Του Μ. Τσιντσινή, από τα ΝΕΑ.
∆εν είναι όλες οι απολύσεις ίδιες. Υπάρχουν απολύσεις δύσκολες που απαιτούν ειδικές νοµοθετικές ρυθµίσεις. Απολύσεις που µόνη η πιθανότητά τους προκαλεί πολεµικές αντιδράσεις από ισχυρά σωµατεία και βουλευτές, που έγιναν βουλευτές χάρη σε αυτά τα σωµατεία.
Οι άλλες απολύσεις είναι αθόρυβες και πολλές, πάνω από διακόσιες χιλιάδες µέσα στον τελευταίο χρόνο. Είναι απολύσεις εύκολες, πολιτικά ορφανές.
Τώρα που η ελληνική Πολιτεία καλείται από τους δανειστές της να συρρικνώσει το ∆ηµόσιο, στελέχη του κυβερνώντος κόµµατος ανησυχούν ότι «αύριο δεν θα υπάρχειΠΑΣΟΚ». Ορθώς, εξηγούν ότι αν προσυπογράψουν τη µείωση του κράτους, θα ήταν σαν να σκοτώνουν τα δικά τους παιδιά. Θα άφηναν το Κίνηµα εκλογικώς άκληρο.
Οµως αυτό που κλυδωνίζεται στη συνθηκολογηµένη Ελλάδα δεν είναι µόνο ένα κόµµα. Είναι ολόκληρη η πολιτική παράδοση της βιοποριστικής ψήφου. Η παράδοση που διέπλαθε τον πολίτη ως πελάτη και τον πολιτικό ως µεσίτη επαγγελµατικής αποκατάστασης.
Το 2001 το κράτος έδινε 10 δισ. ευρώ για µισθούς. Πέρσι έδωσε πάνω από τα διπλά, πάνω από 20 δισεκατοµµύρια. Αυτά λένε οι στρυφνοί αριθµοί. Είναι οι αριθµοί που δεν χωρούν στα εθνεγερτικά κηρύγµατα του πρώην υπουργού της Σπίθας και του τσαντιρικού τηλε-ευαγγελιστή.
Είναι οι δύο αριθµοί που περιγράφουν µε αµείλικτη ακρίβεια τη σχέση της κοινωνίας µε τους πολιτικούς. Μια σχέση που, όπως είχε µαυρογυαλούρικα κακοφορµίσει, είναι πλέον αδύνατη. Γι’ αυτό και κάποιοι φτύνουν και λιθοβολούν το Κοινοβούλιο: Τι να τον κάνεις πια τον βουλευτή; Τι να τον κάνεις άµα δεν µπορεί να σε βολέψει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου