Γενικευμένη ατιμωρησία

24 Μαρτίου 2002, γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας (έδρα Παναθηναϊκού):

11 Μαΐου 2003, γήπεδο Ριζούπολης (έδρα Ολυμπιακού):


Δύο βίντεο επτα-οκτώ ετών ενδεικτικά για την Ελλάδα, όχι μόνο σε αθλητικό επίπεδο.

Βλέπουμε ακραία επισόδια στα οποία συμμετέχουν παράγοντες, προπονητές, φίλαθλοι, μέλη των ομάδων. Βλέπουμε διαιτητές τραυματισμένους, παίκτες με σπασμένα μούτρα, προπονητές να βρίζονται, παράγοντες να λένε καφενειακές κουβέντες, φίλαθλους μόνιμα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αστυνομικούς να μην μπορούν να βάλουν σειρά στη ζούγκλα. Άλλαξε κάτι τα επόμενα χρόνια; Όχι βέβαια.

Ε και; Ποιος πλήρωσε για αυτά; Ποιος τιμωρήθηκε; Κανείς! Όσο ελέγχηκε το πόθεν έσχες πολτικών άλλο τόσο τιμωρήθηκαν και όλοι αυτοί που έχουν καταστρέψει το Ελληνικό ποδόσφαιρο.

Η γηπεδική βία είναι θέμα αθλητικό, το οποίο όμως αποκαλύπτει τη γενικότερη παθογένεια που έχει οδηγήσει την Ελλάδα εδώ. Η ατιμωρησία το βασικό της γνώρισμα, που συνδυάζεται με την ικανοποίηση του πελάτη: του "πλήθους", του "οπαδού", του "φιλάθλου". Δείχνει όμως και πως πνίγονται προσπάθειες εξυγίανσης.

Για παράδειγμα, ο Ντέμης Νικολαϊδης ως πρόεδρος της ΑΕΚ το 2005, έκανε κάτι πρωτόγνωρο: μετά από επισόδια που προκάλεσαν μέλη συνδέσμου της ομάδας, έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες αυτών που τα προκάλεσαν και ζήτησε να μάθει τα ονόματά τους, ενώ απείλησε να άρει την αναγνώριση της ομάδας σε συγκεκριμένο σύνδεσμο. Τη συνέχεια την ξέρετε: ο Ντέμης πήγε σπίτι του, τον λένε ρουφιάνο και, το πάρτυ συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Ήρθε λοιπόν η ώρα να αλλάξουμε και σε αυτό τον τομέα. Έτσι και αλλιώς πανικός γίνεται στη χώρα, είναι ευκαιρία να γίνουν μερικά πράγματα μιας και οι σχετικές αντιδράσεις θα χαθούν μέσα στον γενικό χαμό. Ποιος θα ασχοληθεί με τις αντιδράσεις των ΠΑΕ όταν όλη η χώρα βράζει; Εκτός και αν αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε, που μάλλον αυτό είναι.

Τρόποι υπάρχουν. Κεκλεισμένων των θυρών αγώνες επ' αόριστον, αποκλεισμός από διεθνείς διοργανώσεις, αυστηρές ποινές για "ελαφρά" παραπτώματα, διαιτητές από πρωταθλήματα άλλων χωρών, ονομαστικοποίηση των εισιτηρίων ανά θέση, απαγόρευση των συνδέσμων, κάμερες στις εξέδρες, αποκλεισμός δια βίου παραγόντων που προκαλούν επισόδια και άλλα πολλά. Θέλουμε όμως; Μάλλον όχι. Οι αθλητικοί μας ταγοί μάλλον προτιμούν το ποδόσφαιρο που δείχνουν τα παραπάνω βίντεο. Και δυστυχώς ζουν και αυτοί σε μία χώρα που ο καθένας κάνει λίγο πολύ ό,τι γουστάρει.

ΥΓ: Ολυμπιακός είναι η ομάδα μου. Αλλά τι σημασία έχει τι ομάδα είσαι μέσα σε ένα τέτοιο σκηνικό;