Η πιο ουσιαστική τοποθέτηση χθες για το ΤΕΣΥΔ

Η πιο ουσιαστική τοποθέτηση στη χθεσινή εκδήλωση του συλλόγου φοιτητών για το μέλλον του ΤΕΣΥΔ, από τον επίκουρο καθηγητή του Τμήματος Δρ. Μιχάλη Παρασκευά. Ούτε Ναυπάκτιος είναι ούτε έχει καμία σχέση ή βλέψη με τα τοπικά μας ζητήματα. Αφού εμείς δεν μπορούμε, ας μας τα πουν οι "ξένοι". Όσο ξένος μπορεί να είναι ένας επιστήμονας που επέλεξε να εργάζεται στη Ναύπακτο.

Ακούστε τον:

"Σε ό,τι αφορά το ενοίκιο είναι αδιανόητο, επειδή κινούμαι και εγώ στην Ελληνική γραφειοκρατεία, ένα ποσό 80.000€ να μην μπορεί να δοθεί. Προφανώς σκοντάφτουμε, υπάρχουν προβλήματα, επαναφέρουμε το αίτημα μας με άλλη αιτιολογία. Ρωτάμε τον Επίτροπο "πες μας ρε φίλε, πως το θέλεις να το διατυπώσουμε"; Στο τέλος τέλος άλλες πως άλλες πόλεις τα καταφέρνουν; Είναι πιο ικανοί! Δεν υπάρχει διαδικασία, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Αυτό είναι. Θέλετε να σας βρω δικαιολογίες χιλιάδες για να μην κάνω τη δουλειά μου, και θα είναι όλες νόμιμες και ωραιότατες. Πρέπει ο Δήμος να νοικιάσει ένα κτίριο..."

ΑΥΤΗ είναι η εικόνα που δημιουργούν οι Ναυπάκτιοι στο προσωπικό και τους φοιτητές, δυστυχώς. ΑΥΤΗ είναι η πραγματικότητα: η εικόνα είναι ότι δεν θέλουμε λύση για το ΤΕΣΥΔ.

Το βίντεο από το nafpaktianews.gr

Έτοιμο το νέο Συμβούλιο Διοίκησης του ΤΕΙ Μεσολογγίου

Ένας νέος θεσμός που εφαρμόζεται και στο ΤΕΙ Μεσολογγίου χωρίς τα παρατράγουδα που βλέπουμε στα δελτία των οκτώ.

Με το νέο θεσμό, πλέον στη διοίκηση των ιδρυμάτων εμπλέκονται και εξωτερικοί παράγοντες, αφενός στοχεύοντας έτσι στην εξωστρέφεια των ιδρυμάτων και, αφετέρου, προσθέτοντας μια δικλείδα ασφαλείας απέναντι στην αυθαιρεσία που έχουμε δει στο πρόσφατο παρελθόν σε μεγάλα ιδρύματα της χώρας. Τονίζω ότι σχεδόν όλες οι χώρες του κόσμου εμπλέκουν εξωτερικά μέλη στη διοίκησή των τριτοβάθμιων ιδρυμάτων τους.

Εύχομαι καλή επιτυχία και πιστεύω ότι όλοι εμείς που είμαστε μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας πρέπει να συμβάλλουμε με κάθε τρόπο ειδικά τώρα στην αρχή του θεσμού ώστε να αποδώσει και να εδραιωθεί.

***

ΤΕΙ Μεσολογγίου, Δελτίο Τύπου

Την Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012 συνήλθαν, σύμφωνα με τα προβλεπόμενα  από το νέο νόμο για τα ΑΕΙ,  τα επτά (7)  εσωτερικά μέλη και επέλεξαν τα ακόλουθα τέσσερα (4) εξωτερικά μέλη και των εξ αυτών  Πρόεδρο του Συμβουλίου του ΤΕΙ Μεσολογγίου:

Πρόεδρος: Λάζαρος Κολώνας. Διακεκριμένος Αρχαιολόγος Διδάκτορας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Είναι συνταξιούχος και Επίτιμος Γενικός Δ/ντής Αρχαιοτήτων & Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Κατά την διάρκεια της θητείας του έχει υπηρετήσει σε έξι Εφορείες αρχαιοτήτων και μεταξύ άλλων έχει εποπτεύσει τις έρευνες Κουστώ στην Ελλάδα. Ως Γενικός Διευθυντής Αρχαιοτήτων και στο πλαίσιο των μεγάλων Ολυμπιακών έργων, έχει συντονίσει σειρά αρχαιολογικών ανασκαφών και εργασιών ανάδειξης αρχαιολογικών χώρων και οργάνωσης εκθέσεων Μουσείων σε όλη την επικράτεια. Στην περιοχή της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος και ιδιαίτερα στους νομούς Αχαΐας και Αιτ/νίας είχε την ευθύνη για την ανάδειξη και μετατροπή σε επισκέψιμους αρχ/κους χώρους οκτώ Μυκηναϊκών εγκαταστάσεων στην Αχαΐα και τριών αρχαίων πόλεων (Πλευρώνας - Οινιάδων και Πάλαιρου) στην Αιτ/να. Ένα από τα μεγάλα πρόσφατα έργα του είναι η ίδρυση, η οργάνωση της έκθεσης και η λειτουργία του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου Πατρών. Έχει πάρει μέρος σε συναφή με την ειδικότητα του συνέδρια στο εσωτερικό και εξωτερικό και έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις σε πανεπιστήμια της Ελλάδος και της Γερμανίας. Έχει γράψει άρθρα για αρχαιολογικά θέματα και για την συμβολή του στην αρχαιολογική έρευνα και επιστήμη, τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Carlo Azeglio Ciampi με τον αστέρα της αλληλεγγύης της Ιταλικής Δημοκρατίας.

Μέλη: Δημήτριος Σακαρέλος. Προϊστάμενος της Μονάδας Δ της Ειδικής
Υπηρεσίας Επιχειρησιακού Προγράμματος Αλιείας του Υπουργείου Ανάπτυξης. Πτυχιούχος Τμήματος Βιολογικών  Επιστημών του Πανεπιστημίου της Ρώμης, MBA Πανεπιστήμιου  Μαδρίτης στο Επαγγελματικό Marketing .  Έχει διατελέσει Εθνικός Εκπρόσωπος στον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, Μέλος της Μόνιμης Ελληνικής Αντιπροσωπείας της Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή στις Βρυξέλλες. Επίσης διετέλεσε στέλεχος της ΕΟΚ-Γενική Δ/νση Αλιείας και έχει διδάξει στο Ecole Eurroppeenne στις Βρυξέλλες.

Άγγελος Θάνος. Διδάκτορας του Τμήματος Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και
 Μηχανικών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και
απόφοιτος του Πανεπιστημίου Κρήτης. Έχει μεγάλη εμπειρία στη σχεδίαση και
 υλοποίηση έργων πληροφορικής μεγάλης κλίμακας στον ιδιωτικό αλλά και σε
μεγάλους οργανισμούς του δημόσιου τομέα.  Έχει έντονη ερευνητική δραστηριότητα  με ανακοινώσεις σε συνέδρια και δημοσιεύσεις σε διεθνή επιστημονικά περιοδικά. Συνεργάζεται με το Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο στην ενότητα της τεχνολογίας λογισμικού.

Δημήτριος Μπράτσος.  Συνταξιούχος Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος.
 Απόφοιτος του Οικονομικού Τμήματος της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής
 Πειραιώς.  Με  μεγάλη διοικητική και οργανωτική εμπειρία . Έχει διατελέσει
 Προϊστάμενος του Γραφείου Περιφερειακής Δ/νσης Δυτικής Ελλάδος της Εθνικής
 Τράπεζας και Διευθυντής σε σειρά από καταστήματα της Εθνικής Τράπεζας στην
 Αιτωλοακαρνανία και την Ήπειρο.

Το ΤΕΣΥΔ φεύγει αν δεν...

Ναι, το Τμήμα της Ναυπάκτου φεύγει τον Δεκέμβριο, αν δεν βρεθεί λύση στο πρόβλημά του που λέγεται προσωρινή στέγαση. Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο, απλό και πραγματικό.

Το ενοίκιο του κτιρίου αυτή τη στιγμή επιβαρύνει τον προϋπολογισμό του ΤΕΙ Μεσολογγίου. Λόγω περικοπών στη χρηματοδότησή του, η Διοίκηση του Ιδρύματος επανειλημμένα έχει τονίσει ότι δεν μπορεί να καταβάλει πλέον το τίμημα των 190.000€ ανά έτος περίπου. Πλέον έχει μπει και χρονικό όριο για το πότε σταματά το ΤΕΙ να πληρώνει ενοίκιο: Δεκέμβριος 2012. Είτε κάποιος θα στεγάσει το ΤΕΣΥΔ είτε αυτό θα πάει στο Μεσολόγγι.

Ο Δήμος έχει αποφασίσει να πληρώνει μέρος του ενοικίου του Τμήματος, όμως αυτή η απόφαση δεν μπορεί να εκτελεστεί. Το ΤΕΙ Μεσολογγίου είναι εκτός των ορίων του Δήμου και επομένως δεν μπορεί ο Δήμος Ναυπακτίας να το χρηματοδοτήσει σύμφωνα με την αρμόδια υπηρεσία της Περιφέρειας που ελέγχει τη νομιμότητα των αποφάσεων των Δήμων. Επομένως η απόφαση είναι σαν να μην έχει ληφθεί ποτέ, αποτελεί απλά μια κούφια δήλωση καλής πρόθεσης.

Ποιες είναι οι πιθανές λύσεις; Λίγες, μετρημένες και ξεκάθαρες:

1) Αντί ο Δήμος να χρηματοδοτήσει το ΤΕΙ Μεσολογγίου, μπορεί να ενοικιάσει ο ίδιος κτίριο το οποίο στη συνέχεια θα παραχωρήσει στο ΤΕΣΥΔ για τη στέγασή του.

2) Μπορεί να αξιοποιηθεί το κτίριο της ΔΟΥ για τη στέγαση μέρους των δραστηριοτήτων του Τμήματος, με δεδομένο ότι η υπηρεσία -κακώς- καταργείται.

3) Μπορεί σε δημοτικό οικόπεδο να κατασκευαστεί ένα κτίριο χαμηλού κόστους και γρήγορης κατασκευής.

Οι παραπάνω λύσεις προφανώς δεν είναι οι τέλειες για το Τμήμα. Ωστόσο στην κατάσταση που βρίσκεται η χώρα κανένας δεν πρέπει να επιδιώκει το τέλειο αλλά το εφικτό. Άλλωστε και στο Μεσολόγγι να μετακινηθεί, προφανώς η στέγασή του θα έχει αρκετούς συμβιβασμούς.

Είναι η ώρα για λύσεις, αλλιώς το ΤΕΙ θα ακολουθήσει τη ΔΟΥ. Αυτή τη φορά όμως θα φταίει όχι το κεντρικό κράτος αλλά εμείς εδώ στη Ναύπακτο που οκτώ χρόνια τώρα δεν σταθήκαμε άξιοι να βρούμε 1500 τετραγωνικά να στεγάσουμε ένα από τα καλύτερα τμήματα ΤΕΙ της χώρας. Φταίμε αποκλειστικά εμείς οι Ναυπάκτιοι που σταματήσαμε τον χρόνο στο 2004: φέραμε το Τμήμα και μετά ούτε που ρωτήσαμε.


Είναι προφανές ότι είναι κομβική η στάση του Δήμου σε αυτό το θέμα. Αν δεν στεγάσει το Τμήμα, ο Δήμος θα είναι και ο μοναδικός υπεύθυνος για την εξέλιξη. Επί της ουσίας όλες η λύσεις περνούν από τα χέρια του.


ΥΓ: Οι σπουδαστές ας μην ανησυχούν. Το Τμήμα δεν πρόκειται ούτε να συγχωνευθεί ούτε να καταργηθεί καθώς πληροί όλα τα κριτήρια που έχει ανακοινώσει το Υπουργείο Παιδείας. Το μόνο του μειονέκτημα είναι ότι η Ναύπακτος δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε μέχρι σήμερα να το στεγάσει. Αυτό δεν επηρεάζει την αξία των πτυχίο σας, να είστε σίγουροι.

Ποιο το στίγμα της νέας κυβέρνησης;

Δεν θα ασχοληθώ με τα ευτράπελα με τις παραιτήσεις αόρκιστων υπουργών. Είναι τόσο προφανώς γελοίο και επικίνδυνο το θέμα που δεν αντέχει σε σχολιασμό. Ούτε θα ασχοληθώ με το αν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να συμμετάσχουν. Είναι προφανές ότι μια τόσο βαριά ήττα που αγγίζει τα όρια της διάλυσης δεν επιτρέπει τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Το 12% δεν είναι ποσοστό διακυβέρνησης.

Αυτό όμως που σηκώνει κουβέντα είναι το γεγονός ότι πλασάρονται ως τεχνοκράτες στελέχη που δραστηριοποιούνται οικονομικά στη χώρα. Δεν είναι καν το θέμα αν πρέπει ή όχι να εμπλακούν τεχνοκράτες στη διακυβέρνηση της χώρας τη δεδομένη στιγμή. Ας θεωρήσουμε ότι πρέπει, για την οικονομία της συζήτησης. Το ερώτημα είναι αν πράγματι επιλέξαμε τεχνοκράτες στην Ελλάδα. Για να απαντήσουμε σε αυτή την ερώτηση, πρέπει να δούμε ποιος είναι ο ορισμός του τεχνοκράτη.

Ως τεχνοκράτης ορίζεται το στέλεχος του δημόσιου ή ιδιωτικού τομέα με ανώτατη κατάρτιση και εμπειρία σε συγκεκριμένο τεχνικό τομέα που ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγων.

Επομένως τεχνοκράτης είναι ο έμπειρος επιστήμονας που λαμβάνει τεχνικά ορθές αποφάσεις, χωρίς να επηρεάζεται από πολιτικό "θόρυβο". Είναι έμπειροι οι συγκεκριμένοι; Βεβαίως είναι, το βιογραφικό τους είναι εντυπωσιακό.

Είναι όμως άνοσοι στον ανθρώπινο παράγοντα κατά τη λήψη αποφάσεων; Αυτό στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν μπορεί να αποδειχθεί αιτιοκρατικά. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε βάσιμα ότι η μέχρι τώρα πορεία τους και η εξάρτησή τους από μεγάλες οικονομικές μονάδες της Ελλάδας δεν επιτρέπει τον απαραίτητο βαθμό ανεξαρτησίας στις μελλοντικές τους αποφάσεις και τον τρόπο άσκησης των υπουργικών τους καθηκόντων.

Πως κάποιος που μέχρι χθες διοικούσε μια επιχείρηση σήμερα δεν θα λαμβάνει υπόψη του τα συμφέροντά της; Πως κάποιος που ακόμα είναι εφοπλιστής δεν θα λάβει αποφάσεις υπέρ των επιχειρηματικών του συμφερόντων και κατά του συνόλου; Ποιος είναι ο μηχανισμός που διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν περιπτώσεις που θα επικρατήσει το επιχειρηματικό συμφέρον επί του καλού της χώρας; Δυστυχώς τέτοια πρόνοια δεν υπάρχει, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Στην ίδια λογική, θα έπρεπε στο Υπουργείο Υποδομών να τοποθετηθεί προϊστάμενος κατασκευαστικής εταιρίας, στο Αθλητισμού πρόεδρος ΠΑΕ και στο Υπουργείο Τύπου κάποιος μεγαλοεκδότης. Θα ήταν ανεξάρτητοι από τον "ανθρώπινο παράγοντα" του ορισμού μας; Πιθανότατα όχι.

Άρα κακώς μιλάμε για κυβέρνηση με στίγμα τεχνοκρατών, αφού δεν απουσιάζει ο ανθρώπινος παράγοντας. Πρόκειται για κυβέρνηση όπου συμμετέχουν παράγοντες που έχουν ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα στη χώρα, αυτή είναι η πραγματικότητα. Το άμεσο μέλλον θα δείξει τα αποτελέσματα.

Ο φασισμός στο προσκήνιο

"Από καιρό είμαστε μάρτυρες ενός εγκλήματος, το οποίο διαπράττεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου και του Έθνους μας.

Η αδίστακτη και άθλια κομματική συναλλαγή, ο εκτραχηλισμός μεγάλης μερίδας του Τύπου, η μεθοδική επίθεση εναντίον όλων των θεσμών, η διάβρωσή τους, ο κατεξευτελισμός του Κοινοβουλίου, η κατασυκοφάντηση των πάντων, η παράλυση της κρατικής μηχανής, η πλήρης έλλειψη κατανόησης προς ταφλέγοντα προβλήματα της νεολαίας μας, η κακομεταχείριση των φοιτητών και σπουδαστών μας, η ηθική κάμψη, η σύγχυση και η θολότητα, η μυστική και φανερή συνεργασία με τους ανατροπείς και τέλος τα συνεχή εμπρηστικά κηρύγματα ασυνείδητωνδημοκόπων, κατέστρεψαν την γαλήνη του τόπου, δημιούργησαν κλίμα αναρχίας και χάους, καλλιέργησαν συνθήκες μίσους και διχασμού και μας οδήγησαν στο χείλος της εθνικής καταστροφής. Δεν απέμεινε πλέον άλλος τρόπος σωτηρίας..."

Βρίσκετε επίκαιρα αυτά τα λόγια;

Συμφωνείτε ότι αντικατοπτρίζουν αυτό που νιώθει ο πολύς κόσμος;

Είναι αυτό που περιγράφει ο Τύπος που απαξιώνει "τα δύο μεγάλα κόμματα";

Είναι η "κρίση του πολιτικού συστήματος" που βιώνουμε;

...
...
...

Είναι η εισαγωγή από το πρώτο "διάγγελμα" της Χούντας στις 21 Απριλίου 1967, από τα χείλη του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου.

Το παραπάνω το δημοσίευσα πρώτη φορά το 2008. Που να ήξερα ότι θα γινόταν ακόμα πιο επίκαιρο σε τέσσερα χρόνια.

Η ομοιότητα του "διαγγέλματος" του δικτάτορα και των απαξιωτικών διαπιστώσεων που κυκλοφορούν ευρύτατα,σοκάρει.

Από την άλλη διαπιστώνεται ότι πολύς κόσμος δεν αντιδρά στον εκφασισμό του πολιτικού βίου. Είναι τρομακτική η ανοχή της κοινωνίας σε φορείς φασιστικών ιδεών και σε φασιστικές πράξεις. Ειδικά δε οι νεώτερες ηλικίες ψηφοφόρων μοιάζουν τελείως απαθείς στο φαινόμενο, όταν δεν το αποδέχονται.

Είναι παράδοξο μια χώρα σαν την Ελλάδα που έχει υποφέρει από το φασισμό, μέσα σε λίγα χρόνια να έχει χάσει τα δημοκρατικά της ανακλαστικά.

Αυτή η ανοχή εξηγείται από ένα σύνολο συνθηκών. Καταρχήν, η κρίση πολιτικοποίησε σχεδόν το σύνολο του Ελληνικού λαού. Από πέρυσι το καλοκαίρι ασχολείται με την πολιτική ένα μεγάλο μέρος του Ελληνικού λαού, λόγω της κρίσης. Ένα κοινό που μέχρι τότε ψήφιζε με όρους lifestyle, ξαφνικά βρέθηκε σε πολιτική δύνη, χωρίς όμως καμία πολιτική παιδεία. Ένα απαίδευτο πολιτικά σύνολο που μαζικοποιήθηκε πολιτικά με προδιαγραφές "πάνω πλατείας" Συντάγματος. Ένα κοινό που λόγω της απειρίας του ήταν έτοιμο να αγκαλιάσει οποιαδήποτε ιδεολογία χωρίς να το ψάξει και πολύ. Σε αυτό έπαιξε ρόλο και η συντεταγμένη απουσία των κομμάτων της κοινοβουλευτικής αριστεράς από την πλατεία καθώς και η "ακομμάτιστη" υφή των διαδηλώσεων. Εκεί δόθηκε άπειρος χώρος σε πολιτικές ομάδες που έκρυψαν προσωρινά την φασιστική τους ταυτότητα.

Στο παραπάνω συνέβαλε και η διάχυτη φρασεολογία των δύο τελευταίων περί χούντας. Η αριστερά, που διαθέτει την απαραίτητη ηθική επιρροή, δεν είπε ποτέ όχι στις φραστικές ηλιθιότητες περί σημερινής χούντας, νενέκων, δοσιλόγων κλπ. Στο διάστημα αυτό κανένας δεν είπε ξεκάθαρα ότι ζούμε κρίση, όχι ανελευθερία. Αυτή η υφέρπουσα φρασεολογία είχε σαν αποτέλεσμα τον εθισμό μιας ολόκληρης γενιάς στις έννοιες του φασισμού, χωρίς όμως να ζει τις συνέπειές του. Η νεότερη γενιά ψηφοφόρων νομίζει ότι ζει σε περιβάλλον χούντας και κατά συνέπεια δεν αντιλαμβάνεται τη διαφορά μεταξύ κρίσης και φασιστικού καθεστώτος.

Στην απάθεια συμβάλλει και η πολυετής πολιτική ομαλότητα που επικρατεί στην Ελλάδα από το 1974. Στο διάστημα αυτό νομιμοποιήθηκε η αριστερά, σταμάτησαν οι πολιτικές διώξεις, απέκτησε πρόσβαση στο πελατειακό σύστημα εξουσίας και το άλλο μισό των Ελλήνων που μέχρι τότε ήταν στο περιθώριο λόγω κοινωνικών φρονημάτων. Η εναλλαγή της εξουσίας γινόταν ομαλά και με σεβασμό στους θεσμικούς κανόνες και γενικά η Ελλάδα απέκτησε μια θεσμική Δημοκρατία που λειτουργούσε όπως και στην υπόλοιπη Δύση. Πλέον η δημοκρατία θεωρείται δεδομένη και κανείς δεν πιστεύει ότι πρέπει να την υπερασπιστεί. Ας ελπίσουμε ότι το λάθος αυτό δεν θα αποδειχθεί μοιραίο.




Με λίγα λόγια, η κρίση που ιστορικά αποδεδειγμένα εξωθεί τον κόσμο στα άκρα, σε συνδυασμό με τα ανύπαρκτα δημοκρατικά ανακλαστικά του λαού και του πολιτικού συστήματος, έδωσαν χώρο στον φασισμό. 

Σε λίγες μέρες ψηφίζουμε. Οι επιλογές πολλές. Ας μην δώσουμε βήμα μέσω της Δημοκρατίας σε αυτούς που θέλουν να την καταλύσουν. Πλέον αυτό μοιάζει να είναι το πιο σημαντικό διακύβευμα των επερχόμενων εκλογών.

Μια τραγική ιστορία από το παρελθόν

Τον Ιούλιο του 1964 στη Στύλια Ναυπακτίας γίνεται το αδιανόητο: 17 νεκροί -κυρίως νέοι και μικρά παιδιά- και πολλοί ακόμα δηλητηριασμένοι από παραθείο.

Το παραθείο χρησιμοποιήθηκε αντί για ζάχαρη άχνη στα κόλλυβα μνημοσύνου και καταναλώθηκε από τους χωριανούς χωρίς να το αντιληφθεί κανείς. Αποτέλεσμα ήταν το ξεκλήρισμα πολλών νέων ανθρώπων στα καλά καθούμενα.

Το παραθείο στην όψη μοιάζει με την άχνη ζάχαρη. Προφανώς οι συσκευασίες των δύο υλικών ήταν ίδιες αφού τότε όλα τα υλικά ήταν χύμα, χωρίς σχετικές ετικέτες. Έτσι λοιπόν από ένα απλό ανθρώπινο λάθος το παραθείο κατέληξε στο δίσκο του μνημοσύνου και η άχνη στον κήπο.

Πολλοί χωριανοί που έζησαν αυτή την ιστορία φρίκης από τότε δεν τρώνε κόλλυβα μέχρι και σήμερα. Αφενός ο φόβος, αφετέρου η εικόνα της τραγωδίας χαράχθηκαν ανεξίτηλα. Οι ιστορίες δε με τα ελικόπτερα του στρατού να πηγαινοέρχονται ακόμα λέγονται από αυτόπτες μάρτυρες.

Μια τραγωδία που ήρθε από το πουθενά και έχει στοιχειώσει πολλές οικογένειες και ένα ολόκληρο χωριό.

Πηγή φωτογραφίας: http://konstantinosdavanelos.blogspot.com/2010/02/1964.html

Μ. Παρασκευή 2012 στη Ναύπακτο: Γραφειοκρατικές φαιδρότητες

Μεγάλο θέμα με την Μεγάλη Παρασκευή στη Ναύπακτο: πως θα γίνει η κοινή περιφορά των επιταφίων των δύο μεγαλύτερων ενοριών (πολιούχου Αγ. Δημητρίου και Αγ. Παρασκευής) στο λιμάνι χωρίς τις κλασσικές φωτιές στις ντάπιες του Ενετικού φρουρίου;

Η αλήθεια είναι ότι το θέαμα, μέχρι το 1998 που ακόμα η εκδήλωση γινόταν μόνο με φωτιές και χωρίς βεγγαλικά, ήταν κατανυκτικό και δημιουργούσε το κλίμα που αρμόζει στη συγκεκριμένη μέρα. Στη συνέχεια βέβαια άρχισαν να βάζουν "πινελιές" οι εκάστοτε δημοτικές αρχές δημιουργώντας ένα αμφισβητήσιμο αποτέλεσμα το οποίο στόχευε περισσότερο στον εντυπωσιασμό παρά στο πνεύμα της ημέρας.

Το συγκεκριμένο έθιμο έχει ιστορία που είναι άμεσα συνδεδεμένη με τη θαλάσσια όψη της Ναυπάκτου. Ψαράδες δημιουργούσαν το σκηνικό μέχρι πρόσφατα. Μεταφέρει τους πιστούς από τους ναούς στο λιμάνι, θέτοντας στο επίκεντρο το θαλασσινό στοιχείο. Δίνει ένα μοναδικό χαρακτήρα στη Ναύπακτο, μιας και έτσι είναι μια από τις ελάχιστες πόλεις όπου η περιφορά των επιταφίων είναι κοινή και επενδύεται με αντίστοιχη μεταμόρφωση ενός θαλάσσιου μνημείου της πόλης.

Σε κάθε περίπτωση, η ημέρα αυτή είναι εμβληματική για τη Ναύπακτο (και όχι για τη Ναυπακτία, ας τα διαχωρίσουμε επιτέλους. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα). Ακόμα και αν δεν υπήρχε αυτή η εθιμική εκδήλωση, θα έπρεπε να την έχουμε σκεφτεί.

Ξαφνικά δημιουργήθηκε ζήτημα από την αρχαιολογία, η οποία όπως μαθαίνουμε "απαγορεύει" τις εκδηλώσεις λόγω της φωτιάς πάνω στα τείχη. Προσωπικά μου δημιουργείται μια σειρά αποριών: τις προηγούμενες χρονιές γιατί δεν είχε απαγορεύσει η αρχαιολογία την εκδήλωση, τι άλλαξε φέτος; Δεύτερη απορία: η αρχαιολογία έδρασε αυτεπάγγελτα, δηλαδή αποφάσισε μόνη της να απαγορεύσει τις εκδηλώσεις ή ο Δήμος ζήτησε σχετική άδεια; Τρίτη απορία: τις προηγούμενες χρονιές υπήρχε σχετική "άδεια" ή απλά η εκδήλωση γινόταν από τον Δήμο χωρίς καμία εμπλοκή της αρχαιολογίας;

Με λίγα λόγια οι απορίες οδηγούν σε ένα ερώτημα: η αρχαιολογία άλλαξε στάση φέτος ή η δυσμενής εξέλιξη οφείλεται σε κάποια ενέργεια του Δήμου; Σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί, αφού μια ολόκληρη πόλη πρέπει να αλλάξει έθιμα λόγω ενός... εγγράφου. Αν η αρχαιολογία έδρασε από μόνη της τότε αποτελεί μια ακόμα περίπτωση νεοελληνικής τυπολατρίας. Αν ο Δήμος ζήτησε σχετική άδεια και η αρχαιολογία την αρνήθηκε, τότε το σφάλμα είναι του Δήμου αφού για κάποια πράγματα ο Δήμος δεν χρειάζεται να ζητά άδειες.

Τι πρέπει να γίνει λοιπόν αφού φτάσαμε εδώ; Κατά τη γνώμη μου η λύση είναι απλή: η εκδήλωση πρέπει να γίνει κανονικά όπως γινόταν πάντα, με ή χωρίς εγκρίσεις, αγνοώντας υπηρεσιακές αλληλογραφίες και χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις που δεν μπορούν να ακυρώσουν τη φυσιογνωμία και τα έθιμα μιας ολόκληρης πόλης. Άλλωστε σε μια χώρα που δεν μπορεί να επιβάλλει την απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς χώρους, λίγη σημασία έχει το αν ο Δήμος θα αγνοήσει μια προφανώς αστήρικτη υπηρεσιακή απόφαση.

Η διαχρονικότητα κάποιων εμβλημάτων και το εθιμικό δίκαιο της πόλης της Ναυπάκτου στηρίζουν μια τέτοια ενέργεια του Δήμου.

Παλιότερα σχετικά άρθρα:

http://gasimakop.blogspot.com/2010/03/blog-post_23.html

http://gasimakop.blogspot.com/2011/04/blog-post_26.html

Αναπλάσεις και αντιδράσεις

Με αφορμή τη μελέτη ανάπλασης του ανατολικού τμήματος της πόλης της Ναυπάκτου, έχουμε σε επανάληψη το φαινόμενο της αδράνειας που παρατηρείται διαχρονικά στη Ναύπακτο όταν συζητείται η μετάβαση της πόλης σε ένα μοντέλο που βάζει τον πεζό στο επίκεντρο και όχι το αυτοκίνητο. Η αδράνεια που παρατηρείται παράγει ίδιου τύπου αντιδράσεις που οδηγούν σε μερική ή πλήρη ακύρωση τέτοιων προσπαθειών.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το αυτοκίνητο κερδίζει τον πεζό. Αρκεί να θυμηθούμε την κατάληξη των αντιδρομήσεων στις δύο παραλίες επί δημαρχίας Παπαπαθάνη. Ο μελετητής τότε είχε προτείνει τα αυτοκίνητα να μην κινούνται διαμπερώς στις παραλίες, αλλά να υπάρχει μία μόνο καθόδος στη μέση περίπου από την οποία μπορούν οι οδηγοί να κινηθούν αριστέρα η δεξιά. Το μέτρο ίσχυσε ένα μήνα και πράγματι μείωσε την κίνηση. Οι αντιδράσεις όμως ακύρωσαν το μέτρο.

Είχε προηγηθεί το ζήτημα της ανάπλασης της πλατείας του λιμανιού, όπου ο μελετητής είχε προτείνει την πεζοδρόμηση του νότιου μέρους της πλατείας προς το λιμάνι και την εκτροπή της κίνησης από την βόρεια πλευρά. Ένα έργο που ακυρώθηκε λόγω αντιδράσεων και πυο έχει οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση με το καλύτερο σημείο της πόλης να είναι ουσιαστικά κυκλοφοριακός κόμβος και όχι σημείο ενδιαφέροντος. Άλλη μια νίκη του αυτοκινήτου επί του πεζού.

Στο ίδιο μοτίβο οδηγηθήκαμε στη μερική ακύρωση της ελεγχόμενης στάθμευσης. Αρχικά ο μελετητής είχε σχεδιάσει ένα σύστημα που λειτουργούσε σε ολόκληρο το κέντρο της πόλης, με θέσεις επισκεπτών και κατοίκων. Κάποια στιγμή, χωρίς νέα μελέτη, το σύστημα συρικνώθηκε μόνο στους δύο κεντρικούς δρόμους με αποτέλεσμα το κέντρο της πόλης να είναι ξανά πηγμένο στα αυτοκίνητα.

Πέρυσι το καλοκαίρι είχαμε τα ίδια με το διάστημα πεζοδρόμησης των δύο παραλιών. Ξεκινήσαμε από ένα διευρυμένο χρονικό διάστημα για να καταλήξουμε σε μια κατάσταση απροσδιόριστη με ανεφάρμοστα ωράρια, μπάρες να κλείνουν και να ανοίγουν τις προσβάσεις ανάλογα με τα κέφια του καθενός και, κυρίως, με ένα νομικό καθεστώς που δεν ξεκαθάριζε αν τελικά επιτρέπεται η κίνηση οχημάτων ή όχι στις παραλίες.

Η μόνη περίπτωση που προχώρησε κάτι ολοκληρωμένα ήταν η ανάπλαση του "κάτω δρόμου" από το λιμάνι μέχρι την Αγ. Παρασκευή. Πλατιά πεζοδρόμια τα οποία δεν είναι προσβάσιμα από αυτοκίνητα, υπογειωποιημένα δίκτυα κοινής οφέλειας, πρόβλεψη για φρεάτια ώστε να μην σκάβεται ο δρόμος για νέες υποδομές και γενικά μια εικόνα φιλική για τον πεζό. Φυσικά κάποια στιγμή κόπηκαν τα κάγκελα και πλέον το καλοκαίρι είναι αυτοκίνητα παρκαρισμένα σε όλο το μήκος του δρόμου, αλλά παραμένει η μόνη ίσως ολοκληρωμένη ανάπλαση των τελελυταίων ετών.

Με λίγα λόγια, η διαμόρφωση της εικόνας και της λειτουργίας της πόλης καθορίζεται από τις αντιδράσεις και τον τρόπο που αυτές γίνονται αντιληπτές από τον εκάστοτε Δήμαρχο. Αν ο Δήμαρχος είναι πεισματάρης ή αν οι αντιδράσεις τον αφήνουν αδιάφορο, προχωράμε σε κάτι καινούργιο. Αν όχι, τότε ή όλα μένουν ίδια ή, ακόμα χειρότερα, εφαρμόζονται μισές μελέτες για χάρη των αντιδρόντων.

Αυτός όμως δεν είναι τρόπος για να προχωρήσει μια πόλη στο μέλλον. Διαβούλευση, επιστημονική δουλειά, ολοκληρωμένη προσέγγιση είναι αυτό που χρειάζεται. Αν επικρατεί ο λαϊκισμός, η εξυπηρέτηση μικροσυμφερόντων κάποιων ομάδων και η λογική του "άσεγιαύριο" τότε το μέλλον δεν θα είναι καλό ούτε για την πόλη, ούτε για τους επαγγελματίες, ούτε για τους κατοίκους ούτε για τους επισκέπτες της.

Πως το κάνουν;

Σύμφωνα με την πάγια πρακτική του ΔΝΤ στο κέντρο της συνταγής του είναι ο αποπληθωρισμός. Αυτό έχει εφαρμόσει σε κάθε χώρα στην οποία έχει παρέμβει.

Η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη, που σημαίνει ότι δεν έχει δικό της εθνικό νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι δεν μπορεί να υποτιμηθεί το νόμισμα, οπότε ως εναλλακτική λύση χρησιμοποιείται η "εσωτερική υποτίμηση". Αυτή την παραλλαγή υποτείθεται ότι εφαρμόζει στην Ελλάδα.

Με την εσωτερική υποτίμηση υποτείθεται ότι μια εθνική οικονομία γίνεται πιο ανταγωνιστική. Φτηνότερα εργατικά, ασφαλιστικές εισφορές κλπ μειώνουν το κόστος της παραγωγής οπότε αυξάνονται οι εξαγωγές. Λογικό ακόυγεται ως εδώ.

Εδώ όμως προκύπτει ένα παράδοξο: στην Ελλάδα δεν έχουμε συμμετρική εσωτερική υποτίμηση. Μπορεί να πέφτουν οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα (ειδικά τους επόμενους μήνες που θα λήξουν οι κλαδικές συμβάσεις) αλλά από εκεί και πέρα μάλλον... ανατίμηση έχουμε.

Τα βασικά έξοδα αυξάνονται και γι' αυτό ευθύνονται αποκλειστικά τα ίδια τα μέτρα που υποτείθεται ότι φέρνουν εσωτερική υποτίμηση. Γιατί μπορεί να μειώνεται το μισθολογικό κόστος, αλλά αυξάνονται τα καύσιμα που χρειάζονται για την παραγωγή και τη μεταφορά των προϊόντων. Αυξάνεται το κόστος της ηλεκτρικής ενέργειας, αυξάνεται η φορολογία, έρχονται διαρκώς "έκτακτοι" φόροι και εισφορές, αύξησεις ΦΠΑ κλπ. Έρχονται δηλαδή διαρκώς νέες αυξήσεις που επιβάλλουν τα ίδια μέτρα που υποτείθεται ότι θα μας κάνουν πιο φτηνούς.

Αυτό το παράδοξο εδράζεται στην πάγια αδυναμία του ελληνικού κράτους να εισπράξει τους φόρους που αναλογούν στον καθένα. Αφού δεν μπορεί να φορολογήσει άμεσα λόγω φοροδιαφυγής, φορολογεί έμμεσα. Αυτό όμως πληθωρίζει ακόμα περισσότερο την εθνική οικονομία, την ώρα που παγώνει την οικονομική δραστηριότητα λόγω έλλειψης ρευστότητας.

Με λίγα λόγια αν δεν λειτουργήσει ο μηχανισμός της φορολόγησης, δεν πρόκειται ούτε η συνταγή του ΔΝΤ να δουλέψει, ούτε ανάκαμψη και ανάπτυξη να δούμε, ούτε να ξεπεράσουμε την κρίση.

Το εντυπωσιακό είναι η διαχρονική αδυναμία του ελληνικού κράτους να κάνει το προφανές: να λειτουργήσει αποτελεσματικά ένα φορολογικό μηχανισμό. Αγγίζει τα όρια του παράδοξου αυτή η διαχρονική αστοχία την οποία πληρώνουμε σήμερα με την αφαίμαξη της μεσαίας τάξης και της αγοράς. Πως γίνεται λοιπόν αυτή η "λεπτομέρεια" να περνά "απαρατήρητη" από όλους;

Εξελίξεις για τη στέγαση του ΤΕΣΥΔ

Η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου υπέγραψε το παρακάτω έγγραφο, με το οποίο ουσιαστικά δηλώνει την πρόθεσή του για τη δημιουργία μόνιμων κτιριακών εγκαταστάσεων στη Ναύπακτο για τις ανάγκες του ΤΕΣΥΔ. Έτσι "παροτρύνει" την ΚΕΔ να παραχωρήσει μέρος του ΒΚ 312 (Σκας) για τις ανάγκες του ΤΕΣΥΔ.

Ουσιαστικά με το έγγραφο αυτό το υπουργείο Παιδείας προωθεί την κατασκευή του βιοκλιματικού κτιρίου για τη στέγαση του ΤΕΣΥΔ από την ΚΕΔ (όπως έχει προτείνει το ΤΕΙ Μεσολογγίου), προϋπολογισμού 15.000.000€.

Πρόκειται για θετική εξέλιξη, αφού είναι η πρώτη φορά από το 2004 που ιδρύθηκε το Τμήμα που το υπουργείο Παιδείας δείχνει ότι σκοπεύει να κλείσει το θέμα των μόνιμων εγκαταστάσεων. Είναι προφανές ότι με την κίνηση αυτή το υπουργείο Παιδείας δηλώνει την πρόθεσή του να παραμείνει και να αναπτυχθεί το Τμήμα στη Ναύπακτο, βάζοντας τέλος στα σενάρια μετακίνησης.

Μένει τώρα η ΚΕΔ να προχωρήσει στις δικές της ενέργειες για την κατασκευή του κτιρίου στο συγκεκριμένο χώρο. Ωστόσο δεν προσδιορίζεται η πηγή της χρηματοδότησης και όπως ξέρουμε οι οικονομικές συγκυρίες δεν είναι ευνοϊκές. Η πίεση που πλέον πρέπει να ασκηθεί αφορά τη χρηματοδότηση του έργου και, την ολοκλήρωση των σχετικών διαδικασιών από την ΚΕΔ.

Ακολουθεί το έγγραφο ώστε να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.

ΥΓ: Δείτε εδώ τη σχετική προϊστορία.

Καρναβάλι Ναυπάκτου 2012

Θα είμαστε εκεί:)

Ελεύθερη πτώση

Μόνο έτσι περιγράφεται η κατάσταση της Ελλάδας.

Μία κοινωνία σε αδιέξοδο, που βλέπει να χάνονται όσα μέχρι χθες θεωρούνταν κεκτημένα. Συντάξεις, μισθοί, εργασιακό θεσμικό πλαίσιο, προοπτική εργασίας, περιουσία, σύστημα υγείας, παιδεία, μικρές και μεγάλες πολυτέλειες, ευζωία, τα πάντα. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν όλα αυτά πράγματι χάνονται ή αν έτσι νιώθουν οι πολλοί, το αποτέλεσμα είναι ίδιο.

Κανείς όμως δεν διδάσκεται από το γεγονός ότι αυτά που σήμερα χάνονται, μέχρι χθες ήταν απαξιωμένα. Ποιος θεωρούσε σημαντική τη δωρεάν παιδεία και το σύστημα υγείας όπως παρέχονται; Ποιος θεωρούσε σημαντική την εργασιακή νομοθεσία; Σχεδόν κανένας.

Τώρα αλλάζουν πολλά. Οι εργαζόμενοι διαμορφώνουν ταξική συνείδηση, μεγάλο παράδειγμα η απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία. Η ανέχεια αλλάζει τον τρόπο ζωής και το αξιακό σύστημα της κοινωνίας. Οι μεγάλοι πολιτικοί σχηματισμοί καταρρέουν κάτω από το βάρος των διαψευδόμενων προσδοκιών και της ακύρωσης του πελατειακού συστήματος.

Την ίδια ώρα κανείς δεν αναλαμβάνει έστω και ηθικά τις ευθύνες του. Οι πολιτικοί, οι δημόσιοι λειτουργοί, ο επιχειρηματικός κόσμος, οι δημοσιογράφοι, οι συνδικαλιστές, οι επιστήμονες και το τεχνικό προσωπικό της χώρας, παριστάνουν οι περισσότεροι τις μωρές παρθένες και ότι δεν ξέρανε τίποτα για τον φόνο. Η αλήθεια είναι ότι λίγο πολύ ξέρανε οι παράγοντες του δημόσιου βίου. Είτε παθητικά είτε ενεργητικά, πολλοί συμβάλλανε στην κατάντια από τη μεταπολίτευση και μετά. Και δεν μιλάμε για τον απλό ψηφοφόρο, αλλά γι' αυτούς που διοίκησαν με κάποιο τρόπο όλο αυτό τον καιρό.

Σε αυτή τη φάση η πιο εύκολη επιλογή είναι ο λαϊκισμός,ο ο οποίος υποδεικνύει την αποποίηση των ευθυνών μέσω της κοροϊδίας. Γι' αυτό βλέπουμε νυν υπουργούς να προσγειώνονται ξαφνικά στην Ελλάδα και να διαπιστώνουν ότι η πολιτική που οι ίδιοι εφάρμοσαν δεν έχει αποτέλεσμα. Γι' αυτό βλέπουμε πρώην υπουργούς που με την πολιτική τους δώσανε την χαριστική βολή στην Ελληνική οικονομία, σήμερα να παριστάνουν τους σκληρούς διαπραγματευτές. Οι πολιτικοί σαν τον Χρυσοχοΐδη και τον Παπαθανασίου απλά λαϊκίζουν, αφού πρώτα κυβέρνησαν πολλά χρόνια και κατά συνέπεια το μεγάλο μέρος της ευθύνης είναι δικό τους. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις σε μικρά και μεγάλα κόμματα, αφού συχνά οι "μικροί" ξεπεράνε σε λαϊκισμό τους μεγάλους.

Δυστυχώς δεν είναι μόνο οι μεγάλοι πολιτικοί που βλέπουν τον λαϊκισμό ως την κολυμβήθρα του Σιλωάμ και τρέχουν μακριά από αυτό που υπηρέτησαν τόσα χρόνια. Πολλά "μεσαία" στελέχη που διαχειρίστηκαν εξουσία σε διάφορα επίπεδα, σήμερα παριστάνουν τους αγανακτισμένους και ρίχνουν πρώτοι την κατάρα στους ομοίους τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν είναι αυτοί είναι οι πρώτοι που θα εισπράξουν την απαξίωση των πολλών. Το λάθος μπορεί να γίνει ανεκτό, ακόμα και η κακή πρόθεση. Η κοροϊδία όμως δύσκολα συγχωρείται από τις μάζες, ειδικά όταν αυτή προέρχεται από τα μεσαία στελέχη που είναι πιο κοντά στην κοινωνία. Όλοι αυτοί, μεσαίοι και μεγάλοι, σύντομα θα καταλήξουν στο περιθώριο μαζί με το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα.

Το χειρότερο όλων σε αυτή την κατάσταση είναι η αίσθηση του αδιεξόδου. Αδιέξοδη η εφαρμοζόμενη πολιτική, αφού ακόμα και αυτοί που την εφαρμόζουν, την καταγγέλλουν. Πως να αποδώσει κάτι που δεν το πιστεύει αυτός που το πρεσβεύει; Από την άλλη, δεν φαίνεται βιώσιμη εναλλακτική πορεία για τη χώρα. Έχουμε εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα του καπιταλισμού που καθορίζει τη Δύση. Αδιέξοδα που εντείνει η δική μας κακή διαχείριση που μας έβαλε στο μάτι του κυκλώνα. Να μείνουμε στο ευρώ, τα μέτρα δυσβάστακτα. Να γυρίσουμε σε εθνικό νόμισμα, οι συνέπειες θα είναι απερίγραπτες.

Έτσι λοιπόν βλέπουμε την Ελλάδα να είναι σε ελεύθερη πτώση. Με μία κοινωνία απογοητευμένη, με πολιτικό προσωπικό που επιλέγει την κοροϊδία και τον λαϊκισμό, με ένα καταρρέον πολιτικό σύστημα, χωρίς ηγεσία, χωρίς κοινωνικές δυνάμεις που να δείχνουν το δρόμο προς το αύριο. Είδομεν.

Το μισθολογικό κόστος ιδιωτικού τομέα

Ξαφνικά άνοιξε μέσω τηλεοράσεων το θέμα των αποδοχών των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Κύριο θέμα η αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων που θα επέλθει με τη μείωση του μισθολογικού κόστους.

Πρόκειται για εντελώς λάθος θεώρηση του ζητήματος. Είναι πράγματι γεγονός ότι ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας δεν είναι ανταγωνιστικός. Αν ρωτήσεις όμως οποιοδήποτε επιχειρεί και απασχολεί πάνω από 2 άτομα, θα γίνουν αμέσως κατανοητές οι παθογένειες που προκαλούν τα προβλήματα.

Πρώτο πρόβλημα είναι τα νόμιμα και φανερά κέντρα κόστους που δεν αφορούν τη μισθοδοσία. Ασφαλιστικά ταμεία, οι υψηλοί έμμεσοι φόροι στις υπηρεσίες που παρέχουν οι ΔΕΚΟ, οι εξωφρενικοί συντελεστές φορολόγησης για όποιον δεν μπορεί να κρύψει εισόδημα, οι συνεχόμενες και συχνές αλλαγές στο καθεστώς φορολόγησης, η έκτακτη επιβολή φόρων και πάει λέγοντας. Με λίγα λόγια, μια επιχείρηση δεν ξέρει ποτέ τι επιπλέον θα καταβάλει, πέρα από αυτά που έχει ήδη προγραμματίσει.

Δεύτερο πρόβλημα η κρίση, που εντείνει τα προβλήματα. Το βασικό θέμα για τις επιχειρήσεις λιανικής κυρίως, είναι η πτώση της κατανάλωσης την ώρα που τα έξοδα αυξάνονται λόγω έκτακτων φόρων. Από τη στιγμή που η ανεργία είναι στο 20% και οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν καταναλώνουν, δεν υπάρχει τζίρος.

Η ουσιαστική κατάργηση των δημόσιων επενδύσεων και το πάγωμα του ΕΣΠΑ έχει επίσης γονατίσει πολλές επιχειρηματικές μονάδες. Οι επιχειρήσεις που δουλεύουν με το δημόσιο απλά έχουν κάνει στάση εργασιών τα τελευταία 4 χρόνια και έχουν πολύ χαμηλό τζίρο.

Σε όλα αυτά προστίθεται η κατάργηση του δανεισμού από τράπεζες και προμηθευτές. Οι προμηθευτές πλέον δουλεύουν μόνο με πληρωμή μετρητοίς, τη στιγμή που πριν 1-2 χρόνια οι πιστώσεις άγγιζαν τον ένα χρόνο. Αποτέλεσμα είναι ο περιορισμός του διαθέσιμου εμπορεύματος.

Επιπλέον σε αυτά έρχεται η διαφθορά, το λάδωμα και το περίεργο ελληνικό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Το 4-4-2 που έβγαλε στη φόρα ο Σπινέλλης και πέσανε όλοι από τα σύννεφα είναι ο κανόνας εδώ και πολλά χρόνια. Μια μικρή και πιθανώς επουσιώδης παράβαση του ΚΒΣ οδηγεί σε υψηλό πρόστιμο το οποίο όμως χαμηλώνει με τις κατάλληλες επαφές και τα σωστά δώρα.

Στην περίπτωση δε των δημοσίων έργων γίνεται απλά χαμός. Επιτροπές Παρακολούθησης και Παραλαβής Έργων που άνετα μπορούν να μετατραπούν σε εστίες διαφθοράς που δημιουργούν μαύρο χρήμα. Απλοί υπεύθυνοι προμηθειών που μπορούν να μεταβάλλουν την ημερομηνία πληρωμής ενός τιμολογίου.

Προσθέστε σε όλα αυτά και τα υψηλότοκα δάνεια που έχει χορηγήσει ένα ληστρικό τραπεζικό σύστημα για χρόνια, τα οποία έχουν οδηγήσει επιχειρήσεις να χρωστάνε με επιτόκια που αγγίζουν το 20%.

***

Το κόστος από τα παραπάνω είναι τεράστιο και ουσιαστικά επιβαρύνει κατά πολύ το κόστος εργασίας. Η συμμετοχή των παραπάνω ελληνικών πατεντών στο κόστος μιας επιχείρησης ξεπερνά κατά πολύ το εργασιακό κόστος. Σε μία επιχείρηση έντασης εργασίας, το παραπάνω κόστος μπορεί να είναι και τετραπλάσιο του κόστους εργασίας. Επομένως όλη αυτή η κουβέντα δεν οδηγεί πουθενά και οι περικοπές των μισθών στον ιδιωτικό τομέα δεν θα προσφέρει τίποτα. Απλά θα εντείνει την ύφεση και θα δημιουργήσει προβλήματα στα ασφαλιστικά ταμεία.

ΥΓ: Όσο αφορά τον 13ο μισθό: ο χρόνος έχει 52 εβδομάδες. Οι μήνες είναι 12 και επομένως ο μισθωτός πληρώνεται για 48 εβδομάδες εργασίας, ενώ θα έπρεπε να πληρώνεται ένας μισθωτός είναι 52. Με τη μισθοδοσία ανά μήνα ο εργαζόμενος χάνει ένα μηνιάτικο. Αυτό έρχεται να συμπληρώσει ο 13ος μισθός, δε είναι "δώρο" ή επίδομα, αλλά δεδουλευμένα.

Διάλειμμα για διαφημίσεις

Σκοπός μιας διαφήμισης είναι να προωθήσει ένα προϊόν, μία υπηρεσία ή ένα δίκτυο πωλήσεων. Για το λόγο αυτό δημιουργείται ένα μήνυμα που αφενός αποδίδει ιδιότητες στο διαφημιζόμενο αντικείμενο και αφετέρου στοχεύει στη μεγιστοποίηση της αναγνώρισής του.

Έτσι δημιουργούνται καμπάνιες που στόχος τους είναι μεγιστοποιήσουν την αναγνώριση του διαφημιζόμενου αντικειμένου και να αποδώσουν σε αυτό συγκεκριμένη ταυτότητα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει η διαφήμιση να είναι "έξυπνη", να κεντρίζει δηλαδή το ενδιαφέρον του καταναλωτή ώστε να θυμάται το μήνυμά της.

Δυστυχώς φαίνεται ότι ο χώρος της διαφήμισης δίνει βάση μόνο στην "εξυπνάδα" του μηνύματος και, θυσιάζει την ταυτότητα του διαφημιζόμενου αντικειμένου. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση για τις αποτυχίες που κατά καιρούς βλέπουμε.

Ένα ακραίο παράδειγμα η διαφήμιση του "τζάμπα". Ο "τζάμπας" λοιπόν είναι ένας γλοιώδης τύπος που προφανώς δε έχει πρόβλημα να πίνει από ξένα ποτήρια προκειμένου να μεθύσει χωρίς να πληρώσει, να τρίβεται δημοσίως στην παραλία πάνω σε έναν μποντιμπιλτερά προκειμένου να μην πληρώσει για αντηλιακό και, να γίνεται ρεντίκολο ταξιδεύοντας σε μία βαλίτσα ώστε να μην πληρώσει ακτοπλοϊκό εισιτήριο. Πράξεις ηλίθιες αν γίνονται από κάποιον που ξεπερνάει την ηλικία των τεσσάρων ετών. Αυτός λοιπόν ο προφανώς χαζός ψωνίζει από συγκεκριμένη αλυσίδα ηλεκτρικών ειδών γιατί είναι πιο φθηνή, αυτό είναι το μήνυμα που προσπαθεί να εντυπώσει η καμπάνια.

Αφού αυτός ψωνίζει εκεί μην το ψάχνεις, είμαστε οι πιο φθηνοί. Αυτό που χάσανε οι δημιουργοί της διαφήμισης είναι ότι ταυτίζουν τον πιθανό πελάτη τους με έναν ήρωα που είναι απλά ένας ηλίθιος και που δεν θα είχε πρόβλημα να κάνει οποιαδήποτε αηδία προκειμένου να μην χαλάσει λεφτά. Ταυτίζουν τον καταναλωτή τους με τον συγκεκριμένο ηλίθιο χαρακτήρα. Αν ψωνίσω από τη συγκεκριμένη αλυσίδα είμαι ίδιος με αυτόν, αυτό είναι το έμμεσο μήνυμα που προκύπτει. Θα αγοράσω φτηνά, αλλά θα είμαι ηλίθιος.

Επειδή δεν με θεωρώ ηλίθιο σαν τον "τζάμπα", έχω ένα λόγο πλέον να μην ψωνίσω από εκεί. Και αυτό το λόγο τον δημιούργησε η συγκεκριμένη διαφήμιση.

***

Δεύτερο παράδειγμα ο "ΔΝΤ σημαίνει Δε Νομίζω Τάκη". Ένα άτομο που σε φάση κρίσης και χωρίς να έχει λεφτά επιμένει να αγοράζει καινούργια προϊόντα τεχνολογίας, τα οποία εν τέλει δεν καλύπτουν τις πλέον βασικές ανάγκες. Εδώ καιγόμαστε και ο τύπος αγοράζει πλέι-στέισιον με δόσεις. Σε καλή τιμή, δε λέω. Αλλά τέτοια εποχή μάλλον άλλες θα έπρεπε να είναι οι προτεραιότητες ενός συνετού ανθρώπου. Αν λοιπόν ψωνίσω από εκεί γίνομαι ίδιος με αυτόν, δηλαδή ένας κούκου τύπος που δεν πρόκειται να διαχειριστεί ποτέ σωστά τα οικονομικά του και το μόνο που τον νοιάζει μέσα στον πανικό είναι τα γκαντζετάκια.

Επειδή με θεωρώ υπεύθυνο με τα οικονομικά μου και ζορίζομαι αυτή την εποχή, έχω πλέον ένα λόγο να μην ψωνίσω εκεί. Και αυτό το λόγο τον δημιούργησε η συγκεκριμένη διαφήμιση.

***

Αντιπαραδείγματα πολλά, διαφημίσεις που και έξυπνες είναι οπότε εντυπώνονται αλλά δεν ταυτίζουν κανέναν με κάποιο αρνητικό πρότυπο.

Χαρακτηριστικό θετικής διαφήμισης αυτή του "γιατρού της πείνας". Ο ήρωας είναι καθημερινός Έλληνας, βιοπαλαιστής, έξυπνος, λαϊκός άρα κοντά στην ιδιοσυγκρασία του καταναλωτή και δεν πρόκειται να τον κοροϊδέψει, δίνει το κάτι παραπάνω στην ίδια τιμή με τον ανταγωνιστή του και είναι ανοιχτός αφού δεν έχει πρόβλημα να δώσει ένα μικρό σόου προκειμένου ο πελάτης του να γελάσει λίγο χωρίς όμως να γίνεται γελοίος. Η συγκεκριμένη εταιρία λοιπόν αποκτά θετική ταυτότητα: καθημερινός άνθρωπος που μοχθεί τίμια προκειμένου να ικανοποιήσει ανάγκες των πελατών του.

Να λοιπόν μια ελληνική, τίμια και προσιτή τηλεπικοινωνιακή εταιρία που μου κάνει. Και αυτό το λόγο τον δημιούργησε η συγκεκριμένη διαφήμιση.

***

Καλές λοιπόν οι εξυπνάδες, απαραίτητες στις διαφημίσεις όπου σε ελάχιστο χρόνο πρέπει να πετύχεις πολλά. Αλλά η θυσία του μηνύματος στο βωμό της εξυπνάδας δεν έχει πάντα θετικά αποτελέσματα.

Μπορεί ο ήλιος να ξεχρεώσει τους δήμους της χώρας;

Μία ενδιαφέρουσα πρόταση που σίγουρα αφορά και τη Ναύπακτο, που όμως σκαλώνει σε διάφορα θέματα, κυρίως νοοτροπίας.

Είμαι βέβαιος ότι η παρακάτω πρόταση στην πόλη μας θα θεωρηθεί γραφική και ουτοπική. Θα προτιμούσα όμως ο δημόσιος δημοτικός διάλογος να εμπεριέχει τέτοια οραματικά σχέδια μαζί με το όποιο ρίσκο της αποτυχίας, παρά να εξαντλείται στο κουφάρι του Ξενία και να αναφέρονται ως τομές απλά πράγματα όπως η δημιουργία ενός χώρου στάθμευσης ή οι εκδηλώσεις της Ναυμαχίας. Άλλωστε πόσο να σε εμπνεύσουν τα λιγότερα ή περισσότερα βεγγαλικά; Πόσο να πολωθείς αν θέλεις να είναι λίγα ή πολλά; Πόσο να σε εμπνεύσει η σύγκριση των διαχειριστικών ικανοτήτων εν μέσω χρεοκοπίας;

Δυστυχώς ό,τι ξεφεύγει από την -κατά κοινή ομολογία- αποτυχημένη πεπατημένη δεν έχει (ακόμα;) θέση στον τοπικό διάλογο. Πιστεύω όμως ότι οι καιροί αλλάζουν και ότι πολλοί συμπολίτες είναι έτοιμοι να εκτιμήσουν κάποιον που δεν θα φοβάται να μιλήσει στα όρια του ρεαλισμού. Άλλωστε ρεαλισμός δεν σημαίνει στασιμότητα. Το αποδεικνύουν οι θετικές επιστήμες που οδηγούν σε χρήσιμες ανακαλύψεις. Άλλωστε πριν βιαστούμε να πούμε ότι μια τέτοια δράση είναι ανέφικτη, ας σκεφτούμε ότι σε εγκατάσταση φωτοβολταϊκών με ίδιους πόρους προχωρά ο Δήμος Νεάπολης-Συκεών (λεπτομέρειες εδώ).

Καλή ανάγνωση και καλή χρονιά.

ΥΓ: Μην δικαιώσετε τους φόβους μου μετατοπίζοντας τη συζήτηση στη χωροθέτηση φωτοβολταϊκών πάρκων, άλλο είναι το θέμα μας:)

***

Είναι δυνατόν ο ήλιος να μπορεί να καλύψει τα χρέη του 90% των δήμων της χώρας; Όσο και αν μια τέτοια θέση μπορεί να φαντάζει υπερβολική η αλήθεια των αριθμών αποστομωτικά αποδεικνύει πως είναι δυνατόν. Η επένδυση σε φωτοβολταϊκά συστήματα για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τους δήμους της χώρας με δανειστές – μέτοχους τους κατοίκους του δήμου μπορεί να δώσει μια ανέλπιστη λύση. Ας μην προτρέξει ο οποιοσδήποτε ειδικός να ισχυριστεί πως τέτοιες επενδύσεις χρειάζονται δάνεια που οι δήμοι λόγω των χρεών τους δεν μπορούν να λάβουν από τις τράπεζες. Δεν χρειάζεται κανένα δάνειο.

Το μόνο που χρειάζεται είναι οι κάτοικοι κάθε δήμου να χρηματοδοτήσουν, με έντοκη επιστροφή χρημάτων, τις επενδύσεις αυτές. Ας δούμε το σκεπτικό που οδηγεί σε μια τέτοια λύση, μέσω ενός παραδείγματος για το Δήμο Περάματος του οποίου ο υπογράφων είναι δημότης.

Σύμφωνα με τον ιστότοπο www.enet.gr ο εν λόγω δήμος, με πληθυσμό 26.000 κατοίκων περίπου, έχει μακροπρόθεσμες υποχρεώσεις προς τράπεζες και το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων ύψους περίπου 16.000.000 ευρώ, δηλαδή χρέος 615 ευρώ ανά μονάδα πληθυσμού. Προκειμένου να χαραχθεί μια πορεία διεξόδου σε ένα τόσο δυσθεώρητο ύψος χρέους για ένα σχετικά μέσο πληθυσμιακά δήμο, το πρώτο βήμα που απαιτείται είναι η συμφωνία των τοπικών δημοτικών παρατάξεων για ένα κοινό πρόγραμμα δράσης το οποίο ως καρδιά του θα έχει την εκτέλεση ενός επενδυτικού προγράμματος 10 ετών όπου κάθε κάτοικος θα πρέπει να δανειοδοτεί τον δήμο με ένα ποσό της τάξης των 9,3 ευρώ/μήνα, χρήματα που θα καλύψουν αποκλειστικά την ανάπτυξη φωτοβολταϊκών συστημάτων. Θα πρέπει να επισημανθεί ιδιαίτερα το γεγονός, ότι το πρόγραμμα δεν πρέπει να στηρίζεται σε έκτακτα χαράτσια ή σε έκτακτους δημοτικούς φόρους επιβάρυνσης των κατοίκων.

Αυτή η πρακτική θα οδηγήσει σε μη συμμετοχή και χωρίς δεύτερη σκέψη σε αντίδραση αφού μοιραία θα συνδεθεί με άλλη μία αφαίμαξη χρηματικών ποσών (από τις τόσες των τελευταίων δύο ετών) που πιθανά να πάνε χαμένα ως μέρος αποπληρωμής τόκων χρεών που δεν έχουν καμία άλλη χρησιμότητα για το κοινωνικό σύνολο. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να στηρίζεται στον ξεκάθαρο δανεισμό των κατοίκων προς το δήμο, μέσω του οποίου θα χρηματοδοτηθεί ένα πολύτιμο για την οικονομία της τοπικής κοινότητας έργο, και το οποίο σε βάθος χρόνου θα επιστρέψει εντόκως όλο το ποσό που δόθηκε ως δάνειο.

—Ας παρατεθεί λοιπόν η αλήθεια των αριθμών.

Λαμβάνεται ως υπόθεση ότι κάθε εγκατεστημένο KW ισχύος φωτοβολταϊκού συστήματος κοστίζει (αδειοδότηση, αγορά, τοποθέτηση και διασύνδεση του φωτοβολταϊκού συστήματος με το δίκτυο ρεύματος της ΔΕΗ) 3500 ευρώ (ποσό που συνεχώς βαίνει μειούμενο τα τελευταία χρόνια λόγω της ραγδαίας τεχνολογικής προόδου του κλάδου παραγωγής φωτοβολταϊκών πάνελ). Επίσης τίθεται ως δεύτερη υπόθεση ότι το σύνολο των κατοίκων θα λαμβάνει το 50% των απολαβών από την πώληση του ηλεκτρικού ρεύματος προς τη ΔΕΗ και το υπόλοιπο 50% θα πηγαίνει ως έσοδο στα ταμεία του δήμου.

Αν κάθε χρόνο και για 10 συνεχόμενα χρόνια, ο δήμος Περάματος εγκαθιστά φωτοβολταϊκά ισχύος 600KW, σε περιοχή με μέση ηλιοφάνεια 3,5 ώρες/ημέρα και με χρόνο ζωής του κάθε συστήματος 25 χρόνια, σε βάθος 35 χρόνων , το ηλεκτρικό ρεύμα που θα έχει παραχθεί, θα αποφέρει για το Δήμο περίπου 38.500.000 ευρώ και για κάθε κάτοικο περίπου 1480 ευρώ. Προσοχή! έχοντας επενδύσει 1120 ευρώ κάθε κάτοικος, εν τέλει θα λάβει 1480 ευρώ. Μπορεί φυσικά να μην αποτελεί το συγκεκριμένο ποσό τη λύση των οικονομικών του αδιεξόδων, ή μια επένδυση υπερυψηλής απόδοσης , αλλά για πρώτη φορά στα χρονικά θα έχει λάβει εντόκως χρήματα από μία κοινή δράση η οποία θα βοηθήσει τον δήμο όπου ζει να λύσει το πρόβλημα χρέους του.

Τα 38.500.000 ευρώ των απολαβών του δήμου, αντιστοιχούν χοντρικά στο ποσό αποπληρωμής δανείου16.000.000 ευρώ, με διάρκεια αποπληρωμής 35 έτη και επιτόκιο 5,9% , περίπου ίσο με αυτό δηλαδή που προσφέρει το Ταμείο Παρακαταθηκών και δανείων. Με άλλα λόγια αν σήμερα ο δήμος Περάματος, λάβει ένα δάνειο 16.000.000 ευρώ προκειμένου να αποπληρώσει τον παλαιό δανεισμό του και ταυτόχρονα ξεκινήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα ανάπτυξης φωτοβολταϊκών συστημάτων με εκχώρηση των απολαβών του από τη ΔΕΗ για 35 έτη στο ΤΠκΔ τότε ο Δήμος μηδενίζει το χρέος του. Και αυτό το έχει καταφέρει έχοντας διασφαλίσει ότι κάθε κάτοικος θα πάρει τα χρήματά του πίσω έντοκα!

Λαμβάνοντας υπόψη ότι το 90% των δήμων της χώρας χρωστά (μακροπρόθεσμα) λιγότερα από 400 ευρώ/κάτοικο, ένας τέτοιος προγραμματισμός μπορεί να λάβει χώρα με επένδυση ανά κάτοικο λιγότερο από 5,85 ευρώ/μήνα για 10 χρόνια. Κάπου εδώ βέβαια θα μπορούσαν να ακουστούν οι «άλλες» απόψεις και τα ερωτήματα. Μπορεί να γίνει στους δήμους της χώρας τέτοιος δεκαετής προγραμματισμός; Είναι δυνατόν οι δημοτικές παρατάξεις να συμφωνήσουν σε μια τέτοια μακροχρόνια δράση τη στιγμή που δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε αυτονόητα θέματα καθημερινότητας; Μπορεί να αναπτυχθεί σύστημα που θα διασφαλίσει ότι οι κάτοικοι θα πάρουν πίσω τα χρήματα που θα δανείσουν το δήμο; Έχει κάθε δήμος της χώρας τόσο διαθέσιμη έκταση προκειμένου να αναπτυχθούν τα φωτοβολταϊκά πάρκα; Είναι τα νούμερα που προαναφέρθηκαν ακριβή και ανεπτυγμένα με κάθε λεπτομέρεια; Όσον αφορά στη λεπτομέρεια των αριθμών, σίγουρα μέσα στις λίγες γραμμές αυτού του άρθρου δεν μπορεί κανείς να αναπτύξει μια πλήρη τεχνικο-οικονομική πρόταση, αλλά μπορεί σίγουρα να δώσει μια διαφορετική οπτική βασιζόμενος σε κάποιες υποθέσεις που έχουν σημαντικό βαθμό βεβαιότητας. Όσον αφορά στα υπόλοιπα ερωτήματα δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να αποτελέσουν το αξεπέραστο εμπόδιο υλοποίησης ενός τέτοιου εγχειρήματος. Να καθυστερήσουν την υλοποίησή του; Μπορεί ναι. Να δημιουργήσουν τις συνθήκες προβληματισμού για να τεθούν καλύτερες βάσεις οργάνωσής του ; Σίγουρα ναι. Όμως δε γίνεται με κανένα τρόπο να αποτελέσουν άλλοθι, προκειμένου οι πνιγμένοι στα χρέη δήμοι της χώρας να μην τολμήσουν την έμπνευση ενός καλύτερου οικονομικά οράματος προς όφελος των κατοίκων τους, που μπορεί να αποφέρει μια τέτοια δράση. Άλλωστε, ποτέ οι λεπτομέρειες υλοποίησης ενός οράματος δεν είναι τόσο δυνατές όσο το ίδιο το όραμα.

Στον αντίποδα λοιπόν ενός κράτους που ζητάει κάθε λίγο και λιγάκι ένα νέο φόρο από τους κατοίκους αυτής της χώρας για ελλείμματα που δεν δημιούργησαν οι ίδιοι, καλό θα ήταν για μια φορά κάποιος (οι δήμοι εν προκειμένω) να τους ζητήσει χρήματα που πράγματι θα πιάσουν τόπο και θα τα πάρουν πίσω με το παραπάνω. Αυτά μπορούν κάλλιστα να είναι τα αποτελέσματα μιας σοβαρής πράσινης ανάπτυξης που όλο την ακούμε αλλά ποτέ δεν τη βλέπουμε και μια κόντρα εξέλιξη σε όσους ενώ δεν έχουν τη γνώση, έχουν το θράσος να λένε πως προστασία του περιβάλλοντος και ανάπτυξη δεν μπορούν να συμβαδίζουν.

Λευτέρης Χαλαράκης
Δρ. Χημικός Μηχανικός ΕΜΠ.

Πηγή: http://www.econews.gr/2012/01/02/ilios-fotovoltaika-dimoi/