30/6/11

Ποιμενικός Βίος: Ρουπάκια Κυριακή 3/7

Στοίχιση  δεξιά
Το σχετικό δελτίο τύπου του Δήμου, εδώ.

Τα Ρουπάκια είναι ο τόπος που έλκει την καταγωγή ο πατέρας μου, επομένως έχω ένα λόγο παραπάνω να είμαι εκεί την Κυριακή.

Τα Ρουπάκια είναι το πιο κοντινό δάσος στη Ναύπακτο με μεγάλα δέντρα. Αιωνόβιες βελανιδιές -"δέντρα" όπως λέγονται αλλιώς- και φτέρες συνθέτουν το σκηνικό. Το τοπίο είναι παραμυθένιο με τα θεόρατα δέντρα να δεσπόζουν, ενώ όταν φυσάει ο ήχος του αέρα που περνάει ανάμεσα στα κλαριά μοιάζει με αυτόν ενός ορμητικού ποταμού. Το βράδυ δε, λόγω της έλλειψης ρεύματος στην περιοχή, ο έναστρος ουρανός είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακός για κάποιον που έχει συνηθίσει να μην βλέπει πολλά στον ουράνιο θόλο λόγω της φωτορύπανσης των πόλεων.

Παλιότερα στην περιοχή αυτή υπήρχαν χωράφια και βοσκοτόπια, ενώ η κύρια δραστηριότητα ήταν φυσικά η κτηνοτροφία. Στα μέρη αυτά ξεκαλοκαιριάζανε οι βοσκοί, αφού το καλοκαίρι υπάρχει άφθονη τροφή για τα ζώα. Το φθινόπωρο μεταφέρονταν με τα ζώα τους σε πεδινές περιοχές της Τριχωνίδας και του Μεσολογγίου, όπου υπήρχε τροφή για τα ζώα σε βοσκοτόπια που μισθώνανε.

Πρόκειται για μια παραγωγική διαδικασία που επέβαλλε μια ζωή σχεδόν νομαδική, αφού η ανάγκη για επαρκή τροφή των ζώων καθόριζε και τον τόπο διαμονής των κτηνοτρόφων. Οι κτηνοτρόφοι δεν ζούσαν κατά συνέπεια σε σπίτια, αλλά σε ταράτσες και τσατούρια, κατασκευές πρόχειρες με ξύλα, λάσπη, πέτρες και άλλα υλικά που βρίσκονταν στο περιβάλλον.

Σε καμία περίπτωση όμως οι κτηνοτρόφοι δεν ήταν φτωχοί παρά τις σκληρές συνθήκες ζωής, το αντίθετο. Η κτηνοτροφία τότε, αν και εξόχως επίπονη, ήταν επικερδής δραστηριότητα ενώ εξασφάλιζε πολύ καλό επίπεδο διατροφής για όλη τη -πολυμελή- οικογένεια. Τυροκομικά, κρέατα, πίτες, κρασί, καλοκαιρινά φρούτα, σιτάρι, καλαμπόκι, αυγά, κηπευτικά και λαχανικά υπήρχαν σε υπερεπάρκεια, σε αντίθεση με εσπεριδοειδή, ελιές και λάδι που δεν παράγονται σε περιοχές με τέτοιο υψόμετρο.

Η έλλειψη τεχνικών μέσων όπως το ψυγείο -που χρειάζεται ρεύμα ως γνωστόν το οποίο δεν υπήρχε και δεν υπάρχει ακόμα στη συγκεκριμένη τοποθεσία- επέβαλλε τη συντήρηση των τροφίμων μέσω του τρόπου παρασκευής τους. Για παράδειγμα μπορεί το γάλα να μην συντηρείται, αλλά το τυρί και το βούτυρο αντέχουν πολύ καιρό. Μπορεί το κρέας να έχει μικρή διάρκεια ζωής, αλλά οι τσιγαρίθρες που είναι βυθισμένες μέσα σε αεροστεγές λίπος (γλίνα) χοιρινού, αντέχουν για καιρό. Μπορεί το χειμώνα να μην υπήρχαν λαχανικά για πίτες, αλλά ο τραχανάς και οι χυλοπίτες που παρασκευάζονταν στο τέλος του καλοκαιριού αντέχουν επίσης για καιρό.

Αυτή η δραστηριότητα έφθινε σταδιακά και σχεδόν εξαφανίστηκε στα τέλη της δεκαετίας το 1960, με τη μετανάστευση και την αστυφιλία να αποσυνθέτουν το συγκεκριμένο παραγωγικό μοντέλο.

Στα Ρουπάκια δεν υπάρχει χωριό, μόνο 3-4 σπίτια, το χάνι του "Μπρίνη" και ένα καφεστιατόριο. Υπάρχει όμως πολύ φύση, πολύ ησυχία και ένα υπέροχο βελανιδόδασος.

Η περιοχή αυτή είναι στο όριο μεταξύ της Στύλιας και του Νεοκάστρου. Το χωριό της Στύλιας απέχει περίπου 10 λεπτά (άσφαλτος) και το Νιόκαστρο άλλα 10 (χωματόδρομος). Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης με αυτοκίνητο από τη Ναύπακτο. Η μία διαδρομή είναι ασφάλτινη, ξεκινάει από τη Δάφνη, περνάει από τον Παλιόπυργο και οδηγεί τα Ρουπάκια. Η δεύτερη είναι χωμάτινη, η διαδρομή της Παλιόσκαλας. Ξεκινάει από τη Σκάλα, περνάει από την περιοχή της Παλιόσκαλας χαρίζοντας μια υπέροχη πανοραμική θέα προς τον Κορινθιακό και Πατραϊκό κόλπο, περνάει από το Νιόκαστρο και οδηγεί στα Ρουπάκια. Ο χωματόδρομος αυτός στο πρώτο του σκέλος μέχρι τις ανεμογεννήτριες είναι εύκολα βατός και πλατύς, ενώ από το Νιόκαστρο μέχρι τα Ρουπάκια δεν έχει ιδιαίτερα προβλήματα αν και θέλει κάποια προσοχή λόγω νεροφαγωμάτων που ωστόσο δεν καθιστούν απαγορευτική τη διαδρομή.



Προβολή Ρουπάκια Πυλλήνης σε χάρτη μεγαλύτερου μεγέθους

Ένα μέρος λοιπόν δίπλα στη Ναύπακτο σε απόσταση μισής ώρας, που αξίζει κανείς να επισκεφτεί με αφορμή τη συγκεκριμένη εκδήλωση που αναβιώνει τον τρόπο ζωής των κατοίκων της περιοχής και που πλέον δεν υπάρχει. Τα λέμε εκεί!

Δεν υπάρχουν σχόλια: