Το 1914 ψηφίζεται ο νόμος “Περί σωματείων” που κατοχύρωνε το δικαίωμα του “συνεταιρίζεσθαι” για τους εργάτες αναγνωρίζοντας τα σωματεία τους.
Το 2011 υπουργός της κυβέρνησης ο κύριος Χρυσοχοΐδης χωρίς αιδώ, αναφέρει ανοιχτά σε δημοσιογραφική τηλεοπτική εκπομπή πόσο τιμητικό είναι για το κόμμα του να ανήκει στους κόλπους του ο αρχισυνδικαλιστής της ΓΕΝΟΠ κύριος Φωτόπουλος.
Να λοιπόν, φίλοι πού έχει καταλήξει ο συνδικαλισμός στη μικρή μας χώρα. Λες και δεν το ξέραμε, θα μου πείτε, αλλά θα ήθελα να κάνω μια μικρή αναδρομή στο συνδικαλιστικό κίνημα στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση αναφερόμενος στην περίπτωση της Γ.Σ.Ε.Ε., έτσι για να θυμηθούμε αυτούς που κόπτονται για το “δίκιο του εργάτη”.
Όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.: “Με τον ιστορικό Νόμο 1264 αποκαθίσταται ο ρόλος και η λειτουργία του Συνδικαλιστικού Κινήματος ως ένα από τα βάθρα της Δημοκρατίας. Αναγνωρίζεται το δικαίωμα της απεργίας και εξυγιαίνεται το Συνδικαλιστικό Κίνημα από τον “εργοπατερισμό”.“
Αμ δε, όμως. Αμέσως μετά δημιουργούνται οι κλαδικές του ΠΑ.ΣΟ.Κ και αναλαμβάνουν δράση οι συνδικαλιστές. Αρχίζουν οι αρθρόες προσλήψεις στο Δημόσιο και όπως καταλαβαίνετε, τον πρώτο λόγο έχει η ΠΑΣΚΕ. Το 1985 ιδρύεται και η συνδικαλιστική παράταξη της Ν.Δ. (ΔΑΚΕ) καθώς η δεξιά παράταξη αναδιοργανώνεται και προσπαθεί να περιορίσει τη δράση των πράσινων συνδικαλιστών. Μετά το “Τσοβόλα δως τα όλα” και καθώς η Ε.Ο.Κ. τραβάει το αυτάκι του Αντρέα, εξαγγέλεται πολιτική λιτότητας, κάτι που δεν αρέσει στα στελέχη του συνδικαλιστικού χώρου και η ΠΑΣΚΕ αρχίζει τη διαγραφή στελεχών της. Το 1989 γίνεται το 25ο συνέδριο της ΓΣΕΕ και η ΠΑΣΚΕ εμφανώς αποδυναμωμένη κερδίζει ισχνή πλειοψηφία με δεύτερους σε απόσταση αναπνοής (διαφορά μίας έδρας) το Κ.Κ.Ε. σε συνεργασία με την Ε.ΑΡ. και τρίτη τη ΔΑΚΕ. Το 1989 σηματοδοτείται “το τέλος μια μακράς και ταραγμένης περιόδου για τα συνδικάτα, η οποία δεν έληξε με την πτώση της επτάχρονης δικτατορίας, αλλά χρειάστηκε μια επιπλέον 15ετία για να οδηγηθεί στο δρόμο της ενηλικίωσης, δηλαδή στην απουσία, στο εξής, έκδηλων φαινομένων ελέγχου και παραμβάσεων της κρατικής κυβερνητικής εξουσίας στις λειτουργίες της” (“Η Ελλάδα στη δεκαετία του ’80. Κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό λεξικό, σελ. 93)
Η συνέχεια είναι λίγο-πολύ γνωστή. Συνδικαλιστές-εργατοπατέρες εκμεταλλεύονται τη θέση για να κερδίσουν τις βουλευτικές καρέκλες (Πρωτόπαππας, Μανώλης κλπ.) και ο συνδικαλισμός γίνεται κρατικοδίαιτος.
Για να μη παραξηγηθώ: δεν είμαι εναντίον του συνδικαλισμού. Αλλά δεν αντέχω το συνδικαλισμό made in Greece.
Σε πολλές χώρες του εξωτερικού (π.χ. Φιλανδία) ένα υψηλό ποσοστό των εργαζομένων καλύπτεται από κάποιο συνδικάτο (σε αντίθεση με την Ελλάδα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά στους εργαζομένους του ιδιωτικού τομέα). Όμως τα συνδικάτα στην Εσπερία λειτουργούν με διαφορετική τακτική και προς όφελος τόσο των εργαζομένων, όσο και της επιχείρησης.
Πείτε μου λοιπόν: Πόσοι από αυτούς που κόπτονται για το “δίκιο του εργάτη” έχουν καθαρή εικόνα για τις πραγματικές ανάγκες και τα προβλήματα των εργαζομένων;
Ποιος από του συνδικαλιστές στην Ελλάδα έχει ενταγμένες στο λεξιλόγιό του τις λέξεις “Αξιολόγηση”, “Ποιότητα υπηρεσιών”, “Παραγωγικότητα”;
Ποιος από τους εργατοπατέρες θεωρεί ότι οφείλει να συμβάλει ουσιαστικά στη δυναμική της επιχείρησης, με προτάσεις ρεαλιστικές και βιώσιμες και όχι με υποκριτική συνθηματολογία;
Δυστυχώς, η άμεση εξάρτηση των συνδικάτων από το κράτος, η έντονη “παραταξιοποίηση”, η απουσία κάθε διάθεσης για διάλογο έχει υποβαθμίσει την αποτελεσματικότητά τους και την αξιοπιστία τους στα μάτια των εργαζομένων. Αν δεν αλλάξουν ρότα, ιδιαίτερα σήμερα που συμβαίνουν συνταρακτικές αλλαγές, είναι καταδικασμένα στην αυτοαναφορικότητά τους και στη μελλοντική τους διάλυση. Και τότε ποιος θα υπερασπιστεί τα εργασιακά μας δικαιώματα;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου