5/6/11

Πορεία παρακμής

Του Ερρίκου Μπαρτζινόπουλου, από το ΈΘΝΟΣ


Αυτονόητο είναι το δικαίωµα των πολιτών να διαµαρτύρονται για γεγονότα και καταστάσεις που επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή τους, όπως συµβαίνει εδώ κι έναν χρόνο µε την εφαρµογή του µνηµονίου. Αλλά στις δηµοκρατίες η άσκηση του όποιου δικαιώµατος οφείλει να γίνεται µέσα σε συγκεκριµένα όρια. Οταν τα όρια αυτά ξεπεραστούν, τότε µπαίνουµε σε επικίνδυνα µονοπάτια εκτροπής, που οφείλουν να προβληµατίζουν κάθε πολίτη, ο οποίος πιστεύει ότι µόνο µέσα από τη δηµοκρατική νοµιµότητα µπορεί να βρεθούν οι λύσεις στα αδιέξοδά µας.

Ξεκινήσαµε µε χυδαιολογίες σε βάρος των πολιτικών και του Κοινοβουλίου. Περάσαµε στα γιαουρτώµατα και σε απόπειρες βιαιοπραγίας σε βάρος βουλευτών. Πριν από µερικές µέρες κάποιοι έκριναν σωστό ν" αποκλείσουν τις εξόδους της Βουλής και να προπηλακίσουν βουλευτές. Κι εδώ και µερικά εικοσιτετράωρα η αντίδραση απέναντι στο πολιτικό σύστηµα εκδηλώνεται µε λιθοβολισµούς. Είναι προφανές πως αν η κλιµάκωση αυτή συνεχιστεί, δεν πρέπει να είναι µακριά η µέρα που θα φτάσουµε και σε νεκρούς.

Προσωπικά δεν βλέπω τι µπορεί να γίνει και από ποιον µπορεί να γίνει. Μέρα µε τη µέρα αποδεικνύεται ότι το µέτρο έχει χαθεί και ότι κανένας δεν επιχειρεί, αλλά ούτε είναι και σε θέση να ελέγξει τις εξελίξεις. Φωτεινή εξαίρεση υπήρξε η έκκληση των 31 εκπροσώπων του πνευµατικού κόσµου για συντεταγµένη προσπάθεια εξόδου από την κρίση. Από 'κεί και πέρα το χάος. Φτηνοί λαϊκισµοί και αδιέξοδες κραυγές είναι η µοναδική προσφορά όσων διαθέτουν δηµόσιο λόγο.

Μνηµεία ανευθυνότητας είναι συχνά τα όσα ακούγονται από σοβαρά, υποτίθεται, χείλη. Πανεπιστηµιακός δάσκαλος διαβεβαίωσε προ ηµερών, σε συγκέντρωση στα Προπύλαια, ότι "δεν χρωστάµε, αλλά µας χρωστάνε" κι άλλος µίλησε για "εθνική προδοσία". Ο Θεοδωράκης επιδίδεται σε εθνικοπατριωτικά παραληρήµατα που θυµίζουν Δεξιά της δεκαετίας του "60, η επικαιρότητα µονοπωλείται από κινητοποιήσεις χωρίς σοβαρή διεκδικητική στόχευση και συγκεκριµένο πολιτικό περιεχόµενο και οι πολιτικοί βαδίζουν στα αδιέξοδα µονοπάτια των µικροκοµµατικών συµφερόντων τους. Εδώ κι έναν χρόνο υποτίθεται ότι αγωνιζόµαστε να αποφύγουµε τη χρεοκοπία. Αλλά ήδη ένας άλλος κίνδυνος φαντάζει αµεσότερος και εφιαλτικότερος: διαλυόµαστε ως κοινωνία. Αργά και σταθερά. Μήπως και αναπότρεπτα;

Δεν υπάρχουν σχόλια: