Κυρίαρχη θέση πήρε η βία, σύμπτωμα παρακμής της κοινωνίας μας. Κλοπή μετά φόνου για μια κάμερα, σφαγή ενός "ξένου" σε αντίποινα στην οδό Καλάρη στα Πατήσια. Απόπειρα εν ψυχρώ δολοφονίας με κουκουλωμένες μολότοφ και απλοί πολίτες που χαροπαλεύουν σε απάντηση της αστυνομικής αυθαιρεσίας. Η αποτρόπαια δολοφονία στη Μαρφίν ήταν μάλλον μόνο η αρχή για κάποιους.
Κανένα θέμα δεν θα λυθεί με όλα αυτά, καμία κρίση δεν θα ξεπεραστεί. Το μόνο αποτέλεσμα είναι ο πόνος, ο τρόμος και η απραξία. Μαζί με αυτά μπαίνει και ο ρατσισμός, δείγμα της παρακμής και αυτό. Αυτονόητα όλα αυτά βέβαια, αλλά αυτό από καιρό έχει ηττηθεί στην Ελλάδα.
Η αυτοδικία είναι το επόμενο βήμα, μιας και η κυβέρνηση Παπανδρέου παρά τις ελπίδες που είχε καλλιεργήσει είναι κατώτερη των περιστάσεων στο θέμα της μετανάστευσης αλλά και της λειτουργίας των σωμάτων ασφαλείας, όπως μπορείτε να δείτε στο βίντεο.
Κρίμα που κανείς δεν κατάλαβε αυτό που δίδαξε ο Λάκης Σάντας: οι συμβολικές μη βίαιες ενέργειες είναι πιο αποτελεσματικές. Λεπτομέρειες...
***
Άλλο ενδιαφέρον ζήτημα η εξέλιξη που είχε το μέτρο της πεζοδρόμησης των παραλιών. Τελικά η Δημοτική Αρχή αποφάσισε να υποχωρήσει μη υποστηρίζοντας την αρχική της βούληση. Έτσι προσέγγισε τη στενά συντεχνιακή -και λανθασμένη κατά τη γνώμη μου- άποψη μέρους των καφεστιατόρων που θεώρησαν ότι για όλα τα κακά της μοίρας τους φταίει η πεζοδρόμηση, φεύγοντας από το σχεδόν καθολικό αίτημα των απλών πολιτών που θέλουν τις παραλίες κλειστές για οχήματα. Το γεγονός ότι ο καιρός έχει τρελαθεί και βρέχει όλο το Μάιο με αποτέλεσμα κανείς να μην κάθεται έξω, δεν το σκέφτηκε κανείς άραγε; Ευτυχώς που βρέθηκε ο Πανταζής εδώ και 30 χρόνια και τουλάχιστον κλείνουν οι παραλίες έστω και λίγο.
Δυστυχώς το πολιτικό κόστος παίζει ακόμα το ρόλο του, παρά την κατάσταση στην οποία έχει ξεπέσει ολόκληρη η χώρα. Με αυτή τη λογική όμως έχουμε καταλήξει με ένα ποδηλατόδρομο που σταδιακά εξαφανίζεται, με θέσεις κατοίκων στην ελεγχόμενη στάθμευση που ποτέ δεν τηρήθηκαν, με κυκλοφοριακές ρυθμίσεις στις παραλίες που δεν ίσχυσαν ποτέ για να κάνουμε διαμπερή παραθαλάσσια περατζάδα με το αυτοκίνητο, με την πλατεία του Λιμανιού να λειτουργεί ως roundabout, με παραλίες-πάρκινγκ. Ό,τι βολεύει τον καθένα με λίγα λόγια είναι και αυτό που ισχύει στην πράξη. Το αυτονόητο καταστρατηγείται διαρκώς, μιας και δεν υπάρχει καμία συντεχνία να το υποστηρίξει ως "δίκαιο αίτημα".
***
Κατά τα άλλα, "είμαστε ο σπόρος που δεν πεθαίνει". Εμένα μου λες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου