Μία κοινωνία σε αδιέξοδο, που βλέπει να χάνονται όσα μέχρι χθες θεωρούνταν κεκτημένα. Συντάξεις, μισθοί, εργασιακό θεσμικό πλαίσιο, προοπτική εργασίας, περιουσία, σύστημα υγείας, παιδεία, μικρές και μεγάλες πολυτέλειες, ευζωία, τα πάντα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν όλα αυτά πράγματι χάνονται ή αν έτσι νιώθουν οι πολλοί, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.
Κανείς όμως δεν διδάσκεται από το γεγονός ότι αυτά που σήμερα χάνονται, μέχρι χθες ήταν απαξιωμένα. Ποιος θεωρούσε σημαντική τη δωρεάν παιδεία και το σύστημα υγείας όπως παρέχονται; Ποιος θεωρούσε σημαντική την εργασιακή νομοθεσία; Σχεδόν κανένας.
Τώρα αλλάζουν πολλά. Οι εργαζόμενοι διαμορφώνουν ταξική συνείδηση, μεγάλο παράδειγμα η απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία. Η ανέχεια αλλάζει τον τρόπο ζωής και το αξιακό σύστημα της κοινωνίας. Οι μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί καταρρέουν κάτω από το βάρος των διαψευδόμενων προσδοκιών και της ακύρωσης του πελατειακού συστήματος.
Την ίδια ώρα κανείς δεν αναλαμβάνει έστω και ηθικά τις ευθύνες του. Οι πολιτικοί, οι δημόσιοι λειτουργοί, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι δημοσιογράφοι, οι συνδικαλιστές, οι επιστήμονες και το τεχνικό προσωπικό της χώρας, παριστάνουν οι περισσότεροι τις μωρές παρθένες και ότι δεν ξέρανε τίποτα για τον φόνο. Η αλήθεια είναι ότι λίγο πολύ ξέρανε οι παράγοντες του δημόσιου βίου. Είτε παθητικά είτε ενεργητικά, πολλοί συμβάλλανε στην κατάντια από τη μεταπολίτευση και μετά. Και δεν μιλάμε για τον απλό ψηφοφόρο, αλλά γι' αυτούς που διοίκησαν με κάποιο τρόπο όλο αυτό τον καιρό.
Σε αυτή τη φάση η πιο εύκολη επιλογή είναι ο λαϊκισμός,ο ο οποίος υποδεικνύει την αποποίηση των ευθυνών μέσω της κοροϊδίας. Γι' αυτό βλέπουμε νυν υπουργούς να προσγειώνονται ξαφνικά στην Ελλάδα και να διαπιστώνουν ότι η πολιτική που οι ίδιοι εφάρμοσαν δεν έχει αποτέλεσμα. Γι' αυτό βλέπουμε πρώην υπουργούς που με την πολιτική τους δώσανε την χαριστική βολή στην Ελληνική οικονομία, σήμερα να παριστάνουν τους σκληρούς διαπραγματευτές. Οι πολιτικοί σαν τον Χρυσοχοΐδη και τον Παπαθανασίου απλά λαϊκίζουν, αφού πρώτα κυβέρνησαν πολλά χρόνια και κατά συνέπεια το μεγάλο μέρος της ευθύνης είναι δικό τους. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις σε μικρά και μεγάλα κόμματα, αφού συχνά οι "μικροί" ξεπεράνε σε λαϊκισμό τους μεγάλους.
Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι μεγάλοι πολιτικοί που βλέπουν τον λαϊκισμό ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και τρέχουν μακριά από αυτό που υπηρέτησαν τόσα χρόνια. Πολλά "μεσαία" στελέχη που διαχειρίστηκαν εξουσία σε διάφορα επίπεδα, σήμερα παριστάνουν τους αγανακτισμένους και ρίχνουν πρώτοι την κατάρα στους ομοίους τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι αυτοί είναι οι πρώτοι που θα εισπράξουν την απαξίωση των πολλών. Το λάθος μπορεί να γίνει ανεκτό, ακόμα και η κακή πρόθεση. Η κοροϊδία όμως δύσκολα συγχωρείται από τις μάζες, ειδικά όταν αυτή προέρχεται από τα μεσαία στελέχη που είναι πιο κοντά στην κοινωνία. Όλοι αυτοί, μεσαίοι και μεγάλοι, σύντομα θα καταλήξουν στο περιθώριο μαζί με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.
Το χειρότερο όλων σε αυτή την κατάσταση είναι η αίσθηση του αδιεξόδου. Αδιέξοδη η εφαρμοζόμενη πολιτική, αφού ακόμα και αυτοί που την εφαρμόζουν, την καταγγέλλουν. Πως να αποδώσει κάτι που δεν το πιστεύει αυτός που το πρεσβεύει; Από την άλλη, δεν φαίνεται βιώσιμη εναλλακτική πορεία για τη χώρα. Έχουμε εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα του καπιταλισμού που καθορίζει τη Δύση. Αδιέξοδα που εντείνει η δική μας κακή διαχείριση που μας έβαλε στο μάτι του κυκλώνα. Να μείνουμε στο ευρώ, τα μέτρα δυσβάστακτα. Να γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, οι συνέπειες θα είναι απερίγραπτες.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε την Ελλάδα να είναι σε ελεύθερη πτώση. Με μία κοινωνία απογοητευμένη, με πολιτικό προσωπικό που επιλέγει την κοροϊδία και τον λαϊκισμό, με ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα, χωρίς ηγεσία, χωρίς κοινωνικές δυνάμεις που να δείχνουν το δρόμο προς το αύριο. Είδομεν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου