Ο δρόμος της Δροσοπούλου κάποτε ήταν μια συνοικία με την αριστοκρατία της Αθήνας να κατοικεί στα πολυτελή νεοκλασικά. Οι κύριοι έπιναν τον καφέ τους στη Φωκίωνος Νέγρη και οι κυρίες ψώνιζαν από τα ακριβά μαγαζιά της περιοχής ρούχα, κοσμήματα και αρώματα.
Ο δρόμος της Δροσοπούλου τώρα είναι μια συνοικία με τους Έλληνες να φοβούνται τους μετανάστες, τους μετανάστες να φοβούνται τους Έλληνες, κάποιους «ξένους» να μαχαιρώνουν για λίγα ευρώ και κάποιους «Έλληνες» να δέρνουν αδιακρίτως για την «απελευθέρωση της πατρίδας από τους μαύρους».
Και μέσα σ’ όλα, το
Κάποιος θα μπορούσε να πει πως η «ωραία Αθήνα» κατάντησε με την πλήρη αδιαφορία όλων μας ένα αβίωτο καταγώγι που το μόνο που θυμίζει Ελλάδα είναι ένα αναρτημένο πανί στα μικρά μπαλκόνια των πολυκατοικιών.
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία συνιστά και άμυνα και επίθεση: σαφής δήλωση ότι «εδώ κατοικούν Έλληνες» προς Έλληνες ακροδεξιούς που εισβάλλουν και τα σπάνε σε σπίτια μεταναστών (μην φάμε και καμιά αδέσποτη) και σαφής δήλωση προς αλλοδαπούς ότι «δεν θα με διώξετε εσείς από το σπίτι μου».
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι η σημαία είναι ένα ιερό σύμβολο, οπότε προς τι οι σημαιοστολισμοί και η κραυγαλέα επίδειξη της ταυτότητάς του «Ελληνάρα»;
Κάποιος θα μπορούσε να πει ότι έτσι κι αλλιώς κατά διαστήματα την έχουμε δει να καίγεται στη Βουλή, στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, οπότε προς τι η προσπάθεια να αντλήσουμε «εθνικόφρονα» συνείδηση κρεμώντας την στα μπαλκόνια;
Το σίγουρο είναι πως ανάμεσα στο εθνικό και στο εθνικιστικό υπάρχει μια πολύ λεπτή γραμμή που είναι δύσκολο να ισορροπήσει κανείς απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, προγραμμάτων ενσωμάτωσης στη χώρα και αφομοίωσης των ξένων.
Το νόμισμα έχει πάντα δύο πλευρές. Το ίδιο και το θέαμα στην Δροσοπούλου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου