Ο χρόνος του Καραμανλή τελείωσε. Αυτό το έχουν καταλάβει όλοι: από τον πιο αγνό υποστηρικτή της Νέας Δημοκρατίας και το κάθε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, μέχρι τον πιο διαπλεκόμενο τηλε-δημοσιογράφο (ονόματα δεν λέμε).
Τελείωσε όχι γιατί έκλεισε τον κύκλο της, ή γιατί κούρασε μετά από χρόνια σταθερής κυβερνητικής πορείας. Τελείωσε γιατί απογοητεύτηκε η ενεργή βάση του κόμματός του.
Το αποκαλύπτουν φιλικοί διάλογοι με τοπικά και μεσαία στελέχη της κυβερνητικής παράταξης. Κοινό σημείο σε αυτές τις off the record φιλικές κουβέντες αποτελεί η απογοήτευση. "Όσο όλοι βολεύουν τους κουμπάρους τους μην περιμένεις να αλλάξει τίποτα" ήταν τα λόγια ενός τοπικού στελέχους της Νέας Δημοκρατίας. "Είδαμε και τα αποτελέσματα της Δημοκρατίας" άλλος. Όταν πριν ένα μήνα ρώτησα άλλο μεσαίο στέλεχος αν βλέπει εκλογές μου απάντησε ότι "τον Σεπτέμβριο του 2007 ήταν αλλιώς" βάζοντας ταυτόχρονα τα γέλια. "Μάλλον έχουν δίκιο αυτοί που προτείνουν συγκυβέρνηση, να διώξουμε τα βαρίδια και από τους δύο χώρους" προτείνει τρίτος. "Άλλο ΔΑΠ και άλλο Νέα Δημοκρατία" διαχωρίζει τη θέση του νεαρός σπουδαστής.
Αυτή την απογοήτευση αποκάλυψε και η εικόνα των εκλογικών τμημάτων στις Ευρωεκλογές στη Ναύπακτο, έναν παραδοσιακά δεξιό Δήμο όπου για πρώτη φορά πέρασε μπροστά το ΠΑΣΟΚ, ενώ γιγαντώθηκαν ταυτόχρονα τα ποσοστά του ΛΑΟΣ. Για πρώτη φορά υπήρχαν εκλογικά τμήματα στα οποία δεν υπήρχε παρουσία εκλογικών αντιπροσώπων της Νέας Δημοκρατίας. Αυτή την απογοήτευση εκφράζει και η αντιπαράθεση που ξέσπασε αμέσως μετά τις ευρωεκλογές μεταξύ της Τοπικής Οργάνωσης της Νέας Δημοκρατίας και της νεοδημοκρατικής Δημοτικής Αρχής, όταν η Οργάνωση χρέωσε το κακό εκλογικό αποτέλεσμα στα πεπραγμένα του Δημαρχείου. Αυτή την απογοήτευση αποκαλύπτουν και τα "ανοίγματα" φιλόδοξων τοπικών στελεχών προς ανερχόμενους παράγοντες του ΠΑΣΟΚ.
Με λίγα λόγια, η Νέα Δημοκρατία θα πορευτεί μέχρι τις επόμενες εκλογές χωρίς την βάση της, αφού αυτή θα έχει παροπλισθεί λόγω της απογοήτευσης που έχουν προκαλέσει τα σκάνδαλα, η κακή οικονομική πολιτική, η γενικευμένη αίσθηση ατιμωρησίας και η "προδοσία" διακηρύξεων πέρι σεμνής και ταπεινής επανίδρυσης του κράτους.
Η βάση της Νέας Δημοκρατίας έχει χάσει την εμπιστοσύνη της όχι μόνο προς το κόμμα της, αλλά συνολικά προς το πολιτικό σύστημα. Λογική -αλλά επικίνδυνη- εξέλιξη, αν σκεφτεί κάποιος ότι ο Καραμανλής συστηματικά λαΐκιζε όσο καιρό ήταν στην αντιπολίτευση και, όταν ήρθε η ώρα του, προτίμησε να πορευθεί επικοινωνιακά αντί να ασκήσει επεξεργασμένες πολιτικές.
Μια βάση που είχε εθιστεί στην λογική ότι για όλα φταίει το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ και είχε την ψευδαίσθηση ότι συνέβαλε στην πορεία προς μια ηθική και αποτελεσματική διακυβέρνηση, βρέθηκε μπροστά σε μια αναποτελεσματική, διεφθαρμένη και δημαγωγική κυβερνητική θητεία.
Η βάση αυτή έδωσε τον αγώνα της υπομένοντας για πολλά χρόνια ήττες, σκληρές εσωκομματικές διαδικασίες και απογοητεύσεις. Τον αγώνα του νεοδημοκράτη που οδήγησε στην εκλογή του Κ. Καραμανλή το 2004, ακολούθησε μια εξόχως απογοητευτική και κυρίως προσβλητική για την βάση του κόμματος κυβερνητική θητεία.
Πως να μην έχει απογοητεύσει την βάση της μία κυβέρνηση που από το επιπόλαιο "σεμνά και ταπεινά" μετακινήθηκε στο -φορολογικά ρεαλιστικό- "νόμιμο και ηθικό"; Πως να μην απογοητευθεί κάποιος από ένα Πρωθυπουργό που αναγκάστηκε -κάτω από το βάρος των δικών του σκανδάλων- να ανακαλέσει τον βαρύτατο χαρακτηρισμό "αρχιερέας της διαπλοκής" που είχε επιπόλαια και ανεύθυνα απευθύνει σε εν ενεργεία Πρωθυπουργό; Πως να μην απογοητευθεί κάποιος που πίστεψε ότι για όλα έφταιγε το "κακό ΠΑΣΟΚ" και σήμερα βλέπει τα χειρότερα από τους "δικούς του";
Η βάση ενός μεγάλου κόμματος, που έχει συμβάλλει στην πορεία της χώρας από την μεταπολίτευση και μετά, δείχνει να αποστασιοποιείται από ένα πολιτικό σύστημα το οποίο αφενός της στέρησε για πολλά χρόνια την διακυβέρνηση και αφετέρου πρόδωσε τις προσδοκίες της σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Αυτή λοιπόν είναι και η χειρότερη "υπηρεσία" που προσέφερε ο Κ. Καραμανλής: διέρρηξε την σχέση ενός μεγάλου τμήματος ενεργών πολιτών με το δημοκρατικό σύστημα.
Αυτή ακριβώς την απογοήτευση θέλουν να εκμεταλευτούν οι επίδοξοι Μπερλουσκόνι για να καταλάβουν την εξουσία και ουσιαστικά να καταλύσουν το δημοκρατικό σύστημα μέσω εκλογικής διαδικασίας: "οι δικοί σου δεν μπορούν, οι αντίπαλοί σου δεν σού κάνουν, ψήφισε εμένα που είμαι επιτυχημένος" είναι το μοτίβο που αναδεικνύεται.
Και εδώ το βάρος που επωμίζεται ο Γιώργος Παπανδρέου γίνεται σχεδόν αβάσταχτο: δεν αρκεί να αποδείξει ότι το ΠΑΣΟΚ ξέχασε τον κυβερνητισμό Δεν αρκεί να κάνει μεγάλα δημόσια έργα. Δεν φτάνει πλέον μια Ολυμπιάδα, μια Γέφυρα, μια Εγνατία οδός, μια Αττική οδός, ένα νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας ή ένα νέο αεροδρόμιο για να αποκατασταθεί η σχέση αυτών των πολιτών με την Δημοκρατία. Ο Παπανδρέου θα είναι υποχρεωμένος, ως κυρίαρχος εκφραστής του πολιτικού συστήματος λόγω του αξιώματος που θα καταλάβει, να αποκαταστήσει την σχέση της Δημοκρατίας με τους πολίτες όλων των πολιτικών τάσεων. Πως; Πιθανώς υλοποιώντας μερικές βασικές του δεσμεύσεις που αφορούν τον περιορισμό του μαύρου πολιτικού χρήματος και τις σχέσεις εξάρτησης πολιτικών-ΜΜΕ, την προώθηση της αξιολόγησης, την υλοποίηση ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος που θα εμπεδώσει την σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολίτη και συστήματος και άλλα πολλά που έχει κατά καιρούς προτείνει.
Ο Παπανδρέου ως πρωθυπουργός πρέπει, σε ελάχιστο χρόνο, να πείσει τους απογοητευμένους ενεργούς πολίτες η σχέση των οποίων με το πολιτικό σύστημα πληγώθηκε από την σημερινή κυβέρνηση, να τους κάνει να εμπιστευτούν ξανά την δημοκρατία. Όχι για να τον ψηφίσουν ή για να τον στηρίξουν, αλλά για να διασώσει το δημοκρατικό σύστημα.
Αν τα καταφέρει, τον περιμένει ένας κυβερνητικός κύκλος με τομές που θα μείνουν, λογική χρονική διάρκεια, άνοδο και φυσιολογική φθορά που θα οδηγήσει κάποια στιγμή σε ήττα. Αν όμως αποτύχει, θα μείνει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που δεν κατάφερε να δαμάσει την μηντιοκρατία και που τον διαδέχτηκε ο Έλληνας Μπερλουσκόνι.
Βαρύ το φορτίο της απογοήτευσης που αργά ή γρήγορα θα παραλάβει ο Παπανδρέου, ενώ είναι βέβαιο ότι τα συγκροτήματα θα αντισταθούν σε οποιαδήποτε πορεία ανάκαμψης του πολιτικού συστήματος. Θα τα καταφέρει; Ελπίζω και πιστεύω ναι, αλλά μόνο μετά από λίγα χρόνια θα ξέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου