Αναδημοσιεύω άρθρο της Ζέφης Δημαδάμα από την ΗΜΕΡΙΣΙΑ της 7 Ιουλίου 2008, στο οποίο περιγράφει το πως η γενιά των 30ρηδων καλείται να πληρώσει την χρεωκοπία των πρακτικών των προηγούμενων γενιών, οι οποίες βέβαια εξακολουθούν να κυριαρχούν παρόλο που οι πρακτικές τους έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο.
Η απαξίωση και η υποκρισία αποτελούν τους ηπιότερους χαρακτηρισμούς από τους περισσότερους, για όσα ζούμε, ζήσαμε και θα ζήσουμε φοβάμαι στη χώρα μας. Μια γενικευμένη τάση η οποία βάζει στο ίδιο τσουβάλι πρόσωπα, κόμματα, έργα, προτάσεις σε ένα χαώδη κατήφορο, σε ένα στρόβιλο με μίζες, διαφθορά και αρπαχτές. Σε μια εικοσαετία διακυβέρνησης η οποία χαρακτηρίστηκε ως ένα ατελείωτο γλέντι με λίγους καλεσμένους.
Ανήκω στη γενιά των 30αρηδων, τη γενιά, που σπούδασε, πήρε πτυχία, μεταπτυχιακά πάλεψε με τον πήχη ψηλά, αλλά και έζησε το ρουσφέτι, τον κολλητό βουλευτή, τον κομματάρχη ο οποίος θα ανοίξει την πόρτα στο μέλλον, θα σταθμίσει ψήφους και θα ανταμείψει με ανάλογο διορισμό.
Η γενιά που σχεδόν γαλουχήθηκε να δίνει το «φακελάκι» για να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο, να «κεράσει ένα καφεδάκι» τον υπάλληλο της δημόσιας υπηρεσίας για να τον προσέξει, να «κουβαλήσει κανένα καλούδι» στο δημοτικό υπάλληλο για να παραβλέψει την «ημινόμιμη» τζαμαρία στο πίσω μπαλκονάκι. Τη γενιά που πρέπει να κάνει τα παραπάνω δωράκια με εισόδημα σχεδόν 700 (;) ευρώ...
Ως φυσική συνέχεια να ανεχθεί το χρηματισμό του πολιτικού από την τάδε εταιρία για να την «επιλέξει» να ολοκληρώσει τον οδικό άξονα που θα εξυπηρετήσει και το χωριό μας, αλλά και να λάβει την παχυλή επιταγή των ιδιωτών για να κάνει τον προεκλογικό του αγώνα το κόμμα, ο βουλευτής, ο υπουργός τον οποίο πάλι θα χρειαστούμε, «στην ανάγκη του θα πέσουμε».
Όταν μιλάμε εξάλλου για ορισμένους βουλευτές τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Αυτοί ήταν, είναι και θα είναι για 20, 30 και βάλε χρόνια άρα δεν έχουμε άλλη επιλογή... Αυτοί είναι θέλουμε δε θέλουμε, γιατί αυτοί έχουν τις «άκρες τους» στα ΜΜΕ, στο κόμμα, αυτοί έχουν οργανωμένο στρατό κομματαρχών οι οποίοι δεν αστειεύονται και όποιος τολμήσει να βρεθεί συνυποψήφιος στο ψηφοδέλτιο δεν έχει καμιά τύχη.
Μα πώς να έχει; Με τις πενιχρές οικονομίες του «νέου» σε αντιδιαστολή με τους παραφουσκωμένους λογαριασμούς και τις offshore; Με τις σπουδές και τα χρόνια δουλειάς του πρώτου για να καταφέρει να διασφαλίσει την επαγγελματική του πορεία σε αντιδιαστολή με τα κομματικοδίαιτα στελέχη που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο από εργασία;
Η κοινωνία όμως η οποία «στήθηκε» από αυτούς, με τους προαναφερθέντες όρους, χωρίς πολλά περιθώρια επιλογής, με λίγα ψίχουλα και τη νοοτροπία της αγέλης αντέδρασε. Και αντέδρασε σκληρά, ισοπεδωτικά και άδικα σε κάποιες περιπτώσεις γιατί πόνεσε, ηττήθηκε και χλευάστηκε από αυτούς που εμπιστεύθηκε. Έφτασε η ώρα της πληρωμής. Η ώρα το πολιτικό σύστημα του ρουσφετιού να πληρώσει, να θερίσει τους καρπούς που έσπειρε, να ισοπεδωθεί για να ξαναγεννηθεί, με άλλους ίσως όρους και με άλλες προοπτικές.
Εξίσου σημαντική είναι η ανάδειξη και η συμμετοχή νέου, αξιόπιστου ανθρώπινου δυναμικού στον πολιτικό γίγνεσθαι, καταξιωμένου στον επιστημονικό και επαγγελματικό στίβο, με ελπίδα και όρεξη για δουλειά, με σύγχρονες ιδέες και γνώση της πραγματικότητας. Άνθρωποι που βιώνουν τα καθημερινά «αληθινά» προβλήματα, την ακρίβεια, την περιβαλλοντική υποβάθμιση, τη μείωση των εισοδημάτων τους και όχι τα «προβλήματα» της κομματικής ανέλιξης, της «καρέκλας» για της επικράτησης του ενός ή του άλλου ρεύματος, κόμματος ή ομαδούλας. Ανθρώπων με αρχές και αναφορές, οι οποίοι θα γνωρίζουν ότι ήρθαν να προσφέρουν στον τόπο τους και θα ξαναγυρίσουν στην εργασία τους χωρίς να γίνουν αιώνιοι εθνοπατέρες.
Εξάλλου στη ζωή κανείς δεν είναι ευτυχώς (!) αναντικατάστατος, πόσο μάλλον στην πολιτική ζωή … καιρός να το συνειδητοποιήσουμε όλοι και να πράξουμε ανάλογα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου