Νιώθεις οικολόγος, ότι αγαπάς το περιβάλλον, ότι βάζεις το δικό σου λιθαράκι για τη σωτηρία του πλανήτη. Νιώθεις όμορφα. Νιώθεις διαφορετικός. Νιώθεις ανώτερος.
Γυρνώντας σκέφτεσαι: "δεν είναι και τίποτα το σπουδαίο, μισή ωρίτσα έκανα και κοίτα πόσο βοήθησα τον πλανήτη... Μπράβο μου, δεν είμαι σαν αυτούς τους κάφρους που πετάνε την παλιά τους τηλεόραση στον κάδο... Τι ζώα, ευτυχώς δεν τους μοιάζω"!
Και πας για καφέ, το λες στους φίλους σου, τους εξηγείς το σηματάκι της ανακύκλωσης που έχει το πακέτο των τσιγάρων σου και άλλα ωραία.
Κοίτα όμως τι γίνεται στον πραγματικό κόσμο. Δες...
(από το BBC η φωτό: http://news.bbc.co.uk/hi/english/static/in_depth/world/2002/disposable_planet/waste/chinese_workshop/)
Στον σωρό αυτό που βλέπεις είναι και ο δικός σου υπολογιστής. Και το κοριτσάκι που βλέπεις ξεχωρίζει τα τοξικά του μέρη με γυμνά χεράκια. Και ο μπαμπάς του αναπνέει τις αναθυμιάσεις που βγαίνουν από τα καυτά καζάνια που ρίχνει τα τσιπάκια για να λιώσουν τα πλαστικά και να μείνουν μόνο τα μεταλλικά μέρη από ευγενή μέταλλα. Και αυτό που μένει πάει στο νερό τους, τη γη τους, παντού. Το τρώνε, το πίνουν, το αναπνέουν. Ναι, τα τοξικά του δικού σου σκουπιδιού.
Τώρα που ξέρεις, πως νιώθεις;
Η λύση θα ήταν να ακολουθηθεί το μοντέλο που υπάρχει για τα αυτοκίνητα όπου κάθε μέρος είναι έτοιμο για ανακύκλωση από τη στιγμή που το όχημα εγκαταλείπει την γραμμή παραγωγής. Αλλά αυτό απαιτεί κόστος, για τον πελάτη και τη βιομηχανία. Οπότε προς τι ο κόπος να εφαρμοστεί και στα ηλεκτρονικά, αφού έτσι και αλλιώς όλοι είναι χαρούμενοι που ανακυκλώνουν, χωρίς να τους ενδιαφέρει το πως και το που γίνεται η ανακύκλωση...
Όπως έλεγε και η γιαγιά μου: "χίλιες ξυλιές σε ξένο κώλο δεν πονάνε".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου