Το άλσος Γριμπόβου να γίνει αστικό πάρκο, όχι μαγαζί!

Στην ανατολική άκρη του Γριμπόβου υπάρχει ο χώρος που τον λέμε "άλσος". Είναι γεμάτος με ευκάλυπτους, αλλά δυστυχώς αυτό είναι το μόνο στοιχείο αστικού άλσους που έχει να επιδείξει ο χώρος τα τελευταία χρόνια.

Παλιά ο χώρος αυτός ήταν αυτοσχέδιος καταυλισμός τσιγγάνων, ενώ ακριβώς απέναντι λειτουργούσαν τα σφαγεία της πόλης, στο κτίριο που στεγάζονται σήμερα ο σύλλογος Πολιτιστικές Διαδρομές.

Θυμάμαι ότι η Δημοτική Αρχή του Νίκου Πανταζή αναμόρφωσε τον χώρο και προσπάθησε να τον παραδώσει σε ελεύθερη χρήση. Καθαρίστηκε ο χώρος, κατασκευάστηκαν μόνιμα τραπέζια, στήθηκαν ξύλινα κιόσκια ενώ δημιουργήθηκε και ένα μικρό υπαίθριο θεατράκι. Κάποια από αυτά τα στοιχεία στέκουν και σήμερα, ως ενθύμια μιας απόπειρας δημιουργίας αστικού πάρκου στη Ναύπακτο. Εκείνη την εποχή αν θυμάμαι καλά χτίστηκε και το κτίριο του Ναυτικού Ομίλου το οποίο χρησιμοποιείται σήμερα από τον Όμιλο για την φύλαξη σκαφών και εξοπλισμού.

Κάποια στιγμή ο χώρος έπαψε να ανήκει στη δικαιοδοσία του Δήμου Ναυπάκτου. Σήμερα για τον χώρο αυτό καθώς και για το σύνολο των ακτών της Ναυπάκτου αρμόδιο είναι το Λιμενικό Ταμείο. Το οποίο φυσικά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε για τον χώρο μέχρι σήμερα. Δεν τον καθάρισε, δεν τον αξιοποίησε, δεν τον φρόντισε. Αντίθετα τον άφησε να μετατραπεί σε εστία βρώμας και μόλυνσης, τον άφησε να απαξιωθεί.

Βέβαια επειδή τα λουλούδια ανθίζουν χωρίς να ρωτήσουν τις κρατικές υπηρεσίες, στον χώρο του άλσους εδώ και αρκετά χρόνια έχει δημιουργηθεί πίστα BMX από τους ίδιους τους ποδηλάτες. Εκεί που το Λιμενικό Ταμείο απαξίωνε τον χώρο, κάποιοι πιτσιρικάδες τον αξιοποίησαν με τον καλύτερο τρόπο: τον κάνανε χώρο μαζικού αθλητισμού, χώρο σερφ, kite και ΒΜΧ. Ζωντάνεψε ο Όμιλος, γέμισε το Γρίμποβο με σερφ και kite (ας είναι καλά ο μαΐστρος!), στην πίστα τα απογεύματα γινόταν χαμός. Με λίγα λόγια η τοπική κοινωνία μετέτρεψε τον ελεύθερο χώρο που απαξίωνε το Λιμενικό Ταμείο σε χώρο κοινωνικότητας και αθλητισμού.

Σήμερα όμως το Λιμενικό Ταμείο ξαφνικά θυμήθηκε ότι ο χώρος αυτός αξίζει, ότι μπορεί να αξιοποιηθεί. Και τι αποφάσισε; Να τον δώσει σε ιδιώτη για εκμετάλλευση, να γίνει ένα ακόμη μαγαζί. Λες και αυτό που μας λείπει στη Ναύπακτο είναι ένα μαγαζί κοντά στην παραλία! Στη Ναύπακτο που οι καρέκλες στις παραλίες είναι περισσότερες από τους μόνιμους κατοίκους, έρχεται το Λιμενικό Ταμείο να φτιάξει ένα ακόμη μαγαζί σε ένα ελεύθερο κεντρικό χώρο.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει ότι το Λιμενικό Ταμείο αδιαφορεί για τη Ναύπακτο και ενδιαφέρεται μόνο για τα έσοδα που έχει από αυτή. Η απόφαση αυτή φέρνει ξανά στο προσκήνιο το αίτημα για τη δημιουργία Δημοτικού Λιμενικού Ταμείου, ώστε ο Δήμος να έχει λόγο για τα παραλιακά μέτωπα που είναι στο κέντρο της πόλης και αποτελούν την ταυτότητά της. Οι παραλίες μας είναι λειτουργικό μέρος της πόλης, επομένως πρέπει ο Δήμος να έχει λόγο για αυτές.

Η απόφαση αυτή αποδεικνύει ένα ακόμη πράγμα: ότι πρέπει η γνώμη των δημοτών να κυριαρχεί σε τέτοιες αποφάσεις. Πρέπει επιτέλους να δημιουργήσουμε τον θεσμό των τοπικών δημοψηφισμάτων για τέτοια ζητήματα. Πρέπει στον Καποδίστρια ΙΙ να υπάρξουν μηχανισμοί συμμετοχικής δημοκρατίας ώστε να μην λαμβάνονται αποφάσεις που έρχονται σε σύγκρουση με τις ανάγκες των τοπικών κοινωνιών, ώστε να μην εξοστρακίζονται δραστηριότητες της τοπικής κοινωνίας από δημόσιους και ελεύθερους χώρους για χάρη των δημοσίων εσόδων.

Και για να είμαι ξεκάθαρος: το άλσος πρέπει να γίνει πάρκο ελεύθερο στους πολίτες. Με υπαίθριο θεατράκι, με διαδρομές περιπάτου, με Ναυτικό Όμιλο, με πίστα BMX, με άλλες μικρές αθλητικές εγκαταστάσεις. Βαριά βαριά να έχει μια καντίνα, χωρίς τραπεζοκαθίσματα εννοείται. Να είναι ένας χώρος όπου θα μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο χωρίς να παραγγείλεις καφέ, όπως έγραψε κάποτε και μια φίλη μου. Ένας χώρος που θα περπατήσεις, θα παίξεις μουσική, θα παίξεις ίσως λίγο τένις, ένας χώρος για να αράξεις εν τέλει. Δεν πρέπει να γίνει μια ακόμη πηγή εσόδη μιας δημόσιας υπηρεσίας η οποία δεν προσφέρει τίποτα στη Ναύπακτο.