Η επόμενη μέρα

Την περασμένη Πέμπτη η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε ότι ήταν η ώρα για να κάνει κάτι. Το είχε αναβάλει από 25 Μαρτίου για τις 21 Ιουλίου και από εκεί για 27 Οκτώβρη. 7 μήνες για να αντιδράσεις σε φάση κρίσης δεν είναι και άσχημα...

Που κατέληξε η ΕΕ; Σε μια ελεγχόμενη χρεωκοπία χωρίς δυνατότητα υποτίμησης νομίσματος και χωρίς εγγυήσεις ευρω-ομολόγου. Και κυρίως χωρίς να τους απασχολεί καθόλου η ύφεση, που μπορεί να ανασχεθεί μόνο με κόψιμο χρήματος και όχι με αποπληθωρισμό (αυτό που λέγεται εσωτερική υποτίμηση). Κοινώς σε κάτι που δεν είναι καθόλου σίγουρο πως θα πετύχει.

Αυτό έχουν πάρει χαμπάρι και οι διαβόητες αγορές και την Παρσκευή ανέβασαν τα spread της Ιταλίας στο 6%. Τόσο όσο ήταν δηλαδή της Ελλάδας όταν προσέφυγε στο Μηχανισμό Στήριξης. Με λίγα λόγια, η Ιταλία κινείται προς τη χρεωκοπία υπό τη σκιά της Ευρωπαϊκής ατολμίας.

Ποια είναι η επόμενη μέρα; Η μία πιθανότητα είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η επαναφορά όλων των χωρών σε εθνικό νόμισμα. Σε αυτή την περίπτωση η Ελλάδα πλέον μετατρέπει το χρέος της σε δραχμή, κόβει δικό της νόμισμα και προχωράει με την εξυπηρέτηση του χρέους που έχει απομείνει.

Η άλλη περίπτωση είναι να αντέξει και το Ευρώ και η Ελλάδα. Στην περίπτωση αυτή κάτι θα αλλάξει: η πολιτική των Γερμανών και των Γάλλων, η εκκίνηση ενός αναπτυξιακού κύκλου, κάτι θετικό για τις Ευρωπαϊκές οικονομίες που θα δώσει ώθηση και στην Ελλάδα.

Το χειρότερο όλων είναι να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ πριν αυτό καταργηθεί. Σε αυτή την περίπτωση χρωστάμε σε ευρώ και όχι σε δραχμή, ενώ η όποια μελλοντική θετική τροχιά θα αφήσει εκτός το εθνικό νόμισμα.

Σε κάθε περίπτωση λοιπόν είναι σημαντικό να μείνουμε κοντά στα μεγάλα ψάρια, να είμαστε μέρος του δικού τους γκρουπ. Αν αντέξουν θα ανέβουν, και μαζί τους και εμείς. Αν πέσουν λίγο το κακό, δεν έχουμε χαμηλότερα να πάμε πλέον εμείς. Αν όμως αποκοπούμε από το γκρουπ τους, τότε θα περάσουν πάρα πολλά χρόνια μέχρι να μπορέσουμε να αναπτυχθούμε με τις δικές μας δυνάμεις δεδομένου του χρέους που κουβαλάμε. Ναι μεν τα λάθη και κυρίως η ατολμία της ευρωζώνης είναι κατακριτέα, αλλά δεν έχουμε και άλλη εναλλακτική.

Επομένως κάθε ενέργεια που μας κρατάει στο ευρώ είναι όχι μόνο επιθυμητή, αλλά απαραίτητη. Είναι μονόδρομος η παραμονή της Ελλάδας στο γκρουπ των ισχυρών χωρών πάση θυσία. Υπό το φως αυτό, είναι μονόδρομος και η οικονομική πολιτική που πρέπει να ακολουθήσουμε, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα κυβερνά και ποιο αντιπολιτεύεται.