευρά της;

Ποια είναι η λύση; Είπα και πριν πως άλλα πράγματα έχω σπουδάσει, δεν είμαι συγκοινωνιολόγος. Είναι όμως προφανές ότι η πλατεία Λιμένος τέτοιες μέρες είναι –σε σύγκριση με το μπούγιο που πίνει ποτό μέσα στο δρόμο– κυριολεκτικά άδεια. Γιατί;

Εύκολα προκύπτει η σκέψη ότι η πλατεία είναι άδεια επειδή περικλείεται ασφυκτικά από ένα δρόμο που αποκόπτει τον κόσμο από το εσωτερικό της. Για να ανέβεις δηλαδή από το λιμάνι στην πλατεία υπάρχει ανάμεσα ένα «σύνορο», μια «νεκρή» για τους πεζούς ζώνη: ο δρόμος που έχει πολύ μεγάλη κίνηση αυτοκινήτων.

Αυτή η «νεκρή ζώνη» που ζώνει την πλατεία οδηγεί στο μαζεύεται κόσμος στα πεζοδρόμια και όχι στην πραγματική του θέση, την πλατεία. Μια νεκρή ζώνη που απομονώνει τα καταστήματα από τον ελεύθερο χώρο συνάθροισης της πλατείας. Η λύση λοιπόν είναι να ενώσουμε τα πεζοδρόμια και τα δύο στενά που οδηγούν στον φάρο και τον Ανεμογιάννη με την πλατεία, διώχνοντας από εκεί οριστικά τα αυτοκίνητα.

Υπάρχει σχετική μελέτη στα συρτάρια του Δήμου. Ώριμη, επιστημονικά τεκμηριωμένη και όχι ακριβή στην υλοποίηση. Είναι δε βέβαιο ότι σήμερα δεν θα προκαλέσει τις λαϊκίστικες αντιδράσεις του παρελθόντος: δεν παίζουν ρόλο πλέον τα πρόσωπα που προκάλεσαν την απόρριψη του συγκεκριμένου σχεδίου και που δεν μπόρεσαν να διαμορφώσουν την κοινή γνώμη να αποδεχτεί μια σωστή λύση, υποκύπτοντας και αυτή στο να αποδεχτεί την άποψη των «πολλών». Γιατί στη Ναύπακτο συχνά κοιτάμε όχι τι λέει κάποιος, αλλά ποιος το λέει.

Ειλικρινά εκπλήσσομαι δυσάρεστα όταν σχεδόν το σύνολο της ηγεσίας του Δήμου μας –συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης– είναι έτοιμη να «πειραματιστεί», χωρίς να έχει μπει κανείς στον κόπο να σκεφτεί απλά και προφανή πράγματα. Η στάση τους στο προηγούμενο φύλλο θυμίζει προεφηβική ηλικία όπου τα παιδιά μιμούνται άκριτα το ένα το άλλο προκειμένου να μην φανούν εκτός παρέας. Ωστόσο ο ρόλος ενός επικεφαλής είναι να διαμορφώσει προτάσεις, να πείσει την κοινωνία για λύσεις, όχι να ακολουθεί «μόδες». Κύριοι, δεν προσφέρετε καλές υπηρεσίες στην τοπική μας κοινωνία όταν ακολουθείτε «αυτό που θέλουν οι πολλοί» για να μην σπάσετε αυγά.

Πίσω από αυτό το θέμα κρύβεται ολόκληρη η λογική που καθορίζει το είδος της σχέσης του «αιρετού» με την «κοινή γνώμη». Υπάρχουν δύο σχολές: αυτή των λαϊκιστών που λένε στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει προκειμένου να είναι ευχάριστος και να πάρει την ψήφο, και αυτή των ηγετών που διαμορφώνουν συνειδήσεις και πολίτες πείθοντας με επιχειρήματα και παραδείγματα.

Η παραπάνω διαπίστωση, δηλαδή ότι οι τοπικοί μας άρχοντες ακολουθούν απόψεις που θεωρούν ότι είναι δημοφιλείς για να μην συγκρουστούν με την πλειοψηφία αντί να καθιερώνουν ιδέες και λύσεις με την πειθώ που τους παρέχει η θέση τους, εξηγεί την εξέλιξη που έχει ο Δήμος μας. Πώς να πας μπροστά όταν διοικείσαι από αιρετούς που αποφεύγουν τη διαμόρφωση ιδεών και προτάσεων;

Όμως ειδικά στο Δήμο μας όπου σπάνια βγαίνει Δήμαρχος δεύτερη φορά, λίγα έχετε να φοβηθείτε αν προσπαθήσετε να διαμορφώσετε την κοινή γνώμη με ενδεχομένως αντιλαϊκές προτάσεις αντί να προσπαθείτε να ακολουθείτε τις πρόσκαιρες τάσεις. Δοκιμάστε, μπορεί να εκπλαγείτε από την κοινωνία μας.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Εμπρός" της Ναυπάκτου στις 20 απριλίου 2018

Η απειλή των Fake news για την Ψηφιακή μας Δημοκρατία

Η τεχνολογία που υπάρχει διαθέσιμη σε κάθε ιστορική εποχή της ανθρωπότητας καθορίζει σημαντικές παραμέτρους της κοινωνίας, όπως είναι για παράδειγμα η οικονομία, τις διενέξεις μεταξύ κρατών κλπ. Μεταξύ άλλων η διαθέσιμη τεχνολογία επηρεάζει σε καθοριστικό βαθμό την ενημέρωση.

Η τυπογραφία, το ραδιόφωνο και στη συνέχεια η τηλεόραση καθόρισαν τον τρόπο που η Ενημέρωση διαμορφώνει την άποψη της κοινωνίας για κάθε ζήτημα. Αν βάλουμε στην εξίσωση το γεγονός ότι η άποψη της κοινωνίας για το σύνολο των ζητημάτων που διαμορφώνει εκφράζεται με απόλυτο και κυρίαρχο τρόπο στις εκλογές, καταλαβαίνουμε τι σημασία έχει η στάση των ΜΜΕ στη διαμόρφωση του εκάστοτε εκλογικού αποτελέσματος.

Σήμερα που ζούμε στην εποχή της Ψηφιακής Κοινωνίας και Οικονομίας, η επιρροή της τεχνολογίας στην Ενημέρωση εκφράζεται με τον όρο «Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης». Facebook, Twitter, Instagram. Σήμερα στα Μέσα αυτά υπάρχει ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που κατακλύζεται από ειδήσεις, πληροφορίες, συναισθήματα και θεωρίες συνωμοσίας. Κάποια αληθινά και κάποια καταφανώς ψεύτικα.

Ο όγκος της πληροφορίας είναι πραγματικά τεράστιος, αν σκεφτούμε ότι κάθε 2 χρόνια παράγεται όγκος πληροφορίας ίσος με το σύνολο της πληροφορίας που έχει παραγάγει η ανθρωπότητα από την αρχή της έως τις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα.

Έρευνες έχουν δείξει ότι το 60% του πληθυσμού ενημερώνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Έχει μετρηθεί πως οι πιο δημοφιλείς ψευδείς ειδήσεις έχουν μεγαλύτερη διάδοση στο Facebook από ότι οι πιο δημοφιλείς αληθινές ειδήσεις. Παράλληλα έχει βρεθεί ότι η σημαντική μερίδα αναγνωστών πιστεύει ότι οι ψευδείς ειδήσεις είναι αληθινές, καθώς το 65% δεν μπορεί να ξεχωρίσει τις ψευδείς από τις πραγματικές ειδήσεις.

Μην έχετε καμία αμφιβολία: ο κόσμος λατρεύει τα fake news και τα πιστεύει, ενώ τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα μεταδίδουν μαζικά. Βασικός παράγοντας που λειτουργεί υπέρ των ψευδών ειδήσεων είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης έναντι των κλασσικών ΜΜΕ. Η εμπιστοσύνη χάθηκε κυρίως λόγω της διαπλοκής των ΜΜΕ με την εξουσία, τον πλούτο, τους πολιτικούς και τα κόμματα. Ο κόσμος στράφηκε στο διαδίκτυο γιατί πήρε χαμπάρι ότι τα ΜΜΕ τον χειραγωγούν. Έτσι έγινε θύμα μιας πιο στυγνής μορφής χειραγώγησης και παραπληροφόρησης, αυτής των ψεμάτων. 

Όποιος γράψει τα περισσότερα fake news διαμορφώνει προς όφελός του την κοινή γνώμη.
Στην εποχή μας η πολιτική και κοινωνική μας συμπεριφορά καθορίζεται με απόλυτο τρόπο από τις πληροφορίες που διακινούνται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σκεφτείτε λίγο ποιος έχει μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα: η εφημερίδα που κρατάτε, ή ένα πολύ μαζικό προφίλ στο facebook;Τα οποία μέσα δικτύωσης πληροφορούν αλλά και παραπληροφορούν όχι παράγοντας τα ίδια το περιεχόμενο όπως κάνει μια εφημερίδα ή ένα κανάλι, αλλά διακινώντας τις πληροφορίες που παράγουν οι χρήστες του. Φαινομενικά λοιπόν τα Μέσα αυτά είναι αθώα για όσα συμβαίνουν. Είναι όμως;

Η ενημέρωση εξαρτάται σε απόλυτο βαθμό από τον αλγόριθμο του Facebook ή του Twitter που καθορίζει τις πληροφορίες που εμφανίζονται στο timeline των χρηστών. Ο αλγόριθμος αυτός καθορίζει αν μια «είδηση» θα εμφανιστεί μαζικά ή όχι. Είναι λοιπόν προφανές ότι οι τεχνολογικοί γίγαντες που παρέχουν δωρεάν πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν τεράστια επιρροή στην ίδια τη Δημοκρατία.

Όσο στήνονται κάλπες και η πλειοψηφία καθορίζει τις εξελίξεις, θα υπάρχουν μηχανισμοί χειραγώγησης της κοινής γνώμης. Είτε υπάρχουν οι δικλείδες της έγκριτης δημοσιογραφίας, είτε η απόλυτη ελευθερία λόγου στο απορρυθμισμένο και περιβάλλον του διαδικτύου. Το να περιμένουμε από την πλειοψηφία των πολιτών να ξεχωρίζουν τις ψευδείς ειδήσεις ή να διασταυρώνουν πολλαπλές κλασικές ενημερωτικές πηγές, μοιάζει περισσότερο με ευχή παρά με λύση. Το να υπάρχει κάποιος μηχανισμός ελέγχου του τι γράφεται και διαδίδεται είναι λύση υπονομευτική για τη δημοκρατία.

Όπως και με τα παραδοσιακά ΜΜΕ είναι δύσκολος ο έλεγχος της ισχύος των κατόχων τους, έτσι και στην ψηφιακή μας Δημοκρατία είναι δύσκολος ο θεσμικός έλεγχος των διακινητών της πληροφορίας. Δεν αρκεί η δημόσια συγγνώμη του Mark Zuckerberg για να μη χειραγωγείται η Δημοκρατία μας μέσω των ψευδών ειδήσεων. Ποιος είπε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα όταν καλείται να προστατέψει τον εαυτό της;

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Αιχμή" του Μεσολογγίου στις 30 Μαρτίου 2018


Γιατί η Ναύπακτος δεν έχει το ΤΕΙ της;

Το ΤΕΙ στη μία δεκαετία που το φιλοξενήσαμε στη Ναύπακτο, μόλις που πρόλαβε να να δείξει τι μπορεί να κάνει πριν το «ξεμπήξουμε». Μιλάμε για ένα Τμήμα που σήμερα έχει 1000 ενεργούς φοιτητές οι οποίοι περνάνε καθημερινά από τους χώρους του, με τους μισούς να μην είναι από την Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας. Γιατί η «τιμή» να το διώξουμε από τη Ναύπακτο είναι όλη δική μας, ημών των ιδίων των Ναυπάκτιων. Και εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι:

Εμείς οι Ναυπάκτιοι φάγαμε σχεδόν 10 χρόνια να «συζητάμε» που θα «χωροθετηθεί» το Τμήμα, λες και λύναμε το Κυπριακό. Για ένα κτίριο 1500 τετραγωνικών φάγαμε μια δεκαετία τάχα σχεδιάζοντας, αναλύοντας, απορρίπτοντας και γενικώς ψειρίζοντας τη μαϊμού. Σκας, απαλλοτριώσεις περιφερειακού, Κούμαρος, γήπεδο Λυγιά, Στρογγυλό και γενικά κάθε απίθανή και πιθανή ραχούλα αναλύθηκε, μην και χαλάσουμε το χατίρι κανενός. Είδαμε χάρτες και τοπογραφικά, καταγγελίες προς την Κτηματική Εταιρία του Δημοσίου, Επιτροπές, διαβουλεύσεις, κραυγές, λαϊκισμούς και έλλειψη θάρρους… Όλα αυτά την εποχή που λεφτά υπήρχαν και η χρηματοδότηση κτιρίου ήταν απλή υπόθεση. Δεν βρέθηκε ένας Δημαρχος να το πάρει πάνω του και να προχωρήσει παρά τις «αντιδράσεις». Αυτά παθαίνεις άμα θέλεις να τα έχεις καλά με όλους και λαμβάνεις υπόψη σου τους λαϊκιστές: αποτυγχάνεις και μαζί με εσένα και ο τόπος σου…

Λαϊκιστές χτίσανε αυτοδιοικητικές καριέρες πάνω στις «διαβουλεύσεις» για τη χωροθέτηση του ΤΕΙ στη Ναύπακτο, κακά τα ψέματα. Κάποιοι πήγαν από την αφάνεια στα έδρανα του  Δημοτικού Συμβουλίου λέγοντας «όχι σε όλα» και απαξιώνοντας την παρουσία του Τμήματος στη Ναύπακτο. Πόσα ξεφτιλίκια για να μην στεριώσει το Τμήμα στη Ναύπακτο, για να μη γίνει το «χατίρι» του Χ ή Ψ δημάρχου και για να αναδειχθούν νέοι χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη… Ελπίζω να τα έχουν καλά με τον εαυτό τους σήμερα που κρατούν τις τύχες της πόλης στα χέρια τους και να άξιζε τον κόπο.

Στη συνέχεια πήραμε το Τμήμα από τον ιστό της πόλης και το ακουμπήσαμε στην άκρη του Δήμου, στο Αντίρριο. Στο ένα μέτρο δηλαδή από το κέντρο της Πάτρας, που λόγω της βαρυτικής έλξης που παράγει το μέγεθός του, «ελκύει» λίγο λίγο το Τμήμα στην αγκαλιά του. Και αυτό ενώ ξέραμε ότι το Τμήμα ήταν διακαής πόθος του ΤΕΙ Πατρών από την ημέρα που ιδρύθηκε. Πήγαμε το Τμήμα στο ένα μέτρο από την Πάτρα, σε ένα μέρος που δεν μπορεί να κερδίσει τίποτα από το ΤΕΙ. Με πρόσχημα το κόστος του ενοικίου

«Και το ενοίκιο ρε Ασημακόπουλε που πληρώναμε; Το ενοίκιο που θα πληρώναμε αν το κρατάγαμε στη Ναύπακτο; Εδώ έγινε οικονομία για τον Δήμο». Προσέξτε τι κάναμε, αν έχουμε το Θεό μας: πήραμε το Τμήμα από τη Ναύπακτο και το πήγαμε στο παλιό Δημαρχείο στο Αντίρριο, για να μην πληρώνουμε ενοίκιο. Και πήραμε την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου από το Αντίρριο και την φέραμε στην Παλιοπαναγιά, όπου πάλι πληρώνουμε ενοίκιο! Ορθολογισμός, όχι αστεία! Ενώ θα μπορούσαμε να πάρουμε ένα δάνειο ως Δήμος, να χτίσουμε ένα κτίριο και με τα λεφτά που δίναμε τόσα χρόνια στα ενοίκια του ΤΕΙ και της Τεχνικής Υπηρεσίας, να το ξεχρεώναμε. Στα 13 χρόνια που περάσανε θα είχε ήδη αποπληρωθεί το δάνειο, το Τμήμα θα έμενε μόνιμα στη Ναύπακτο και θα μας έμενε και το κτίριο «προίκα». Και πριν πεταχτούν κάποιοι και πουν «αυτά δε γίνονται ρε Ασημακόπουλε γιατί ο Δήμος δεν μπορεί να πληρώσει για κτίριο του ΤΕΙ» ας πάνε μια βόλτα στην Αμαλιάδα, το Αίγιο ή αλλού για φροντιστήρια αποτελεσματικής Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Εκεί δεν είχαν βλέπετε καλούς και οικονομολόγους Δημάρχους που «εξυγιαίνουν» τα οικονομικά των Δήμων, είναι σπάταλοι και κακοί… Και μην πει κανείς ότι «με την αλλαγή του ενοικίου ξεγελάσαμε το Υπουργείο και έμεινε το Τμήμα στη Ναύπακτο», γιατί όσοι ήμασταν τότε κοντά στην υπόθεση ξέρουμε ποιος θεσμικός παράγοντας της Ναυπάκτου αξιοποίησε την «ειδική» σχέση του τότε Υπουργού με την Εκκλησία της περιοχής όπου εκλέγεται Βουλευτής και «μεταπείστηκε» την τελευταία στιγμή να αλλάξει η έδρα του Τμήματος από Πάτρα σε Ναύπακτο. Επίσης όλοι ξέρουμε τον ρόλο που έπαιξε η πρωτόγνωρη αντίδραση του κόσμου της Ναυπάκτου που ξεσηκώθηκε διεκδικώντας την παραμονή του Τμήματος στη Ναύπακτο και, όλοι ξέρουμε ποιοι ήταν παρόντες-απόντες σε αυτή τη διεκδίκηση. Το αποτέλεσμα αυτής της διεκδίκησης είναι το μηχανογραφικό δελτίο σήμερα να γράφει ως έδρα του Τμήματος τη Ναύπακτο.

Κοντολογίς: λαϊκίζοντας, χτίζοντας πολιτικές «καριέρες» (τρομάρα μας!), υποκύπτοντας σε «δυναμικές μειοψηφίες», μπουρδολογώντας για χρόνια σε επιτροπές και «εξορθολογίζοντας» τα οικονομικά μας (ξανά μανά τρομάρα μας),  διώξαμε από τη Ναύπακτο ένα βασικό μοχλό τοπικής ανάπτυξης. Δεν αλλάξαμε και απλά βουλιάξαμε.

Κάθε γενιά πολιτικών και αυτοδιοικητικών παραγόντων, καταγράφεται στη μελλοντική συλλογική μας μνήμη για κάτι «μεγάλο» και βάσει αυτού κρίνεται στο μέλλον. Κανείς δεν θυμάται πως ήταν οι εκδηλώσεις της Μεγάλης Παρασκευής ή της Ναυμαχίας τη δεκαετία του 1990 και του 2000, ή τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις της δεκαετίας του 1990. Όλοι όμως θυμούνται τον βιολογικό καθαρισμό, τον ΧΥΤΑ και τον Περιφερειακό, τον παραλιακό δρόμο της Παλιοπαναγιάς τα πολεοδομικά προβλήματα του κέντρου και την μη πολεοδόμηση της Παλιοπαναγιάς. Και ανάλογα με το θυμάται ο λαός στο μέλλον τιμά και τη μνήμη των τότε «Αρχόντων».

Έτσι και όσους χειρίστηκαν και χειρίζονται την υπόθεση του ΤΕΙ και που σιγά σιγά αποχωρούν ή θα αποχωρήσουν σε λίγο από την ενεργό αυτοδιοικητική δράση, κανείς δεν θα τους θυμάται για τα γκαζόν σε πλατείες, για τους καθαρισμούς των αγριόχορτων, για την «αναβάθμιση» των πολιτιστικών εκδηλώσεων, ούτε και για αμφίβολες «ήπιες» κυκλοφοριακές ρυθμίσεις. Βαρύτητα για την υστεροφημία της τρέχουσας αυτοδιοικητικής «γενιάς» θα έχει στο μέλλον μεταξύ λίγων άλλων, το ΤΕΙ. Και αυτή δεν θα είναι θετική, όπως διαμόρφωσαν τη σχέση του Τμήματος με τη Ναύπακτο.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο "Εμπρός" της Ναυπάκτου στις 23 Φεβρουαρίου 2018