Και κυβέρνηση μαζί και αντιπολίτευση, και δεξιό και αριστερό, και διαπλεκόμενο και καθαρό, και συντηρητικό και προοδευτικό, και ικανό και ανίκανο, και μαρξιστικό και νεοφιλελεύθερο, και ευρωπαϊκό και εθνικιστικό, και πατριωτικό και διεθνιστικό.
Και με τους εργολάβους και με τους οικολόγους, και με τους ποδηλατόδρομους και με τους αυτοκινητόδρομους, και με τον Καντάφι και με τον Κλίντον, και με τους βομβαρδισμούς και με τον Μιλόσεβιτς, και με τους παραθρησκευτικούς και με τους Γιακωβίνους, και με τους διορισμούς και με το ΑΣΕΠ, και με τα ρουσφέτια και με την αξιοκρατία, και γεμάτο αποστάτες και εναντίον των αποστατών.
Και με τον εκσυγχρονισμό και με την οπισθοδρόμηση, και με τον Παπανδρεϊσμό και εναντίον της οικογενειοκρατίας, και με τη ΓΕΝΟΠ και με την αποκρατικοποίηση, και με τους λιμενεργάτες και με τους Κινέζους, και με τα σκυλάδικα του Βαγγέλη Γιαννόπουλου και με τα Μέγαρα του Χρήστου Λαμπράκη.
Ξέρει και να διοργανώνει μπλόκα και να ξεφουσκώνει λάστιχα τρακτέρ, και να δεξιώνεται σε κότερα και να κωπηλατεί με κανό, και να διορίζει χιλιάδες και να διώχνει άλλους τόσους, και να γεμίζει τον τόπο με αναπήρους-μαϊμούδες και να τους κυνηγά στη συνέχεια, και να δανείζεται ασύστολα και να καταγγέλλει την υπερχρέωση, και να φτιάχνει απεργίες και να τις καταστέλλει άγρια.
Αχ αυτό το αιώνιο πολυσυλλεκτικό ΠΑΣΟΚ.
Και με τους σκληρότερους μηχανισμούς στο εσωτερικό του και με την εκλογή του αρχηγού απ’ το λαό, και με τους αγανακτισμένους (βουλευτές) και με τους τροϊκάνους (υπουργούς), και με τους ΧΥΤΑ και με τους κατοίκους της Κερατέας, και με τους τραπεζίτες και με τους υπερχρεωμένους κακομοίρηδες, και με τους μετανάστες και με τον φράχτη στον Έβρο, και με τα πιράνχας και με τη συνταγογράφιση.
Και με τα κέρδη του χρηματιστηρίου και εναντίον των χρηματιστηριακών κερδοσκόπων, και με την κάθαρση στο πρόγραμμα του και με τους κλέφτες στους κόλπους του, και με την ανθρώπινη αυτοδιοίκηση και με τους Καλλικράτηδες, και με τη γραβάτα του Τρισέ και με το σαρίκι του εμίρη του Κατάρ, και με τα μεγαλεπίβολα σχέδια του Αθεμπίγιο και με τα προστιματάκια τακτοποίησης των ημιυπαίθριων.
Και με την ΕΟΚ και με το ΝΑΤΟ και με το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και με τον μονοκομματισμό και με τη συναίνεση, και με τη μανία για εξουσία και με το «με νοιάζει η πατρίδα κι όχι η καρέκλα», και με την επιστροφή στη ρίζα του αγνού Ολυμπισμού και με τη ντόπα, και με τον Ολυμπιακό του Κόκκαλη και με τον Παναθηναϊκό του Βαρδινογιάννη.
Αυτό το 35χρονο πολυσυλλεκτικό αλλοπρόσαλο ΠΑΣΟΚ, που ιστορικά ισοφαρίζει θετική και αρνητική προσφορά στον τόπο σα να κινείται μέσα σ’ έναν αέναο βασανιστικό κύκλο, είδαμε πάλι χθες σ’ όλη του τη μεγαλοπρέπεια και κακομοιριά μαζί. Μην παρασύρεστε από εύκολες εντυπώσεις. Μέσα στο DNA αυτού του καθαρά ελληνικού καταφερτζίδικου κόμματος, υπάρχει ένα είδος γεννετικού προγραμματισμού αυτοπροστασίας. Ενός μηχανισμού που αντί να έχει την πολιτική και κοινωνική αντιπολίτευση απέναντι του, την εγκολπώνει και την καταλαγιάζει.
Όταν η πολιτική τού εκκρεμούς που ονομάζεται κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ένα από τα δύο άκρα, δεξιά ή αριστερά, νομοτελειακά ξεσπά μια μίνι εσωτερική (ελεγχόμενη και ουδέποτε αυτοκαταστροφική) επανάσταση, που πρεσβεύει και υπερασπίζεται την άλλη πολιτική αντίληψη. Η αντίδραση αυτή κρατά ζωντανή την επαφή του συνολικού πολιτικού οργανισμού με τα στρώματα που δυσαρεστούνται από την ακολουθούμενη ακραία πολιτική κι ετοιμάζονται να τον εγκαταλείψουν. Το ‘χουμε ξαναδεί πολλές φορές το παιχνίδι και έχει πολλάκις αποδώσει. Δεν σημαίνει ότι θα πετυχαίνει πάντα, μπορεί αυτή τη φορά να αποδειχτεί ιστορική καρικατούρα, αλλά μην την υποτιμούμε κιόλας. Η ιδεολογική παι πολιτική προσαρμοστικότητα χάριν της επιβίωσης, ήταν πάντα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του κόμματος που κυβερνά. Σήμερα, το εκκρεμές ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στο πιο ακραίο δεξιό του σημείο και η «επανάσταση» που εύκολα κατεστάλη την Πέμπτη ήταν άκρως αριστερή φιλολαϊκή... Ο νοών νοείτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου