Στάθμευση στη Ναύπακτο: λίγη φαντασία δεν θα έβλαπτε...

Στη Ναύπακτο η Δημοτική Αρχή σκοπεύει να λειτουργήσει σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα του κυκλοφοριακού. Πράγματι, το πρόβλημα του κυκλοφοριακού και υπαρκτό και έντονο είναι. Είναι γεγονός ότι το κυκλοφοριακό προκύπτει κυρίως από την άναρχη στάθμευση. Όλα αυτά είναι γνωστά.

Ωστόσο, και στο θέμα αυτό έχουμε την συνηθισμένη αντιμετώπιση. Αντί να αναλύσουμε το πρόβλημα και να σκεφτούμε λύσεις που να ταιριάζουν στην πόλη, αντιγράφουμε άκριτα λύσεις που έχουν εφαρμόσει πιο μεγάλα πολεοδομικά συγκροτήματα. Σύμφωνα με όσα λέγονται, η στάθμευση θα χρεώνεται με την ώρα, ενώ δεν δημιουργούνται νέες θέσεις στάθμευσης αφού το σύστημα θα διαχειριστεί τις υφιστάμενες θέσεις στο κέντρο της πόλης.

Πρόκειται για λάθος λογική η οποία μόνο έλλειψη φαντασίας αποδεικνύει. Σκοπός μας θα έπρεπε να είναι η απελευθέρωση πολύτιμου και περιορισμένου χώρου στους κεντρικούς δρόμους, όχι η καλύτερη διαχείριση της χρήσης του από τα αυτοκίνητα. Η λύση του κυκλοφοριακού μπορεί να έρθει με την κατάργηση της στάθμευσης (προσοχή, όχι στάσης) στους κεντρικούς δρόμους. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να βρεθούν χώροι για την στάθμευση των οχημάτων.

Εδώ εμφανίζεται το άλλο σύμπτωμα της τοπικής μας κοινωνίας: μεγάλες και θολές ιδέες που δεν μπορεί να εφαρμοστούν, οι οποίες βασίζονται επίσης στην αντιγραφή και καταθέτονται για λόγους εντυπωσιασμού και μόνο. Μεγάλα λόγια που κανένας δεν μπαίνει στον κόπο να εξηγήσει πως θα εφαρμοστούν, που λέγονται μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν μια εντυπωσιακή "εναλλακτική πρόταση". Στην καλύτερη τέτοιες προτάσεις τεκμηριώνονται με αναφορές σε άλλες πόλεις του εξωτερικού, στην χειρότερη αναφέρονται χωρίς σοβαρή τεκμηρίωση σε trendy περιβαλλοντικές και οικολογικές ιδέες. Έτσι, ακούγονται γραφικές "προτάσεις" που "στοχεύουν" στην κατάργηση της χρήσης του αυτοκινήτου στην πόλη. Σε αυτή τη λογική, παρουσιάζεται ως "λύση" η χρήση δύο μεγάλων χώρων στάθμευσης ανατολικά και δυτικά του κέντρου, η χρήση μαζικών μέσων μεταφοράς για την κίνηση εντός της πόλης και, η κατάργηση της χρήσης του αυτοκινήτου. Λογική η οποία επίσης καταδεικνύει διάθεση στείρας αντιγραφής και έλλειψη φαντασίας. Αυτή η λύση στέκει σε ένα πολεοδομικό συγκρότημα όπου ο χρόνος αναμονής για την έλευση του μαζικού μέσου είναι μικρότερος από τον χρόνο μετακίνησης. Στη Ναύπακτο όμως, όπου τα δύο άκρα απέχουν από το κέντρο περίπου 1000 μέτρα, η λύση αυτή απλά δεν θα λειτουργήσει. Ποιος θα περιμένει το λεωφορείο στα παζάρια και την Βαριά επί πέντε λεπτά για να τον πάει 1000 μέτρα παραπέρα;

Αυτό που χρειάζεται η Ναύπακτος είναι απλό: διάσπαρτοι χώροι στάθμευσης μέσα στο κέντρο, όχι γύρω από αυτό. Στη Ναύπακτο υπάρχουν σημεία ενδιαφέροντος τα οποία συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ποσοστό σταθμευμένων οχημάτων. Η πλατεία Φαρμάκη, το Λιμάνι, η περιοχή των Γυμνασίων, το Γρίμποβο είναι πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα. Μπορεί να έχει η Ναύπακτος αυτό που πράγματι χρειάζεται; Μπορεί η Ναύπακτος να έχει χώρους στάθμευσης σε κεντρικά σημεία; Μπορεί να μην έχει παρκαρισμένα αυτοκίνητα σε αρκετούς δρόμους και παράλληλα να είναι προσβάσιμο το κέντρο της με αυτοκίνητο εύκολα και γρήγορα;

Η απάντηση είναι ξεκάθαρη: ναι! Αν κάποιος δει με προσοχή το κέντρο της πόλης και κοιτάξει πίσω από ερειπωμένους πετρότοιχους και χορταριασμένα οικόπεδα, το καταλαβαίνει αμέσως.

Η Ναύπακτος έχει ένα τεράστιο απόθεμα ελευθέρων χώρων μικρού και μεσαίου μεγέθους που δεν έχουν απαλλοτριωθεί αλλά και δεν έχουν χτιστεί. Οι χώροι αυτοί είναι δεσμευμένοι από το πρώτο Σχέδιο Πόλης Ναυπάκτου που εκπονήθηκε το 1936. Οι χώροι αυτοί δεν αποδεσμεύονται μετά από την παρέλευση 20 ετών όπως προβλέπει ο "νόμος Τρίτση". Μπορεί επομένως ο Δήμος να προχωρήσει σε απαλλοτριώσεις χώρων που μπορούν να γίνουν χώροι στάθμευσης. Μέσα στο κέντρο, διάσπαρτοι, παντού όπου χρειάζονται. Το κόστος μπορεί να καλυφθεί με έσοδα αντίστοιχα με αυτά της ελεγχόμενης στάθμευσης, με τη διαφορά ότι τα χρήματα δεν θα εισπράττονται, αλλά θα επενδύονται σε γη.

Τα αυτοκίνητα θα κινούνται κανονικά από και προς τους χώρους στάθμευσης χρησιμοποιώντας τους δρόμους για να κινούνται και όχι για να παρκάρουν. Μετά από τη λύση αυτή, μπορεί απλά να πεζοδρομηθεί οποιοσδήποτε δρόμος στο κέντρο. Μπορεί να γίνει πλήρες και λειτουργικό δίκτυο ποδηλατοδρόμων το οποίο θα μειώσει την χρήση του αυτοκινήτου. Μπορεί να επιτρέπεται μόνο η στάση για φόρτωση-εκφόρτωση εμπορευμάτων σε κεντρικά σημεία, όπως είχε εφαρμοστεί το 2004 με μεγάλη επιτυχία. Η τροφοδοσία των καταστημάτων θα γίνεται άνετα χωρίς το σημερινά φαινόμενα. Τα πεζοδρόμια μπορεί να μεγαλώσουν ακόμη περισσότερο. Τα αυτοκίνητα στα πάρκινγκ, οι άνθρωποι στους δρόμους. Απλό είναι, αφού υπάρχουν ελεύθεροι χώροι από το Σχέδιο Πόλης του 1936.

Εμείς όμως επιλέγουμε τον πιθηκισμό αντιγράφοντας τους μεγάλους Δήμους και το "οικολογικό εξωτερικό", λες και εκεί τα πράγματα είναι όμορφα. Καταθέτουμε εντυπωσιακές θολές ιδέες όπως η δημιουργία ποδηλατόδρομων στις δύο παραλίες - λες και θα παίρνουμε στα χέρια τα ποδήλατα μόλις φτάσουμε στο λιμάνι. Πετάμε μεγαλοστομίες για την εξαφάνιση των αυτοκινήτων από το κέντρο χωρίς να λέμε κάτι πρακτικό και ουσιαστικό. Στήνουμε ένα σύστημα ελεγχόμενης στάθμευσης το οποίο είναι σχεδόν βέβαιο ότι ο Δήμος δεν θα μπορέσει να επιτηρήσει, όπως έχει συμβεί σε σχεδόν όλους τους μικρούς Δήμους της Ελλάδας.

Όλες αυτές οι προτάσεις εισάγουν τόση πολυπλοκότητα που εν τέλει είναι ανεφάρμοστες, το πρόβλημα διαιωνίζεται, η έλλειψη μελέτης σε συνδυασμό με "πρακτική" φαντασία συνεχίζεται...

Τόσος πιθηκισμός ένθεν και ένθεν, την ώρα που είμαστε πολύ τυχεροί: έχουμε διαθέσιμα στρέμματα μέσα στο κέντρο, μπροστά στη μύτη μας, που χωράνε όλα μας τα αυτοκίνητα. Εμείς όμως θα παρκάρουμε στους δρόμους, θα πληρώνουμε, δεν θα περπατάμε και πιθανότατα πάλι θα μποτιλιαριζόμαστε...